Αρχαία Ελληνικά Ονόματα Ανδρών

Συνοπτικός κατάλογος ελληνικών ονομάτων

ΑΡΙΣΤΟΔΙΚΟΣ - Ρόδιος επιγραματοποιός
ΑΙΣΧΙΝΗΣ - (Έργα του: Άπαντα 1,2 , εκδ. Κάκτος «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»)
ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ - (Προσωκρατικός, έζησε στη Μίλητο, ασχολήθηκε και με την αστρονομία, 585-527 π.Χ.)
ΑΝΔΟΚΙΔΗΣ - (Έργα του: Άπαντα, εκδ. Κάκτος «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»)
ΑΡΑΤΟΣ - (Έγραψε «Τα φαινόμενα» το 270 π.Χ., βιβλίο αστρονομίας που αφού μεταφράστηκε στα Λατινικά, γνώρισε μεγάλη αποδοχή και στους Ρωμαϊκούς και Βυζαντινούς χρόνους)
ΑΡΙΦΡΩΝ - (Λυρικός Ποιητής)
ΑΡΧΥΤΑΣ - (Μαθηματικός, γνωστός και για την πτητική του μηχανή)
ΑΥΤΟΛΥΚΟΣ - ( έζησε τον 4ο π.Χ. αι., έγραψε το «Περί Ανατολών και Δύσεων» βιβλίο αστρονομίας)
ΑΡΡΙΑΝΟΣ - (Έργα του: Αλεξάνδρου ανάβασις I-IV, εκδ. Κάκτος «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»)
Αγαθοκλής - (αγαθός+κλέος) ο έχων καλή φήμη.
Αγησίλαος - ( άγω+λαός) ο ικανός ηγέτης .
Αθηναγόρας - (Αθήναι+αγορά) ο σοφός αγορητής
ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ - Βασιλιάς των Συρακουσών . 
ΑΓΕΛΑΔΑΣ - Αργείος γλύπτης, δάσκαλος του Φειδία. 
ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ - αρχιτέκτων

Άτλας - ο Τιτάνας.

ΑΚΑΡΝΑΝ - Γιος του Αλκμαίωνος και της Καλλιρόης, θυγατρός του Αχελώου. 
Αθηνόδωρος - (Αθηνά+δώρο) δώρο της Αθηνάς, ο σοφός.
ΆΜΙΣΣΟΣ - Υιός του Απόλλωνα και της Δρυόπης. 
ΑΓΕΛΑΔΑΣ - Γλύπτης πατέρας του Φειδία . 
Αλέξανδρος - (αλέξω:απομακρύνω+ανήρ) ο απωθών τους άνδρες, ο ανδρείος.
ΑΝΘΗΔΟΝΙΟΣ - Πατέρας του Γλαύκου, τον αναφέρει ο Αισχύλος. 
Αλκιβιάδης - (αλκή+βία) ο τολμηρότατος.
ΑΓΑΘΩΝ - Τραγικός ποιητής, φίλος του Ευριπίδη και του Πλάτωνα. 
Ανδροκλής - (ανήρ+κλέος) ο ένδοξος.
ΑΜΕΙΝΙΑΣ - ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ.ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ

ΑΡΑΤΟΣ¨ - ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΧΑΙΚΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

ΑΥΤΟΛΥΚΟΣ - Παππούς του Οδυσσέα. Αναξίμανδρος γυιός του Πραξιάδη
Αναξιμένης - ο τρίτος μεγάλος Μιλήσιος φιλόσοφος, γυιός του Ευρύστρατου

Αλκμαίων - ο Κροτωνιάτης ήταν γιος του Πειρίθου και μαθητής του Πυθαγόρα ΑΘΑΜΑΣ Βασιλιάς του Ορχομενού, πατέρας του Φρίξου και της Έλλης. 
Αριστογένης - (άριστος+γένος) ο ευγενής.
Αρχύτας - ο Ταραντίνος: (428-365 π.Χ.) αναφέρεται σαν ο τελευταίος των Πυθαγορείων, - υπήρξε δάσκαλος του Πλάτωνα και αργότερα και του Ευδόξου
ΑΙΣΧΙΝΗΣ, - Αθηναίος φιλόσοφος. 
Αδείμαντος - αδερφός του Πλάτωνα
Αρίστων και Περικτιόνη - γονείς του Πλάτωνα,
Αρίστων, - βασιλιάς της Σπάρτης
Αισχύλος - ο μεγαλύτερος τραγικός ποιητής της Ελλάδος ήταν γυιός του Ευφορίωνος . Ο Ευφορίων είχε τρεις γιους τον Αισχύλο τον Αμεινία και τον Κυναίγειρο και οι τρεις πολέμησαν ηρωικά κατά τους Μηδικούς πολέμους. Ο Αισχύλος αυτοεξορίστηκε στη Σικελία για να αποφύγει την καταδίκη του από τον Άρειο Πάγο, επειδή αποκάλυψε μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων, στην τραγωδία, Προμηθέας Δεσμώτης. 
Αρισταίος - ο Πρεσβύτερος γεωμέτρης (περί το 320 π.Χ.) (αναφορά από τον Πάππο)
Αναξανδρίδης, - βασιλιάς της Σπάρτης (Ηρόδοτος βιβλίοΑ §67) ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ, - ο Μιλήσιος υιός του του Πραξιάδη.

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ - (Απολλώνιος) (α) Ρόδιος ποιητής, Γ’ π.Χ., (β) ο Περγαίος, μέγας μαθηματικός της Αλεξανδρειανής περιόδου, κ.ά.
ΑΡΙΣΤΑΓΟΡΑΣ - (Αρισταγόρας) Τύραννος της Μιλήτου (500 π.Χ.)
ΑΡΙΣΤΙΠΠΟΣ - (Αρίστιππος) Έλλην φιλόσοφος, μαθητής του Σωκράτη, ιδρυτής της Κυρηναϊκής Σχολής.
ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΣ - (Αριστόδημος) Μεσσήνιος ήρωας του Α’ Μεσσηνιακού πολέμου (743-742 π.Χ.). 
ΑΡΚΕΣΙΛΑΟΣ - (Αρκεσίλαος) (α) Σκεπτικός φιλόσοφος εξ Αιολίας, (β) όνομα βασιλέων της Κυρήνης.
ΑΡΡΙΑΝΟΣ - (Αρριανός) Ιστορικός και φιλόσοφος εκ Νικομηδείας, μαθητής του Επικτήτου.
ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΟΣ - (Αρτεμίδωρος)Φιλόσοφος 2ου μ.Χ., ησχολήθη με την ονειροκριτική.
ΑΡΧΕΔΗΜΟΣ - (Αρχέδημος) Φιλόσοφος και αστρονόμος, 4ος-3ος π.Χ. 
ΑΡΧΥΤΑΣ - (Αρχύτας) Ταραντινός μαθηματικος, αστρονόμος και γεωμέτρης, 5ος π.Χ. 
ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ, - εκ Κλαζομενών, φιλόσοφος. 
ΑΜΦΙΛΟΧΟΣ - Υιός του Αμφιάραου και της Εριφύλης. 
ΑΡΧΙΔΑΜΟΣ¨ - ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ
Αριστόβουλος - (άριστος+βουλή) ο άριστος σύμβουλος.
Αριστοκλής - (άριστος+κλέος) ο έχων άριστη δόξα.
Αντίφημος, - Ρόδιος ιδρυτής της Γέλας μαζί με τον Έντιμο από την Κρήτη, Θουκιδίδης βιβλίοΖ §4
Αριστόνας και Πυστίλος, - Θουκιδίδης βιβλίοΖ §4
ΑΡΡΙΔΑΙΟΣ - Ετεροθαλής αδελφός του Φιλίππου Β. 
Ανάξαρχος - (περ. 380 -320 π.Χ.) ανήκει στη σχολή των Αβδήρων, φιλόσοφος που απηχεί ιδέες του Δημόκριτου και του Πρωταγόρα
ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ - Ίωνας φιλόσοφος. 
ΑΣΤΥΑΝΑΞ - Υιός το Έκτορα και της Ανδρομάχης. 
ΑΓΧΙΣΗΣ - Πατέρας το Αινεία τον οποίον κουβάλησε στους ώμους του μετά την άλωση της Τροίας. 
Αριστομένης - (άριστος+μένος) ο ανδρειότατος.
ΑΓΓΕΝΙΔΑΣ,
ΑΓΥΛΑΙΟΣ,
ΑΓΗΣΑΝΔΡΙΔΗΣ,
ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ, 
ΑΓΗΣΙΠΟΛΙΣ, 
ΑΓΙΣ, ΑΓΗΣΙΣΤΡΑΤΟΣ, 
ΑΚΡΟΤΑΤΟΣ, 
ΑΛΕΞΙΠΠΙΔΑΣ, 
ΑΛΚΑΜΕΝΗΣ, 
ΑΛΚΑΝΔΡΟΣ, 
ΑΜΟΜΦΑΡΕΤΟΣ, 
ΑΜΦΑΡΗΣ, 
ΑΝΤΙΩΡΟΣ, 
ΑΡΑΚΟΣ, 
ΑΡΕΥΣ, 
ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΣ, 
ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΤΟΣ, 
ΑΡΙΣΤΟΜΑΧΟΣ, 
ΑΡΚΕΣΙΛΑΟΣ,
ΑΡΧΙΔΑΜΟΣ, 
ΑΡΧΥΤΑΣ, 
ΑΜΦΙΑΛΟΣ - (γιος της Ανδρομάχης) 
ΑΜΦΙΚΛΗΣ - (σύζυγος της εταίρας Χρυσογόνης)
ΑΣΤΕΡΩΠΟΣ, 
ΑΡΧΕΛΑΟΣ, - ΒΡΑΣΙΔΑΣ. Βότων πιθανώς δάσκαλος του Ξενοφάνη ΒΟΗΘΟΣ (Βόηθος) Στωικός φιλόσοφος, 2ος π.Χ.
ΓΟΡΓΟΣ, ειδικός στις σήραγγες
ΓΕΡΑΔΑΣ, 
ΓΥΛΙΠΠΟΣ, 
ΓΟΡΓΥΘΙΩΝ -(γιος του Πριάμου και της Κασσιάνειρας
ΓΟΡΓΩΠΑΣ -(Σπαρτιάτης ναύαρχος)
ΓΡΥΝΟΣ - (Γρύνος) Υιός του Ευρυπύλου, βασιλέως της Μυσίας.
ΔΑΜΟΤΕΛΗΣ, 
ΔΑΜΟΧΑΡΗΣ, 
ΔΕΡΚΥΛΛΙΔΑΣ, 
ΔΗΜΑΡΑΤΟΣ, 
ΔΙΟΠΕΙΘΗΣ, 
ΔΙΦΡΙΔΑΣ, 
ΔΩΡΙΣΘΟΣ. 
ΔΗΜΑΡΑΤΟΣ - (Εξόριστος βασιλιάς της Σπάρτης, σύμβουλος του Ξέρξη την εποχή των Θερμοπυλών)

ΑΘΗΝΑΙΟΣ,

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ.

ΑΡΙΣΤΟΞΕΝΟΣ.

ΑΡΡΙΑΝΟΣ.

ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΗΣ.
Δημοσθένης - (δήμος+σθένος) η δύναμη του λαού.
ΔΑΙΦΑΝΤΟΣ ή ΔΑΙΦΑΝΤΗΣ - (Δαϊφαντος ή Δαϊφάντης) Στρατηγός των Φωκέων, Ε’ π.Χ. ΔΕΙΜΟΣ - (Δείμος) Αδελφός του Φόβου υιός του Άρεως. ΔΕΡΚΥΛΙΔΑΣ (Δερκυλίδας) Σπαρτιάτης στρατηγός με νικηφόρο δράση κατά των Περσών στην Ιωνία το 399 π.Χ.ΔΗΙΜΑΧΟΣ ή ΔΑΙΜΑΧΟΣ - (Δηίμαχος ή Δαϊμαχος) Ιστοριογράφος εκ Πλαταιών, Γ’ π.Χ.
ΔΗΙΦΟΒΟΣ - (Δηίφοβος) Ο ανδρειότερος μετά τον Έκτορα υιός του Πριάμου.
ΔΗΜΑΔΗΣ - (Δημάδης) Αθηναίος ρήτορας (380-320 π.Χ.)
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - (Δημήτριος) Όνομα (α) Μακεδόνων Βασιλέων, (β) Έλληνος βασιλέως της Βακτριανής, - (γ) Ελλήνων Βασιλέων της Συρίας, (δ) Δημήτριος ο Βυζάντιος, περιπατητικός φιλόσοφος Α’ π.Χ., (ε) Δημήτριος ο Σκήψιος, ιστορικός Β’ π.Χ., (στ) Δημήτριος ο Φαληρεύς, Αθηναίος πολιτικός και περιπατητικός φιλόσοφος (350-283 π.Χ.).

ΔΗΜΟΣΤΡΑΤΟΣ - (Δημόστρατος) Αθηναίος δημαγωγός κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.

ΔΙΑΙΟΣ - (Δίαιος) Στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας, αυτοκτόνησε μετά την ήττα από τους Ρωμαίους στην Κόρινθο 164 π.Χ.

ΔΙΔΥΜΟΣ - (Δίδυμος) Γραμματικός και κριτικός της Αλεξανδρινής σχολής.
ΔΙΟΔΟΤΟΣ - (Διόδοτος) Έλληνες βασιλείς της Βακτριανής.
ΔΙΟΜΗΔΗΣ - (Διομήδης) Ορθότερη γραφή του Διομίδης.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ - (Διονύσιος) Όνομα (α) τυράννων των Συρακουσών, (β) Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, τεχνογράφος και ιστοριογράφος Α’ μ.Χ. (Ρώμη), (γ) Διονύσιος ο Θράξ, Αλεξανδρινός γραμματικός Β’ π.Χ., κ.ά. 
ΔΙΟΦΑΝΗΣ - (Διοφάνης) Στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας, Β’ π.Χ.
ΔΟΥΡΙΣ - (Δούρις) Αγγειογράφος του Ε’ π.Χ.
ΔΡΑΚΩΝ - (Δράκων) Ο πρώτος νομοθέτης των Αθηνών, Ζ’ π.Χ.
ΔΕΙΝΟΚΡΑΤΗΣ, - πολεοδόμος
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ,
Διογένης - 0 ο Λαέρτιος αναφέρει πως ο Παρμενίδης συναναστράφηκε με τον Αμεινία τον Πυθαγόρειο, τον γυιό του Διοχαίτα
ΔΗΙΦΟΝΤΗΣ Τρισέγγονος του Ηρακλή, βασίλευσε στο Άργος . 
ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ - Γιός του ΠΡΟΜΗΘΕΑ και της ΚΛΥΜΕΝΗΣ ή της ΠΑΝΔΩΡΑΣ, βασιλέας της Θεσσαλίας , - σύζυγος της ΠΥΡΡΑΣ, πατέρας του ΕΛΛΗΝΑ, του ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΑ και της ΚΛΥΜΕΝΗΣ που γέννησε τον ΔΕΛΦΟ από την ένωσή της με τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ.
Διογένης - (Ζευς+γένος) ο Θεογένητος
ΔΑΡΗΣ. - (ιερεύς του Ηφαίστου) 
ΔΑΣΚΥΛΟΣ. - (γιος του Ταντάλου και της Ανθεμοεισίδος)
Διομήδης - (Διός+μέδων:άρχων) ο άρχων με θεία δύναμη.
ΕΠΙΚΥΔΗΣ - Δημαγωγός Αθηναίος, αντίπαλος του Θεμιστοκλή.
ΕΚΦΑΝΤΟΣ - (Έκφαντος) Πυθαγόρειος φιλόσοφος και αστρονόμος εκ Συρακουσών ή εκ Κρότωνος. 
ΕΝΔΥΜΙΩΝ - (Ενδημιών) Υιός του Αεθλίου και της Καλύκης ή του Διός και της Πρωτογενείας, - υπερβολικά ωραίος νεανίας φέρεται και ως σοφός και αστρολόγος. (σήμερα, αστεροειδής υπ. αριθμ. 342)

ΕΥΒΙΟΣ - (Εύβιος) (α) Υιός του Μέγητος και της Περιβοίας, φονευθείς υπό του Νεοπτολέμου, (β) Όνομα αρκετών επιφανών Αθηναίων, (γ) Στωικός φιλόσοφος, (δ) Θηβαίος γλύπτης, κλπ.
ΕΥΒΟΙΟΣ - (Εύβοιος) Όνομα αρχαίου ποιητή εκ Πάρου.
ΕΥΒΟΥΛΟΣ - (Εύβουλος) Όνομα (α) Αθηναίου στρατηγού κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, (β) Αθηναίου σοφιστού, (γ) Αθηναίου πολιτικού του Δ’ π.Χ. (δ) κωμικού ποιητή, (ε) Αλεξανδρινού φιλοσόφου (Β’π.Χ.), κλπ. 
ΕΥΔΑΜΙΔΑΣ - (Ευδαμίδας) Όνομα βασιλέων της Σπάρτης 
ΕΡΥΞΩ. - (σύζυγος του Αρκεσιλάου,γιου του Οδυσσέα 
ΕΥΔΩΡΟΣ - (Εύδωρος) (α) Υιός του Ερμού και της Πολυμήλης, (β) Φιλόσοφος εξ Αλεξανδρείας (Β’π.Χ.)
ΕΥΕΛΘΩΝ - (Ευέλθων) Βασιλεύς της Σαλαμίνος (Κύπρος) 527 π.Χ. 
ΕΥΕΛΠΙΣΤΟΣ - (Ευέλπιστος) Διάσημος χειρουργός, έζησε στην Ρώμη την εποχή του Τιβερίου.
ΕΥΕΡΓΙΔΗΣ - (Ευεργίδης) Αθηναίος αγγειογράφος, ΣΤ’ π.Χ.
ΕΥΕΤΙΩΝ - (Ευετίων) (α) Αθηναίος στρατηγός (414 π.Χ.), (β) Αθηναίος ναύαρχος (324 π.Χ.), κ.ά.
ΕΥΚΤΗΜΩΝ - (Ευκτήμων) Όνομα (α) Αθηναίου αστρονόμου (432 π.Χ.), (β) Άρχοντος των Αθηνών (408 π.Χ.), (γ) Αθηναίου στρατηγού (412 π.Χ.), κ.ά. 
ΕΥΚΤΗΜΩΝ - (Ευκτήμων) Όνομα (α) Αθηναίου αστρονόμου, γεωγράφου και μετεωρολόγου, (β) Αθηναίου στρατηγού, κ.ά.
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ - (συνομιλεί με τον Σωκράτη στον Κρατύλο του Πλάτωνος)
ΕΡΜΟΔΟΤΟΣ - (Λυρικός Ποιητής)
ΕΦΙΑΛΤΗΣ - (Ο γνωστός, από τη μάχη στις Θερμοπύλες)
ΕΧΕΜΒΡΟΤΟΣ - (Λυρικός Ποιητής)
ΕΎΠΟΡΟΣ - (Εύπορος) Θεσσαλός γλύπτης (Β’ π.Χ.), και άλλοι.
ΕΥΡΥΑΝΑΞ - (Ευρυάναξ) Στρατηγός των Σπαρτιατών 
ΕΥΡΥΒΑΤΟΣ ή ΕΥΡΥΒΑΤΗΣ - (Ευρύβατος ή Ευρυβάτης) Όνομα αρχαίου απατεώνος εξ Αθηνών ή Αιγίνης, κ.α. 
ΕΥΡΥΒΩΤΑΣ - (Ευρυβώτας) Όνομα (α) τοξάρχου του στρατού του Μεγ. Αλεξάνδρου, (β) Δισκοβόλου.
ΕΥΡΥΠΥΛΟΣ - (Ευρύπυλος) Όνομα (α) ηγεμόνος του Ορμενίου Θεσσαλίας πολεμιστή στην Τροία (β) Υιού του Ποσειδώνος (γ) Υιού του Ηρακλέους, κ.ά.
ΕΥΡΥΤΟΣ (Εύρυτος) (α) Ένας από τους Γίγαντες φονευθείς από τον Διόνυσο, (β) Ένας εκ των 300 της μάχης των Θερμοπυλών όπου επέμεινε να πολεμήσει καίτοι τυφλός, (γ) Πυθαγόρειος φιλόσοφος, κ.α.
ΕΥΤΟΚΙΟΣ - (Ευτόκιος) Ευτόκιος ο Ασκαλωνίτης, μαθηματικός του Γ’ μ.Χ. από τους τελευταίους πλατωνικούς.
ΕΥΤΥΧΗΣ - (Ευτύχης) Σφραγιδογλύφος υιός του Διοσκουρίδη, αδελφός και ομότεχνος των Ηροφίλου και Ύλλου. Προερχόμενοι από τας Αιγάς έζησαν στην Ρώμη τον Α’ μ.Χ. αιώνα.
ΕΥΦΡΑΝΩΡ - (Ευφράνωρ) (α) Γλύπτης, σύγχρονος του Πραξιτέλους, (β) Ρόδιος ναυτικός, κ.α.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ - (Εφιάλτης) (α) Υιός του Αλωέως, αδελφός του Ώτου (μυθολογία),
Ερμοκράτης και Έυφημος, - Θουκιδίδης βιβλίοΖ §75 Κλεανδρίδης, Θουκιδίδης βιβλίοΖ §93
Επαμεινώνδας - (επί+άμεινον) ο προοδευτικός.
Ευήμερος: - (4ος - 3ος αιώνας π.χ.) φιλόσοφος από τη Μεσσήνη ή από την Τεγέα ή από την Κω, έγινε διάσημος με το έργο του "Ιερά αναγραφή" στο οποίο προσπάθησε να αποδείξει ότι οι θεοί και ήρωες της μυθολογίας ήταν άνθρωποι που διακρίθηκαν στη ζωή και θεοποιήθηκαν μετά το θάνατό τους.
ΕΥΑΝΘΗΣ - Γιος του Οινοπίωνος από την Κρήτη. 
Ετεοκλής - (ετεός:αληθής+κλέος) ο έχων αληθινή δόξα.
Ευαγόρας - (ευ+αγορεύω) ο καλός ομιλητής.
ΕΥΗΜΕΡΟΣ¨ - ΜΕΣΣΗΝΙΟΣ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΟΥ
Ευρυβιάδης - (ευρύς+βία) ο πολύ αυταρχικός.
ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ, - από την Κνωσό υιός του Φαιστίου. 
Εξηκεστίδης - πατέρας του Σόλωνα
ΕΥΡΥΜΕΔΩΝ - Αθηναίος στρατηγός του Πελοπ. πολέμου 
ΕΚΠΡΕΠΗΣ, 
ΕΚΦΑΝΗΣ, 
ΕΞΑΡΧΟΣ, 
ΕΠΗΡΑΤΟΣ, 
ΕΠΙΚΥΔΙΔΑΣ, 
ΕΠΙΤΑΔΕΥΣ, 
ΕΥΑΡΧΙΠΠΟΣ, 
ΕΥΔΑΜΙΔΑΣ, 
ΕΥΔΙΟΣ, 
ΕΥΒΟΥΛΙΔΗΣ, αντίπαλος και εχθρός του Αριστοτέλη. 
ΕΥΚΛΕΙΔΑΣ,

ΕΥΝΟΜΟΣ,

ΕΥΡΥΚΛΕΙΔΑΣ, 
ΕΥΡΥΠΩΝ, 
ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ, 
ΕΥΡΥΣΘΕΝΗΣ, 
ΕΧΕΣΤΡΑΤΟΣ. 
ΕΡΜΟΚΛΗΣ.
ΕΡΜΙΠΠΟΣ.
Ευρυσθένης (ευρύς+σθένος) ο καρτερικότατος.
ΖΕΥΞΙΔΑΜΟΣ, 
ΖΕΥΞΙΠΠΟΣ, 
ΗΡΙΠΠΙΔΑΣ,
ΗΡΩΔΙΑΝΟΣ,
ΗΡΟΔΙΚΟΣ
Ηγησικλής, - βασιλιάς της Σπάρτης (Ηρόδοτος βιβλίοΑ §65)
Ήρως, - επωνυμία του Διονύσου
Ηράκλειτος - ήταν γιος του Βλόσωνος
ΘΕΟΠΟΜΠΟΣ, 
ΘΗΡΥΚΙΩΝ, 
ΘΙΒΡΑΧΟΣ, 
ΘΩΡΑΞ. 
ΘΕΟΓΝΙΣ,
ΘΑΛΛΙΣ,
ΘΑΡΣΙΠΠΟΣ,
ΘΗΡΕΥΣ,
ΘΥΜΕΛΗ,
ΘΑΛΗΣΤΡΙΑ. - (βασίλισσα των αμαζόνων επί Μ. Αλεξάνδρου)
ΘΕΟΛΥΚΟΣ - (Θεόλυκος) Επικός ποιητής των Αλεξανδρινών χρόνων. 
ΘΕΟΜΝΗΣΤΟΣ - (Θεομνήστος) Ακαδημαϊκός Πλατωνικός φιλόσοφος της «Νέας Ακαδημείας», Α’ π.Χ. 
ΘΕΟΠΟΜΠΟΣ - (Θεόπομπος) Όνομα (α) ιστορικού και ρήτορος εκ Χίου, Δ’ π.Χ., (β) Αθηναίου κωμωδιογράφου (γ), Βασιλέως της Σπάρτης. 
ΘΕΟΠΡΟΠΟΣ - (Θεόπροπος) Γλύπτης της αρχαιότητος, εφιλοτέχνησε αγάλματα στους Δελφούς. 
Θεαίητος - ο Αθηναίος, (417-369 π.Χ.) μαθητής του Πλάτωνα και αργότερα καθηγητής της Ακαδημίας, συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη των μαθηματικών της σχολής, προ του Ευδόξου, ο Πλάτωνας του αφιέρωσε τον διάλογο "Θεαίτητος".
ΘΕΟΓΕΝΗΣ - ( Αθηναίος στρατηγός , ένας των Τριάκοντα Τυράννων )
Θεμιστοκλής - (θέμις+κλέος) ο ένδοξος υπερασπιστής του δικαίου.
ΘΑΜΥΡΙΣ Νικητής στην ωδή κατά τους Πυθικούς αγώνες. 
Θουκυδίδης - (Θεού+κύδος:δόξα) ο δοξάζων τον θεό.
Θρασύβουλος - (θρασύς+βουλεύομαι) ο τολμηρά σκεπτόμενος.
ΙΦΙΚΛΗΣ - Γιος του Αμφιτρίωνα και της Αλκμήνης. Αδελφός του Ηρακλή. 
Ιάσων - (ίασις:θεραπεία) ο θεραπευτής.
Ίων - (ίον:άνθος) ο μενεξεδένιος.
Ίκαρος.
ΙΩΣΗΠΟΣ - (Έργα για τον Ιουδαϊκό πόλεμο, Ιουδαϊκή αρχαιολογία)
ΙΠΠΟΜΕΔΩΝ - Υιός του βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαου. 
ΙΠΠΟΜΑΧΟΣ - Μιλήσιος πολιτικός του 3ου π.Χ. αιώνα . 
ΙΠΠΙΤΑΣ, 
ΙΠΠΟΜΕΔΩΝ, 
ΙΣΑΝΩΡ, 
ΙΣΙΔΩΤΟΣ,
ΙΑΝΘΗ,
ΙΑΤΡΟΚΛΗΣ,
ΙΑΤΡΟΚΛΗΣ,
ΙΟΛΑΣ,
ΙΟΦΩΝ,
ΙΣΙΑΣ, 
ΙΣΙΔΑΣ, 
ΙΠΠΟΔΑΜΟΣ - Σπουδαίος πολεοδόμος και φιλόσοφος, σύγχρονος του Περικλή , Σχεδίασε το ρυμοτομικό και κατασκεύασε το υδραγωγείο της αρχαίας πόλης του Πειραιά.
Κίμων - (χίμων:χειμών) ο θυελλώδης.
ΚΑΛΛΙΒΙΟΣ, 
ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΙΔΑΣ, 
ΚΛΕΙΝΟΜΑΧΟΣ, 
ΚΛΕΟΜΒΡΟΤΟΣ, 
ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ, 
ΚΛΕΩΝΥΜΟΣ. 
ΚΟΡΙΣΚΟΣ, πλατωνικός φιλόσοφος .- ΕΡΜΙΑΣ, μαθητής του Πλάτωνα και του

ΚΙΚΕΡΩΝ - (Διάσημο έργο του: Περί Φιλιας)

ΚΛΕΑΝΘΗΣ - (Στωικός Φιλόσοφος, αρχηγός της ομώνυμης σχολής)

ΚΛΕΙΤΟΦΩΝ - (.. Ρόδιος ιστορικός )

ΚΛΕΟΣΤΡΑΤΟΣ - (Μελέτησε τις ανωμαλίες στην κίνηση των πλανητών, υπολόγισε την «Οκταετηρίδα» συνδέοντας το ηλιακό με το σεληνιακό έτος, έζησε τον 5ο π.Χ. αι.) ΚΑΛΥΔΩΝ - (Καλυδών) Υιός του Άρεως και της Αστυνόμης, μετεμορφώθη από την Άρτεμιν εις βράχον. Επίσης και γυναικείο όνομα (Μυθολογία, μάχη Ηρακλέους-Αχελώου) ΚΛΕΑΝΘΗΣ - (Κλεάνθης) Στωικός φιλόσοφος του 3ου π.Χ. από την Άσσο της Τρωάδος, μαθητής του Ζήνωνος στην Αθήνα. 
ΚΡΑΤΗΣ, - υδραυλικός.
Κλέαρχος - (κλέος+άρχω) ο ένδοξος άρχων.
Κλεόβουλος - (κλέος+βουλή) ο επινοητικότατος.
ΚΛΕΟΜΒΡΟΤΟΣ¨ - ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ
Κλεομένης - (κλέος+μένος) ο ένδοξος για τη γενναιότητά του.
Κρίτων - (κρίνω) ο ευφυής.
Κασσιόπη, - μητέρα της Ανδρομέδας. Μετά τον θάνατό της έγινε αστερισμός.
ΚΡΑΤΕΡΟΣ - ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΣ¨ - ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ. ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
ΚΕΒΗΣ - Θηβαίος μαθητής του Σωκράτη . 
ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ,
ΚΗΦΙΣΟΔΩΡΟΣ,
ΛΑΟΔΑΜΙΑ - Κόρη του Αμύκλα, βασιλιά της Λακεδαίμονος. 
ΛΕΟΝΝΑΤΟΣ¨ - ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ 4ος ΑΙΩΝΑΣ
ΛΑΟΚΡΑΤΗΣ, 
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ - (.. του Αριστοφάνη)
ΛΑΜΠΩΤΑΣ, 
Λίνος, - γιός του Απόλλωνα.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ, 
ΛΕΩΤΥΧΙΔΑΣ, 
ΛΥΚΑΡΙΟΣ, 
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ, 
ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ,
ΛΑΔΙΚΟΣ,
ΛΑΜΠΡΙΑΣ,
ΛΕΥΚΙΟΣ, 
Λεωβώτας, - ανηψιός του Λυκούργου, βασιλιάς της Σπάρτης (Ηρόδοτος)
Λέανδρος - (λαός+ανήρ) ο ανδρείος του λαού.
ΛΕΩΝ - (Λέων) (α) Βασιλεύς των Σπαρτιατών, Ε’ π.Χ., πατήρ του Ανταλκίδου, (β) όνομα Αθηναίων πολιτικών και στρατηγών του Ε’ και Δ’ Αιώνα. 
Μενέλαος - (μένος+λαός) η ορμή του λαού.
ΜΑΧΑΩΝ - (Μαχάων) Υιός του Ασκληπιού και της Ηπιόνης, συνόδευσε τους Έλληνες εις την Τροία όπου εξετιμήθη ιδιαιτέρως ως ιατρός χειρούργος (Όμηρος) 
Μέναιχμος - ο Προκοννήσιος γεννήθηκε γύρω στο 375 π.Χ. στην Αλωπεκόννησο ή Προκόννησο της Προποντίδας, μαθητής του Ευδόξου, μάλλον από τη σχολή της Κυζίκου, τον ακολούθησε στην Αθήνα, στην οποία μαθήτευσε στην Ακαδημία του Πλάτωνα και αργότερα εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους καθηγητές της. ΜΑΧΑΝΙΔΑΣ¨ - ΤΥΡΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ
Μιλτιάδης - (μίλτος:ερυθρά βαφή) ο αιματώδης, ο ανδρείος.
ΜΑΝΔΡΟΚΛΕΙΔΑΣ, 
ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ (.. του Πλάτωνα)
ΜΕΓΙΣΤΟΝΟΣ, 
ΜΙΣΓΟΛΑΙΔΑΣ, 
ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ,
ΜΟΣΧΟΣ,
ΜΝΗΣΑΡΧΟΣ, - πατέρας του Πυθαγόρα - ΠΥΘΑΪΔΑ, μητέρα τουΠυθαγόρα.
ΜΙΛΙΑΣ, - ΚΕΡΚΟΠΑΣ, ΑΡΧΥΤΑΣ, ΑΛΚΜΑΙΟΝΑΣ, μαθητές του Πυθαγόρα.
ΜΙΔΑΣ, - γιος του ΓΟΡΔΙΑ.- ΣΠΕΥΣΙΠΠΟΣ, μαθητής του ΠΛΑΤΩΝΑ.
Νεοκλής - (νέος+κλέος) η νέα δόξα.
Νικαίνετος - (3ος π.X. αιώνας) επικός ποιητής και επιγραμματοποιός, γεννήθηκε στα Άβδηρα και εγκαταστάθηκε στη Σάμο
Nαυσιφάνης - από την Τέω για τoν οποίο λένε ότι χρημάτισε δάσκαλος του Επίκουρου
ΝΥΜΦΟΚΛΗΣ,
ΝΙΚΑΡΧΟΣ ,
ΝΑΝΝΑΚΟΣ,
ΝΑΥΚΛΗΣ,
Ξενοφών - : ο ανδρείος ηγέτης των ξένων
ΞΕΝΑΡΗΣ,
ΞΕΝΑΓΟΡΑΣ,
ΞΕΝΟΦΑΝΤΟΣ,
ΞΕΝΟΜΗΔΗΣ - (Ξενομήδης) Έλλην ιστοριογράφος του Ε’ π.Χ. αιώνα. 
Οδυσσεύς - (οδύσσομαι:διώκομαι) ο διωκόμενος υπό των θεών.
ΟΙΝΟΜΑΟΣ- Πατέρας της Ιπποδάμειας
ΟΝΕΙΡΟΣ - Άγγελος του Δία. 
ΟΝΟΜΑΚΛΗΣ, 
ΟΝΟΜΑΝΤΙΟΣ
ΟΙΝΟΒΙΟΣ,
ΟΙΝΟΚΛΗΣ,
Ορέστης - (όρος+ίσταμαι) ο ορεσίβιος.
ΠΑΓΚΑΛΟΣ,
ΠΑΙΩΝΙΟΣ,
ΠΑΡΙΣ,
ΠΕΡΙΓΕΝΗΣ,
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΟΣ, 
Πάτροκλος - (πατρίς+κλέος) η δόξα της πατρίδος
ΠΟΛΥΓΝΩΤΟΣ - Γλύπτης. 
Πυθαγόρας - πήγε και στην Αίγυπτο και τότε ο Πολυτάρκης τον σύστησε με επιστολή του στον Άμαση
Πρωταγόρας - έμεινε στην Αθήνα, όπου δίδασκε ως το 411 π.Χ.. Τότε ο Πυθόδωρος τον κατάγγειλε ως άθεο και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα.
ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ - Τύραννος των Αθηνών. 
ΠΑΝΑΙΤΙΟΣ - (Παναίτιος) Στωικός φιλόσοφος (της μέσης περιόδου) δάσκαλος του Ποσειδωνίου. 
ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΣ - (Ποσειδώνιος) Έλληνας στωικός φιλόσοφος από την Απάμεια της Συρίας, - ιδρυτής Σχολής στην Ρόδο. 
Περικλής - (περί+κλέος) ο ένδοξος
Πολυδεύκης - (πολύ+δεύκος:γλεύκος) ο πολύ γλυκός
Πύρρος - (εκ του πυρρός) ο ξανθοκόκκινος
ΠΑΝΤΑΚΛΗΣ, 
ΠΑΝΤΕΥΣ, 
ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, 
ΠΕΔΑΡΙΤΟΣ, 
ΠΕΙΣΑΝΔΡΟΣ, 
ΠΙΤΥΑΣ, 
ΠΛΕΙΣΤΟΛΑΣ, 
ΠΛΕΙΣΤΩΝΑΚΤΑΣ, 
ΠΟΛΥΔΕΚΤΗΣ, 
ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ, 
ΠΟΛΥΣΤΡΑΤΙΔΑΣ, 
ΠΡΟΚΛΗΣ, 
ΠΡΟΚΛΟΣ, 
ΠΡΥΤΑΝΙΣ. 
Σόλων - (πιθανώς από το ρ. σέλλω:σείω) ο διασείσας το παλαιό, ριζοσπάστης
Σοφοκλής - (σοφός+κλέος) ο έχων δόξα σοφού
Σωκράτης - (σώζω+κράτος) ο σωτήρ του κράτους
ΣΚΑΡΙΦΙΔΑΣ, 
ΣΟΟΣ, 
ΣΦΟΔΡΙΑΣ, 
ΣΩΣΤΡΑΤΙΔΑΣ,
Τηλέμαχος (τηλέ: μακριά+μάχομαι) ο αγωνιζόμενος μακράν της πατρίδος
Τιμολέων - (τιμή+λέων) ο ισχυρός ως λέων
ΤΕΛΕΥΤΙΑΣ
ΥΠΕΡΕΙΔΗΣ, - κορυφαίος Αττικός ρήτορας, υιός του Γλαυκίππου. 
ΥΑΝΘΙΣ - Δισέγγονος του Σίσυφου. Βασίλευσε στην Κόρινθο. 
ΥΠΕΡΕΙΔΗΣ. 
ΥΜΝΙΣ,
ΥΠΕΡΜΕΝΗΣ,
ΥΨΙΚΛΗΣ
ΥΑΣ - (Ύας) Αδελφός των Υάδων (Μυθολογία) 
ΦΙΛΙΣΤΙΩΝ - (Φιλιστίων) Διάσημος ιατρός από τους Επιζεφυρίους Λοκρούς. 
ΦΙΛΟΚΛΗΣ - (Φιλοκλής) Τραγικός ποιητής ανηψιός του Αισχύλου. 
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ - (Φιλοκτήτης) Ηγεμών της Μαγνησίας, συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο. 
ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ - (Φιλότιμος) Ιατρός μαθητής του Πραξαγόρα ασχοληθείς με την ανατομική (290 π.Χ.). 
ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ - (Φιλούμενος) Έλλην ιατρός στην Ρώμη, συγγραφεύς των πραγματειών «γυναικεία» και «περί θεραπείας». 
ΦΙΛΟΦΡΩΝ - (Φιλόφρων) (α) Ποιητής του Δ’ π.Χ., γνωστός ως διθυραμβοποιός, (β) Έλλην στρατηγός στην υπηρεσία του Νεκτανεβώ. 
ΦΙΛΟΧΟΡΟΣ - (Φιλόχορος) Αθηναίος ιστορικός του Γ’ π.Χ. 
ΦΙΛΥΛΛΙΟΣ - (Φιλύλλιος) Αθηναίος κωμικός ποιητής σύγχρονος του Αριστοφάνους. 
ΦΟΒΟΣ - (Φόβος) Υιός του Άρη αδελφός του Δείμου, προσωποποίησης του τρόμου. 
ΦΩΚΟΣ - (Φώκος) (α) Υιός του Ορνυτίωνος, εγγονός του Σισύφου (μυθολ.), (β) πατήρ και υιός του στρατηγού Φωκίωνος, (γ) Σάμιος αστρολόγος, ΣΤ’ π.Χ. 
Φαίδων - (φως) ο λαμπρός καθ όλα
Φίλιππος - (φιλώ+ίππος) ο αγαπών τους ίππους
Φοίβος - (φάος:φως) ο ακτινοβόλος
ΦΙΛΑΓΟΡΑΣ,
Φρίξος - (φρίττω) ο τρομακτικός.
ΦΙΛΟΓΕΝΗΣ - Αθηναίος, μαζί με τον αδελφό του Δάμωνα ίδρυσαν τη Φωκαία. 
ΦΙΛΩΝ - Θηβαίος πολεμιστής, αξιωματικός του Μεγ. Αλέξανδρου. 
ΦΛΟΓΙΔΑΣ,
ΦΟΙΒΙΔΑΣ, 
ΦΟΙΒΙΣ
ΧΙΛΩΝ , - Λακεδαιμόνιος υιός του Δαμαγήτου 
ΧΑΙΡΩΝ, 
ΧΡΥΣΑΝΘΙΣ,
ΧΡΥΣΣΑΛΙΣ,
ΧΑΡΙΛΑΟΣ, 
ΧΑΡΙΚΛΟΣ, 
ΧΑΡΙΛΛΟΣ. 
ΩΤΟΣ - (Ώτος) Υιός του Αλωέως, αδελφός του Εφιάλτη (μυθολ. Αλωάδαι). 

Το γιατί και το πώς του "ΟΧΙ"

Ανακοινώσεις του Πρωθυπουργού Ι.Μεταξά κατά την 30-10-1940   

Ἀνακοινώσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ι.Μεταξὰ πρὸς τοῦ ἰδιοκτήτας καὶ ἀρχισυντάκτας τοῦ ἀθηναϊκοῦ τύπου κατὰ τὴν 30-10-1940   

Κύριοι.

Ἔχω λογοκρισίαν καὶ ἠμπορῶ νὰ σᾶς ὑποχρεώσω νὰ γράψετε μόνον ὅ,τι θέλω. Αὐτὴν τὴν ὥραν ὅμως δὲν θέλω μόνο τὴν πέννα σας. Θέλω καὶ τὴν ψυχή σας. Γι’αὐτό σας ἐκάλεσα σήμερα γιὰ νὰ σᾶς μιλήσω μὲ χαρτιὰ ἀνοιχτά. Θὰ σᾶς εἰπῶ τὰ πάντα. Θὰ σᾶς εἰπῶ ἀκόμη καὶ τὰ μεγάλα μου πολιτικὰ μυστικά. Θέλω νὰ ξέρετε καὶ σεῖς ὅλα τα σχετικὰ μὲ  τὴν ἐθνική μας περιπέτεια  ὥστε νὰ γράφετε, ὄχι συμμορφούμενοι πρὸς τᾶς ὁδηγίας μου, ἀλλὰ ἐμπνεόμενοι εἰς τὴν προσωπικὴν πίστιν ἀπὸ τὴν γνῶσιν τῶν πραγμάτων.

Σᾶς ἀπαγορεύω νὰ ἀνακοινώσετε σχετικὰ τὸ παραμικρὸν σ’ ὁποιονδήποτε ἀπολύτως καὶ γιὰ οἱονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αὐτῆς τῆς ἐντολῆς μου θὰ ἔχη διὰ τὸν ὑπεύθυνον – καὶ νὰ εἶσθε βέβαιοι ὅτι θὰ εὑρεθῆ ὁ ὑπεύθυνος – τᾶς συνεπείας τᾶς ὁποίας πρέπει νὰ ἔχη σὲ πόλεμο ζωῆς ἢ θανάτου τοῦ Ἔθνους ἡ προδοσία ἑνὸς μεγάλου μυστικοῦ, ἔστω καὶ αὐτὸ ἂν ἔγινεν ἀπὸ ἀφέλεια, χωρὶς τὴν παραμικρὴ κακὴ πρόθεση. Φυσικὰ ἔχω τὸ λόγο σας…..

Μὴ νομίσετε ὅτι ἡ ἀπόφαση τοῦ «Ὄχι» πάρθηκε ἔτσι, σὲ μία στιγμή. Μὴ φαντασθῆτε ὅτι ἐμπήκαμε στὸν πόλεμο αἰφνιδιαστικά. Ἢ ὅτι δὲν ἔγινε πᾶν ὅ,τι ἐπετρέπετο καὶ μποροῦσε νὰ γίνη διὰ νὰ τὸν ἀποφύγωμεν. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς καταλήψεως τῆς Ἀλβανίας ,τὸ Πάσχα πέρυσι, τὸ πράγμα ἄρχισε νὰ φαίνεται. Ἀπὸ τὸν περασμένο Μάϊο εἶπα καθαρὰ στὸν κ. Γκράτσι ὅτι ἂν προσεβαλλόμεθα εἰς τὰ ἐθνικὰ κυριαρχικά μας δικαιώματα, θὰ ἀνθιστάμεθα ἀντὶ πάσης θυσίας καὶ δι’ ὅλων τῶν μέσων. Συγχρόνως ὅμως μου ἤρχοντο ἀπὸ τὴ Ρώμη, ἀπὸ τὴ Βουδαπέστη, ἀπὸ τὰ Τίρανα, ἀπὸ παντοῦ πληροφορίαι ἀντίθετοι.

Εἰς τᾶς 15 Αὐγούστου ἔγινεν ὁ τορπιλλισμὸς τῆς «Ἕλλης». Γνωρίζετε ὅτι ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν διεπιστώθη ὅτι τὸ ἔγκλημα ἦτο ἰταλικόν. Ἐν τούτοις ,δὲν ἐπετρέψαμεν νὰ γνωσθῆ ὅτι εἴχομεν καὶ τᾶς ὑλικᾶς πλέον ἀποδείξεις περὶ τῆς ἐθνικότητος τοῦ ἐγκληματίου. Συγχρόνως ὅμως διέταξα τὰ ἀντιτορπιλλικά, τὰ ὁποῖα συνώδευον τὰ πλοῖα ποὺ μετέφερον τοὺς προσκυνητᾶς ἀπὸ τὴν Τῆνον μετὰ τὸ ἔγκλημα, ἂν προσβληθοῦν ἀπὸ ἀεροπλάνα ἢ ὁπωσδήποτε ἄλλως νὰ κάμουν ἀμέσως χρῆσιν τῶν ὅπλων τῶν.

Θὰ σᾶς ἀποκαλύψω τώρα ὅτι τότε διέταξα νὰ βολιδοσκοπηθῆ καταλλήλως τὸ Βερολίνον. Μοῦ διεμηνύθη ἐκ μέρους τοῦ Χίτλερ ἡ σύστασις νὰ ἀποφύγω οἱονδήποτε μέτρον δυνάμενον νὰ θεωρηθῆ ἀπὸ τὴν Ἰταλίαν πρόκλησις. Ἔκαμα τὸ πᾶν διὰ νὰ μὴ μποροῦν οἱ ἰταλοὶ νὰ ἐμφανισθοῦν ὡς δυνάμενοι νὰ ἔχουν ὄχι ἀφορμᾶς εὐλόγους, ἀλλ’ οὔτε εὐλογοφανὲς παράπονον ἐκ μέρους μας, ἂν καὶ ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν ἀντελήφθην  τί πράγματι ἐσήμαινεν ἡ ὅλως ἀόριστος σύστασις τοῦ Βερολίνου. Σεῖς καλύτερον παντὸς ἄλλου γνωρίζετε ὅτι ἔκαμα τὸ πᾶν διὰ νὰ μὴ δώσωμεν ἀφορμὴν ἐμφανίσεως τῆς Ἰταλίας ὡς δυναμένης νὰ ἔχη εὐλογοφανεῖς κὰν ἀφορμᾶς αἰτιάσεων. Λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός σας ἔχετε παρακολουθήσει εἰς ὅλες τις λεπτομέρειες τὴν ἱστορίαν τῶν ἀτελειώτων ἰταλικῶν προκλήσεων, δημοσιογραφικῶν καὶ ἄλλων, ἀλλὰ καὶ τὴν χριστιανικὴν ὑπομονή, τὴν ὁποίαν ἐτηρήσαμεν προσποιούμενοι ὅτι δὲν τὶς καταλαβαίνουμε, περιοριζόμενοι μόνον σὲ δημοσιογραφικᾶς ἀνασκευᾶς τῶν ἰταλικῶν ἐναντίον μας κατηγοριῶν.

Ὁμολογὼ  ὅτι ἐμπρὸς εἰς τὴν φοβερὰν εὐθύνην τῆς ἀναμίξεως τῆς Ἑλλάδος εἰς τέτοιον μάλιστα πόλεμον, ἔκρινα πὼς καθῆκον μου ἦτο νὰ δῶ ἐὰν θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ προφυλάξω τὸν τόπο ἀπὸ αὐτόν, ἔστω καὶ διὰ παντὸς τρόπου, ὁ ὁποῖος ὅμως θὰ συμβιβάζετο μὲ τὰ γενικώτερα συμφέροντα τοῦ Ἔθνους. Εἰς σχετικᾶς βολιδοσκοπήσεις πρὸς τὴν κατεύθυνσιν τοῦ Ἄξονός μου ἐδόθη νὰ ἐννοήσω σαφῶς ὅτι μόνη λύσις θὰ ἠμποροῦσε νὰ εἶναι μία ἐκούσια προσχώρησις τῆς Ἑλλάδος εἰς τὴν «Νέαν Τάξιν». Προσχώρησις ἡ ὁποία θὰ ἐγίνετο λίαν εὐχαρίστως δεκτὴ ἀπὸ τὸν Χίτλερ ὡς «ἐραστήν» τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος. Συγχρόνως ὅμως μου ἐδόθη νὰ ἐννοήσω ὅτι ἡ ἔνταξις εἰς τὴν Νέαν Τάξιν πρϋποθέτει προκαταρκτικὴν ἄρσιν ὅλων τῶν παλαιῶν διαφορῶν μὲ τοὺς γείτονάς μας. Καὶ ναὶ μὲν αὐτὸ θὰ συνεπήγετο φυσικὰ θυσίας τινὰς διὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ αι θυσίαι θὰ ἔπρεπε νὰ θεωρηθοῦν ἀπολύτως «ἀσήμαντοι» ἐμπρὸς εἰς τὰ «οἰκονομικὰ καὶ ἄλλα πλεονεκτήματα» τὰ ὁποῖα θὰ εἶχε διὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ Νέα Τάξις εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ εἰς τὴν Βαλκανικήν. Φυσικά, μὲ πάσαν περίσκεψιν καὶ ἀνεπισήμως, ἐπεδίωξα δι’ὅλων τῶν μέσων νὰ κατατοπισθῶ συγκεκριμένως ποῖαι θὰ ἤσαν αἳ θυσίαι αὐταί, μὲ τᾶς ὁποίας ἡ Ἑλλὰς θὰ ἔπρεπε νὰ πληρώση τὴν ἀτίμωσιν τῆς ἐξ ἰδῖας θελήσεως προσφορᾶς της νὰ ὑπαχθῆ ὑπὸ τὴν Νέα Τάξιν. Μὲ καταφανῆ προσπάθεια ἀποφυγῆς σαφοῦς καθορισμοῦ μου ἐδόθη νὰ καταλάβω ὅτι ἡ πρὸς τοὺς Ἕλληνας στοργὴ τοῦ Χίτλερ ἦτο ἡ ἐγγύησις ὅτι αἳ θυσίαι αὐταὶ θὰ περιωρίζοντο εἰς τὸ ἐλάχιστον δυνατόν.

Ὅταν ἐπέμεινα νὰ κατατοπισθῶ, πόσον ἐπὶ τέλους θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ «ἐλάχιστον» τελικῶς μας ἐδόθη νὰ καταλάβωμεν ὅτι τοῦτο συνίστατο εἰς μερικᾶς ἱκανοποιήσεις πρὸς τὴν Ἰταλίαν δυτικῶς μέχρι Πρεβέζης, ἴσως καὶ πρὸς τὴν Βουλγαρίαν ἀνατολικῶς μέχρι Δεδεαγὰτς (Ἀλεξανδρουπόλεως).

Δηλαδὴ θὰ ἔπρεπε διὰ νὰ ἀποφύγωμεν τὸν πόλεμον, νὰ γίνωμεν ἐθελονταὶ δοῦλοι καὶ νὰ πληρώσωμεν αὐτὴν τὴν «τιμήν» μὲ τὸ ἅπλωμα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ τῆς Ἑλλάδος πρὸς ἀκρωτηριασμὸν ἀπὸ τὴν Ἰταλίαν καὶ τοῦ ἀριστεροῦ πρὸς ἀκρωτηριασμὸν ἀπὸ τὴν Βουλγαρίαν. Φυσικὰ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ μὴ προβλέψη κανεὶς ὅτι εἰς μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οἱ Ἄγγλοι θὰ ἔκοβαν καὶ αὐτοὶ τὰ πόδια τῆς Ἑλλάδος. Καὶ μὲ τὸ δίκαιον των. Κυρίαρχοι πάντοτε τῆς θαλάσσης δὲν θὰ παρέλειπον ὑπερασπίζοντες πλέον τὸν ἑαυτὸν των, ἔπειτα ἀπὸ μίαν τοιαύτην αὐτοδούλωσιν τῆς Ἑλλάδος εἰς τοὺς ἐχθροὺς των, νὰ καταλάβουν τὴν Κρήτην καὶ τᾶς ἄλλας νήσους μας τουλάχιστον. Τὸ συμπέρασμα αὖτο δὲν προέκυπτεν μόνον ἀπὸ τὴν πλέον ἁπλὴν λογικήν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀσφαλεῖς καὶ βεβαίας πληροφορίας ἐξ Αἰγύπτου, καθ’ ἂς εἶχεν ἤδη προμελετηθῆ καὶ ἀντιμετωπισθῆ ἡ ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνη, ὡς φυσικὸν ἐπακόλουθον πάσης τυχὸν ἑκουσίας ἢ ἀκουσίας συνεργασίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸν Ἄξονα, εἰς τᾶς ἑλληνικᾶς νήσους καὶ πρὸς παρεμπόδισιν ἐν περιπτώσει τῆς δυνατότητος διὰ τὸν Ἄξονα νὰ τᾶς χρησιμοποιήση.

Δὲν δύναμαι, ἀφ’ἑτέρου, νὰ μὴ παραδεχθῶ ὅτι εἰς μίαν τοιαύτην περίπτωσιν δὲν θὰ εὐρίσκετο μὲ τὸ μέρος τῆς κυβερνήσεως, ἡ ὁποία διὰ νὰ προφυλάξη τὸν τόπον ἀπὸ τὸν πόλεμον θὰ τὸν κατεδίκαζε εἰς ἐθελουσίαν ὑποδούλωσιν μετ’ ἐθνικοῦ ἀκρωτηριασμοῦ.

Αὐτὴ ἡ δῆθεν προφύλαξις θὰ ἦτο διὰ τὴν τύχην τῆς εἰς τὸ μέλλον ἑλληνικῆς φυλῆς, πλέον ὀλέθρια καὶ ἀπὸ τᾶς χειροτέρας ἔστω συνεπείας ὁποιουδήποτε πολέμου. Τὸ δίκαιον, λοιπὸν δὲν θὰ ἦτο μὲ τὸ μέρος τῆς Κυβερνήσεως τῶν Ἀθηνῶν, ἐὰν ἡ τελευταῖα ἐνήργει κατὰ τᾶς ὑποδείξεις τοῦ Βερολίνου ποὺ ἀνέφερα. Τὸ δίκαιον θὰ ἦτο μὲ τὸ μέρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ κατεδίκαζεν καὶ τῶν Ἄγγλων, οἱ ὁποῖοι ὑπερασπίζοντες τὴν ὕπαρξιν των, ἐπίσης δικαίως, θὰ ἐλάμβανον τὰ μέτρα ποὺ ἐφέροντο ἔχοντες μελετήσει, εἰσακούοντες ἄλλωστε τᾶς δικαίας αἰτιάσεις τῶν Ἑλλήνων, οἶαι θὰ προέκυπτον ἐν καιρῷ ἂν ἐδίδετο ἡ εὔλογος αὐτὴ ἀφορμή.

Θὰ ἐδημιουργοῦντο ἔτσι ὄχι δυό, ὅπως τὸ 1916, ἀλλὰ τρεῖς αὐτὴν τὴν φορὰν Ἑλλάδες. Πρώτη θὰ ἦτο ἡ ἐπίσημος τῶν Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία θὰ εἶχε φθάσει εἰς τὴν πώρωσιν καὶ τὸ κατάντημα διὰ νὰ ἀποφύγη τὸν πόλεμον, νὰ δεχθῆ νὰ γίνη ἐθελοντὴς δοῦλος, πληρώνουσα μάλιστα τὴν τιμὴν αὐτὴν καὶ μὲ τὴν συγκατάθεσίν της νὰ αὐτοακρωτηριασθῆ τραγικώτατα, παραδίδουσα εἰς τὴν δουλείαν πληθυσμοὺς ἀμιγῶς ἑλληνικοὺς καὶ μάλιστα, δύναμαι νὰ εἴπω, τοὺς ἑλληνικώτερους τῶν ἑλληνικῶν τοιούτους. Δευτέρα θὰ ἦτο ἡ πραγματικὴ Ἑλλάς. Δηλαδὴ ἡ παμψηφία τῆς κοινῆς γνώμης τοῦ Ἔθνους, τὸ ὁποῖον ποτὲ δὲν θὰ ἀπεδέχετο τὴν ἑκουσίαν του ὑποδούλωσιν πληρωμένην μάλιστα, μὲ ἐθνικὸν ἀκρωτηριασμὸν ἀφόρητον καὶ ἰσοδυναμοῦσαν μὲ ὁριστικὴν ἀτίμωσιν καὶ μελλοντικὴν βεβαίαν ἐκμηδένισιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὡς ἐννοίας καὶ ὀντότητος, ἐκμηδένισιν πρώτον ἠθικὴν καὶ δεύτερον ἐν συνέχειᾳ τῆς ἠθικῆς καὶ ὑλικήν. Τὸ Ἔθνος οὐδέποτε θὰ συνεχώρει εἰς τὸν Βασιλέα καὶ τὴν Ἐθνικὴν Κυβέρνησιν τῆς 4ης Αὐγούστου τοιαύτην πολιτικήν. Τρίτη, τέλος, θὰ προέκυπτε μία ἀκόμη Ἑλλάς, ἡ Ἑλλὰς τὴν ὁποίαν δὲν θὰ παρέλειπον νὰ δημιουργήσουν, φυσικὰ μὲ τὴν ἐπίκλισιν τοῦ δημοκρατισμοῦ, οἱ δημοκρατικοὶ Ἕλληνες ὑπὸ τὴν κάλυψιν τοῦ Βρεττανικοῦ στόλου εἰς τᾶς νήσους Κρήτην καὶ εἰς τᾶς ἄλλας. Ἡ τρίτη αὐτὴ Ἑλλάς, ἡ «Δημοκρατική» θὰ εἶχε μὲ τὸ μέρος τῆς ὄχι μόνον τὴν πρόθυμον ὑποστήριξιν τῆς Ἀγγλίας, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ ἔδιδε τὸ δικαίωμα νὰ καλύψη τᾶς νήσους μας, καλυπτομένη καὶ ἡ ἴδια εἰς τὴν Βόρειον Ἀφρικήν, ἀλλὰ θὰ εἶχε μὲ τὸ μέρος της καὶ τὸ ἐθνικὸν δίκαιον. Ἡ ἠθική της δύναμις, λοιπὸν θὰ ἀπερρόφα μοιραίως τὴν ἐπίσημον Ἑλλάδα, διότι θὰ διέθετεν, ἡ τρίτη αὐτὴ Ἑλλάς, τὴν ἀνεπιφύλακτον ἔγκρισιν καὶ ἐνίσχυσιν τῆς ἀνεπισήμου, τῆς «δευτέρας» Ἑλλάδος, τῆς ἐθνικῆς δημοσῖας γνώμης ἐν τὴ παμψηφία της.

Ἔζησα, κύριοι, τὴν περίοδον τοῦ ἐθνικοῦ διχασμοῦ, ποὺ ἐδημιουργήθη τὸ 1916 ὅταν ἀπὸ τὴν κατάστασιν ἐκείνην προέκυψαν δυὸ Ἑλλάδες, ἡ τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἡ τῆς Θεσσαλονίκης. Τὸν κίνδυνον ἀπὸ μίαν διαίρεσιν τῆς Ἑλλάδος (προκύπτουσαν συνεπεία τοῦ δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ὅπως ἡ διαίρεσις τοῦ 1916 προέκυψε συνεπεία τοῦ πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου), μίαν νέαν διαίρεσιν μάλιστα πολὺ τραγικωτέραν, διότι ὅπως τὴν ἐσκιαγράφησα δὲν θὰ εἶναι κὰν διχασμός, ἀλλὰ τριχοτομισμός, τὸν κίνδυνον αὐτὸν τὸν θεωρῶ, κύριοι, διὰ τὸ Ἔθνος καὶ τὸ μέλλον τοῦ ἀσυγκρίτως χειρότερον ἀπὸ τὸν πόλεμον, ἔστω καὶ αὐτὸν τὸν πόλεμον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον εἶναι δυνατὸν καὶ δουλωμένη ἀκόμη νὰ βγῆ προσωρινῶς ἡ Ἑλλάς. Λέγω προσωρινῶς, διότι πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι τελικῶς ἡ νίκη θὰ εἶναι μὲ τὸ μέρος μας. Γιατί οἱ Γερμανοὶ δὲν θὰ νικήσουν. Δὲν μπορεῖ νὰ νικήσουν. Ὑπάρχουν πολλὰ ἐμπόδια..

Ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἀποφασισμένη νὰ μην  προκαλέση μέν, μὲ κανένα τρόπον κανένα, ἀλλὰ καὶ μὲ κανένα τρόπον νὰ μὴ ὑποκύψη. Πρὸ παντὸς εἶναι ἀποφασισμένη νὰ ὑπερασπίση τὰ ἐδάφη της, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ πέση. Ἤδη δέ, ἡ ἀπόφασίς της αὐτὴ καὶ ἡ πολιτική της αὐτή, χάρις εἰς τὴν ὁποίαν ἀπρόκλητα προσεβλήθη, ἐχάρισαν εἰς τὸν τόπον καὶ εἰς τὸν λαόν μας τὸ πλέον ἀνεκτίμητον τῶν ἀγαθῶν καὶ τὸ μεγαλύτερον στοιχεῖον τῆς δυνάμεώς του. Αὐτὴ ἡ πολιτικὴ ἔδωσεν εἰς τὸν λαὸν τὴν ἀπόλυτον ψυχικὴν καὶ πανεθνικὴν ἕνωσίν του. 

Σήμερα ὅμως,  ἐπὶ πλέον, ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ ἄλλοι παράγοντες ποὺ προδικάζουν τὴν τελικήν μας νίκην. Ἡ Τουρκία δὲν εἶναι ὅπως τὸ 1916 σύμμαχος τῶν Γερμανῶν. Εἶναι σύμμαχος τῶν Ἄγγλων. Ἡ Βουλγαρία βέβαια ἐνεδρεύει καὶ τώρα ὅπως καὶ τότε, ἀλλ’ ἐν πάσῃ περιπτώσει αὐτὴν τὴν ἐποχὴν τουλάχιστον πρὸς τὸ παρὸν δὲν τολμᾶ. Ὁ καιρὸς ὅμως δὲν δουλεύει διὰ τὸν Ἄξονα. Δουλεύει διὰ τοὺς ἀντιπάλους του. Τέλος, διὰ τὴν Γερμανίαν ἡ νίκη θὰ ἦτο ἐν πάσῃ περιπτώσει δυνατὴ μόνον μὲ κοσμοκρατορίαν. Ἀλλ’ἡ κοσμοκρατορία διὰ τὴν Γερμανίαν κατέστη ὁριστικὰ ἀδύνατος εἰς τὴν Δουγκέρκην. Ὁ πόλεμος διὰ τὸν Ἄξονα ἔχει χαθῆ ἀπὸ τὴν στιγμὴν ποὺ ἡ Ἀγγλία διεκήρυξε. «Θὰ πολεμήσωμεν ἔστω καὶ μόνοι εἰς τὸ νησί μας καὶ πέραν τῶν θαλασσῶν. Θὰ πολεμήσωμεν μέχρι τῆς νίκης».

Ἀλλὰ ἐπὶ πλέον καὶ ἠμεῖς οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ γνωρίζωμεν ὅτι δὲν πολεμοῦμεν μόνον διὰ τὴν νίκην, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν δόξαν.

Δὲν ξέρω ἂν κανεὶς ἀντιβενιζελικὸς ἀπό σας εἶναι πάντοτε καὶ ἀδιάλλακτος. (Εἶμαι ἐγώ, κύριε πρόεδρε, ἀπήντησε παριστάμενος ἀρθρογράφος τοῦ ἀντιβενιζελικοῦ τύπου). Λοιπόν, ἀκοῦτε διὰ νὰ συνεννοηθοῦμε. Ἐγώ, κύριοι, ὅπως ἐπαρκῶς σας ἐξήγησα, ἐτήρησα μέχρι σήμερον τὴν πολιτικὴν τοῦ ἀειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, δηλαδὴ τὴν πολιτικὴν τῆς αὐστηρᾶς οὐδετερότητος. Ἔκαμα τὸ πᾶν διὰ νὰ κρατήσω τὴν Ἑλλάδα μακρὰν τῆς συγκρούσεως τῶν μεγάλων κολοσσῶν. Ἤδη, μετὰ τὴν ἄδικον ἐπίθεσιν τῆς Ἰταλίας ἡ πολιτικὴ τὴν ὁποίαν ἀκολουθὼ  εἶναι ἡ πολιτική του ἀειμνήστου     Ἐλευθερίου Βενιζέλου. Διότι εἶναι ἡ πολιτική του συνταυτισμοῦ τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν τύχην τῆς δυνάμεως, διὰ τὴν ὁποίαν ἡ θάλασσα εἶναι ἀνέκαθεν ὅπως εἶναι καὶ διὰ τὴν Ἑλλάδα, ὄχι τὸ ἐμπόδιον ποὺ χωρίζει, ἀλλὰ ἡ ὑγρὰ λεωφόρος ποὺ συνδέει. Βέβαια εἰς τὴν ἱστορίαν μας τὴν νεωτέραν δὲν εἴχομεν μόνον εὐγνωμοσύνης λόγους καὶ ἀφορμᾶς διὰ τὴν Ἀγγλίαν, τῆς ὁποίας ἄλλωστε ἡ μεταπολεμικὴ πολιτική, τῶν τελευταίων ἐτῶν, εἶναι πολιτικὴ μεγίστων καὶ ἱστορικῶν εὐθυνῶν. Ἀλλὰ τᾶς εὐθύνας της αὐτᾶς ἡ Ἀγγλία τᾶς ἀποδίδει σήμερον μὲ τὴν ὑπερήφανον ἀποφασιστικότητα λαοῦ μεγάλου, σώζοντος τὴν ἐλευθερίαν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ πολιτισμοῦ.

Διὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ Ἀγγλία εἶναι ἡ φυσικὴ φίλη καὶ ἐπανειλημμένως ἐδείχθη προστάτρια ἐνίοτε δὲ ἡ μόνη προστάτρια.  Ἡ νίκη θὰ εἶναι καὶ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι δική μας. Θὰ εἶναι νίκη τοῦ Ἀγγλοσαξονικοῦ κόσμου, ἀπέναντι τοῦ ὁποίου ἡ Γερμανία, ἡ ὁποία ἀφοῦ ἕως τώρα δὲν ἠδυνήθη νὰ ἐπιτύχη ὁριστικὸν ἀποτέλεσμα, εἶναι καταδικασμένη νὰ συντριβή. Διότι ἀπὸ τώρα καὶ πέρα ὁ ὁρίζων δὲν πρέπει νὰ θεωρῆται διὰ τὸν Ἄξονα ἀνέφελος οὔτε πρὸς ἀνατολᾶς καὶ ἡ Ἀνατολὴ εἶναι πάντοτε μυστηριώδης. Πάντοτε ἦτο, ἀλλὰ σήμερον εἰπέρποτε εἶναι γεμάτη ἀπρόοπτα καὶ μυστήριο. Τελικῶς, λοιπόν, θὰ νικήσωμεν. Καὶ θέλω, φεύγοντες ἀπὸ τὴν αἴθουσαν αὐτὴν νὰ πάρετε μαζί σας ὅλην τὴν δική μου ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι θὰ νικήσωμεν. Ἐν τούτοις, πρέπει νὰ σᾶς ἐπαναλάβω ὅ,τι ἐπισημότερον  διεκήρυξα ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμήν : Ἡ Ἑλλὰς δὲν πολεμᾶ διὰ τὴν νίκην. Πολεμᾶ διὰ τὴν δόξαν. Καὶ διὰ τὴν τιμήν της. Ἔχει ὑποχρέωσιν πρὸς τὸν ἑαυτόν της νὰ μείνη ἀξία τῆς ἱστορίας της.

Ἡ Ἰταλία εἶναι μεγάλη δύναμις, ὅταν δὲ προχθὲς ἔγινεν ἡ πρώτη ἀεροπορικὴ ἐπιδρομή, ὁμολογῶ ὅτι μὲ ἔκπληξιν ἤκουσα εἰς σχετικὴν ἐρώτησίν μου τὴν ἀπάντησιν, ὅτι τὰ ἐπιδραμόντα ἀεροπλάνα ἤσαν μόνον ἰταλικά. Αὐτὸ φθάνει νὰ σᾶς δώση νὰ καταλάβετε μὲ ποιὲς ἰδέες μπῆκα στὸν πόλεμο. Ἀλλὰ ὑπάρχουν στιγμὲς κατὰ τὶς ὁποῖες ἕνας λαὸς ὀφείλει, ἂν θέλει νὰ μείνη μεγάλος, νὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ πολεμήση, ἔστω καὶ χωρὶς καμίαν ἐλπίδα νίκης. Μόνον διότι πρέπει. Γνωρίζω ὅτι ὁ ἑλληνικὸς λαὸς θὰ ἦτο ἀδύνατον νὰ δεχθῆ ἄλλο τί αὐτὴν τὴν στιγμήν. Διότι εἶναι ἐλεύθερος καὶ ἀπερίσπαστος εἰς τὴν φυσικὴν εὐθυκρισίαν καὶ ὑπερηφάνειαν, ἐφ’ὅσον δὲν ἐδόθη εὐκαιρία νὰ θολωθῆ ἡ κρίσις τοῦ δι’ἀγοραίων θορύβων καὶ παραπλανητικῶν ἐκστρατειῶν. Ἐκάμαμεν ὅ,τι ἦτο δυνατόν  διὰ νὰ μὴ ἔχωμεν τὸ παραμικρὸν ἄδικον. Καὶ θὰ ἐξακολουθήσωμεν τὴν ἰδὶαν τακτικὴν μέχρι τέλους. Σᾶς ἔχω στὸ τραπέζι μερικὰ ἔγγραφα. Εἶναι ὅλα οἱ ἀποδείξεις τῆς ἰταλικῆς ἐνέδρας ἐκ προμελέτης. Ὅταν τελειώσω μπορεῖτε νὰ τὰ δῆτε. Περιτὸν νὰ πάρετε σημειώσεις. Συντομώτατα θὰ δημοσιευθοῦν εἰς τὴν Λευκὴν Βίβλον, ἡ ὁποία διέταξα νὰ ἐκδοθῆ τὸ ταχύτερον.

Δὲν σᾶς κρύβω, κύριοι, ὅτι ἡ κατάστασις εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολη. Μᾶς περιμένουν μάλιστα δικιμασίαι μεγάλαι. Διὰ νὰ μὴ δώσω εὐκαιρίαν πρὸς τὴν ἐπιζητουμένην διὰ παντὸς τρόπου ἀφορμὴν κατασυκοφαντήσεώς μας εὑρέθην ὑποχρεωμένος νὰ πάρω μίαν ἀπόφασιν ἐξόχως σοβαρᾶν. Νὰ μὴ κάμω τὴν ἐπιστράτευσιν ὅταν ἀπὸ καιροῦ τὴν ἐζήτησε καὶ ἐξηκολούθησεν ἐπανειλημμένως νὰ μοῦ τὸ ζητὰ τὸ Ἐπιτελεῖον. Ὁ ἰταλικὸς ὄγκος, λοιπόν, εὐρῆκε ἀπέναντί του δυνάμεις πάρα πολὺ ἀσθενεῖς, τουλάχιστον διὰ τὴν κροῦσιν τῶν πρώτων ἡμερῶν. Ὁ ρόλος σας εἶναι σήμερον μεγάλος καὶ ἐπισημότατος. Μὴ χάνετε τὸ θάρρος σας, ὄ,τιδηποτε καὶ ἂν γίνη, διότι ἄλλως ἀδύνατον νὰ φανῆτε ἄξιοί του λαοῦ σας καὶ τοῦ καθήκοντός σας, τὸ ὁποῖον εἶναι νὰ συντηρήσετε τὴν ἱερὴ φλόγα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, νὰ βοηθήσετε τὸν μαχόμενον στρατόν, νὰ ὑπάρξετε συνεργᾶται τῆς Κυβερνήσεως, ὅ,τι καὶ ἂν αἰσθάνεσθε δι’αὐτήν. Πρέπει νὰ πιστεύσετε σεῖς γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ μεταδώσετε τὴν πίστιν εἰς τὸ κοινόν σας, μολονότι αὐτὴν τὴν φορὰν ἔχομεν ὅλοι μας νὰ πάρωμεν ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸν λαὸν καὶ ἀπὸ τὸ ἀπερίγραπτον θάρρος του καὶ ὄχι νὰ τοῦ δώσωμεν.

Θέλω ἀκόμη νὰ σᾶς εἴπω κάτι. Ξέρω μὲ βεβαιότητα ὅτι ἀπὸ τὴν φοβερὰν αὐτὴν δοκιμασίαν ἡ Ἑλλὰς θὰ ὑποφέρη. Ξέρω ὅμως ἐπίσης μὲ βεβαιότητα ὅτι τελικῶς θὰ ἐξέλθη ὄχι μόνον ἔνδοξος, ἀλλὰ καὶ μεγαλύτερη. Θὰ προσέξατε τὸ τηλεγράφημα τοῦ κ. Τσώρτσιλ, τὸ ὁποῖον δημοσιεύθη σήμερον στᾶς ἐφημερίδας, ἀνακοινωθὲν ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν. Λοιπὸν ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς τονίσω τοῦτο. Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι εἰς τὸ τηλεγράφημα αὐτὸ δὲν βλέπουν γραπτὴν τὴν ἐπιβεβαίωσιν ἐγγράφου συμφωνίας διὰ τὰ Δωδεκάνησα, δὲν ξέρουν νὰ διαβάζουν μέσα ἀπὸ τὶς γραμμές. Καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμη. «Τὰ Δωδεκάνησα προδικάζουν….». 

Η πόλις

 Η αριστοτελική προσέγγιση στην έννοια της "πόλεως-κράτους"

 πολίτης, δ' ἁπλῶς οὐδενὶ τῶν ἄλλων ὁρίζεται μᾶλλον ἢ τῷ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς 

Μακάρι νὰ ἔρθει μία ἡμέρα ποὺ τὸ πολίτευμά μας θὰ εὐνοεῖ τὸ "κρεῖτον μέρος" τῶν πολιτῶν τῆς χώρας μας, ποὺ θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ λαϊκισμό, τὴν εὐνοιοκρατία καὶ τὴ διαφθορὰ ὥστε νὰ δοῦμε τὸν τόπο μας αυτάρκη νὰ μᾶς παρέχει τὸ πολυπόθητο "εὖ ζῆν". Προϋπόθεση ὅμως, εἶναι νὰ ἀφυπνισθούμε   καὶ να γίνουμε ὅλοι ἐνεργοὶ πολίτες, ὅπως τοὺς ὅρισε ὁ Ἀριστοτέλης : ἐνεργοὶ καὶ αὐτοβούλως ὑποταγμένοι σε δίκαιους Νόμους.

Ἡ ἀνάλυση τοῦ Ἀριστοτέλους γιὰ τὴν "πόλιν", τὴ συντεταγμένη πολιτεία, ἐξετάζει τὸν τρόπο γέννησης, τοὺς λόγους ὕπαρξης, τὴ μορφή, τὴ δομή, τὴ φθορὰ καὶ ἀνατροπὴ τοῦ συστήματος.

Ἡ πόλις εἶναι τὸ καταπληκτικὸ ἀποτέλεσμα μίας φυσικῆς διαδικασίας, στὴν ὁποία ὡστόσο παρεμβαίνει ὁ ἀνθρώπινος σχεδιασμός. Ἡ διαδικασία ἐκκινεῖ ἀπὸ τὴ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸν ὠθεῖ στὴν πρώτη μορφὴ κοινωνικῆς ὀργάνωσης : τὴν οἰκογένεια. Ἀκολούθως, συνενώνονται πολλὲς οἰκογένειες σὲ μόνιμη βάση, δημιουργώντας τὸ χωριὸ "ἡ ἐκ πλειόνων οἰκιῶν κοινωνία", γιὰ νὰ συννενοθοῦν καὶ τὰ χωριὰ δημιουργώντας ἔτσι τὴν τέλεια ἕνωση ποὺ εἶναι ἡ "πόλις", "ἡ δὲ ἐκ πλειόνων κωμῶν κοινωνία, τέλειος πόλις". Ὁ τελικὸς στόχος ἐπιτυγχάνεται  καὶ ἡ ὁλοκλήρωση τῆς πόλεως ἐπέρχεται μόνον ὅταν παρέχει στοὺς πολίτες τῆς τὸ "εὖ ζῆν".

Χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος "πολίτης". Διευκρινίζει ὁ Ἀριστοτέλης πὼς ἡ πόλις ὑπάρχει "πρὶν καὶ μετά" τὸν πολίτη, ὅπως τὰ ποτάμια εἶναι ἴδια ὅσο καὶ ἂν ἀλλάζουν τὰ νερά τους. "Πολίτης" δὲν εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε κάτοικος τῆς πόλεως, ἀλλὰ ὁ ἐνεργὸς πολίτης, ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ὀργανικὸ μέρος αὐτῆς, ποὺ ἀσκεῖ πολιτικὰ λειτουργήματα "πολίτης, δ' ἁπλῶς οὐδενὶ τῶν ἄλλων ὁρίζεται μᾶλλον ἢ τῷ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς" (1275 ἃ 22). Οὐσία τῆς πόλεως δὲν εἶναι λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι ποὺ (δέν) τὴν ἀπαρτίζουν ἀλλὰ κυρίως τὸ πολίτευμα΄τῆς. Ἡ πόλις ἀλλάζει ἂν ἀλλάξει τὸ πολίτευματης, ἔστω καὶ ἂν οἱ πολίτες τῆς παραμείνουν ἴδιοι, ὅπως ἀλλάζει ἡ παράσταση ἑνὸς θεάτρου ἀπὸ κωμικὴ σὲ τραγική, ἔστω καὶ ἂν ὁ θίασος παραμείνει ἴδιος.

Τὸ ἰδανικὸ πολίτευμα γιὰ μία πόλιν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ εὐνοεῖ "τὸ κρεῖττον μέρος" (τὸ καλύτερο δηλαδή) τῶν πολιτῶν. Αὐτὴ ἡ θέληση τοῦ "κρείττονος μέρους" δὲν μπορεῖ νὰ συμπιεσθεῖ μὲ σοφίσματα νομοθεσίας (1297 ἃ 36). 

Η ελληνική σκέψη

 Συνοπτική καταγραφή των σπουδαιότερων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής

,,,αν τὴν ἔρευνα στὴν ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν, φιλοσοφία

 

Στρατιὲς ὁλόκληρες οἱ Ἕλληνες διανοούμενοι, ἐπιστήμονες καὶ φιλόσοφοι... Πλήθος ἀπειράριθμο οἱ ἰδέες καὶ ἐπιστημονικὲς ἀνακαλύψεις τους, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔφτασαν μεσα ἀπὸ τὰ βιβλία τοὺς στὸ σήμερα, ἐνῶ πολλαπλάσιες αὐτῶν καταστράφηκαν στο πέρασμα τῶν αἰώνων μαζὶ μὲ βιβλιοθῆκες κοσμοξάκουστες γιὰ τοὺς θησαυροὺς Σοφίας ποὺ περιεῖχαν.

 

ΟΜΗΡΟΣ ...ἀφηγεῖται τὴ δράση βασιλιάδων καὶ ἡρώων, παραδίδοντας γιγαντιαία νοήματα ἀρίστου τὲ καὶ κραταιοῦ βίου ! 

 

ΗΣΙΟΔΟΣ ... γράφει γιὰ γεωργοὺς καὶ βοσκούς.Περιγράφει τὴ Θεογονία καὶ τὴ δημιουργία τοῦ Κόσμου. Οἱ περιγραφές του (Τιτανομαχία, Γιγαντομαχία κλπ) κρύβουν πολλοὺς συμβολισμοὺς σχετικὰ μὲ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τὶς γεωλογικὲς ἀνακατατάξεις ποὺ ἀκολούθησαν 

 

 ΙΩΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

 

 ΘΑΛΗΣ ὁ Μηλίσιος ... ἀναζητοῦσε τὴν προέλευση καὶ τὴν οὐσία τοῦ κόσμου. Πίστευε πὼς ἡ ὕλη δημιούργησε τὴ γῆ, ἀέρα, φωτιὰ καὶ ἔτσι σχηματίσθηκε ὁ κόσμος.  

 

ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ ... μαθητὴς τοῦ Θαλῆ. Πίστευε πὼς τὰ πράγματα γεννήθηκαν ἀπὸ τὸ ἄπειρο καὶ πὼς ὅταν καταστραφεῖ κάτι, ξαναγυρνᾶ σ' ἐκεῖνο ἀπ' τὸ ὁποῖο προῆλθε. Ἔτσι ὁ κόσμος παραμένει ἀναλλοίωτος καὶ ὑπάρχουν στὸ Διάστημα ἄπειροι κόσμοι ποὺ διαδέχονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ἑκατοντάδες χρόνια πρν τὸ Λαβουαζιὲ καὶ τὴν θεωρία τῆς "ἀφθαρσίας τῆς ὕλης" ! 

 

ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ ... μαθητὴς τοῦ Ἀναξιμάνδρου. Συμφωνεῖ μὲ τὸ δάσκαλό του γιὰ τὴ θέση τῆς γῆς στὸ Διάστημα. Ἐπιπλέον πιστεύει πὼς ἡ γῆ εἶναι ἀπεριόριστη, ἐπίπεδη καὶ αἰωρεῖται στὸ διάστημα, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα ἄστρα. Προσέξτε! "καὶ αἰωρεῖται στὸ διάστημα, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα ἄστρα" 

 

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ... θεωρεῖ πὼς ὅλα τα πράγματα εἶναι σὲ ἀδιάκοπη κίνηση, ροὴ καὶ ἐξέλιξη, σὲ ἕνα συνεχὲς γίγνεσθαι : "τὰ πάντα ρεῖ". Δίνει προταιρεότηταστο στοιχεῖο τῆς φωτιᾶς (=ἐνέργεια ;;;). Τὸν κόσμο, λέει, δὲν τὸ ἐφτίαξε κανένας Θεός.

 

 

 ΕΛΕΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

 

ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ ... ὀπαδὸς τοῦ μονοθεϊσμοῦ. Ὁ Θεὸς δὲ μοιάζει στοὺς θνητούς, οὔτε στὴ μορφή, οὔτε στὴ σκέψη. Ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας, αἰώνιος, ἀμετάβλητος, πανταχοῦ παρών, κυβερνώντας τὰ πάντα ἄϋλος καὶ ἀθέατος. Μία θεολογικὴ προσέγγιση πολὺ κοντινή, ἂν ὄχι ταυτόσημη, μὲ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸ Θεό, 610 χρόνια πρὶν διδάξει ὁ Χριστὸς στὴ γῆ ! 

 

ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ ... ὑποστήριξε αὐτὰ ποὺ εἶπε καὶ ὁ Ξενοφάνης γιὰ τὸ Θεό.Πίστευε πὼς τὸ μόνο πραγματικὰ ἀληθινὸ ποὺ ὑπάρχει εἶναι ὁ Θεὸς καὶ κατὰ συνέπεια ἐμεῖς καὶ ὅλα γύρω μας εἶναι μία παραίσθηση ποὺ νομίζουμε πὼς εἶναι πραγματικά. Ἂν μπορούσαμε νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ Θεὸ καὶ τὴ δόξα του, τὰ "φαντάσματα" αὐτὰ θὰ ἐξαφανίζονταν. Περιττὴ κάθε ἐπισήμανση γιὰ ὁμοιότητα μὲ τὴν χριστιανικὴ ἀντίληψη τῆς θείας δύναμης καὶ μεγαλοπρέπειας 

 

ΖΗΝΩΝ ... διετύπωσε μία σειρὰ θέσεων ὑπεράσπισης τοῦ Παρμενίδη. Ὁ τρόπος ποὺ ἀνέπτυξε τὶς θέσεις αὐτὲς στάθηκε ἡ αἰτία νὰ θεωρηθεῖ ὡς ὁ θεμελιωτὴς τῆς διαλεκτικῆς 

 

ΜΕΛΙΣΣΟΣ ... ὀπαδὸς τοῦ Παρμενίδη, πίστευε πὼς οἱ αἰσθήσεις μας ἀπατοῦν. Πράγματι ! δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε ὁλόκληρο τὸ φάσμα τοῦ φωτὸς ! βλέπουμε ἀνάμεσα στὸ Ἰῶδες καὶ τὸ Ἐρυθρό, ἐνῶ πέρα ἀπὸ αὐτὰ ὄχι (ὑπεριῶδες, ὑπέρυθρο)

ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ ... προσπάθησε νὰ συμβιβάσει τὶς ἰδέες τοῦ Ἠράκλειτου μὲ αὐτὲς τοῦ Ξενοφάνη ΠΥΘΑΓΟΑΡΑΣ ... οἱ ἀριθμοὶ καὶ τὸ κενὸ ἀποτελοῦν τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου. Βασικὴ πραγματικότητα εἶναι τὸ "ἕνα", ὁ Θεὸς δηλαδή, καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ "ἕνα" προέρχονται ὅλα

ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ ... ἐξηγεῖ τὴν κίνηση τῶν πλανητῶν καθὼς καὶ τὴν αἰτία ἔκλειψης τοῦ ἡλίου. Συμπεραίνει πὼς χρειάζεται κάποιος χρόνος γιὰ νὰ μεταδοθεῖ τὸ φῶς στὸ Διάστημα, τὸν ὁποῖο δὲ μποροῦμε νὰ ὑπολογίσουμε ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης ταχύτητας τοῦ φωτὸς (!). πιστεύει ἀκόμα πὼς τὰ φυτὰ ἐμφανίστηκαν στὴ γῆ πρῶτα ἀπὸ τὰ ζῶα καὶ πὼς ζῶα καὶ φυτὰ διαμορφώθηκαν ἐξελικτικὰ σὲ διάφορα εἴδη. Ἰδέες διατυπωμένες ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ γεννήθηκε 484 χρόνια πρὶν τὸ Χριστὸ καὶ περίπου 2.400 πρὶν τὸν Δαρβίνο 

 

ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ ... δίδασκε πὼς ὁ Ἥλιος εἶναι μία διάπυρη πέτρα μεγαλύτερη καὶ ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο. Πίστευε πὼς ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ διαιρεῖται συνεχῶς σὲ ἄπειρα κομμάτια. Θεωρία διάσπασης τοῦ ἀτόμου, 464 χρόνια πΧ ;

 

ΟΙ ΥΛΙΣΤΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

 

ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ ... δάσκαλος τοῦ Δημόκριτου. Ὁ κόσμος, γι' αὐτόν, ἀποτελεῖται ἀπὸ αἰώνια, συμπαγῆ καὶ ποιοτικῶς ὅμοια ἄτομα ποὺ κινοῦνται σὲ ἕνα κενὸ χῶρο. Τὰ ἀντικείμενα ἔχουν διαφορετικὴ μορφὴ μεταξὺ τοὺς γιατί τὰ ἄτομά τους ἔχουν διαφορετικὴ σύνθεση

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ ... ἀναγνωρίζει τὴν ἀμεταβλητότητα καὶ αἰωνιότητα τῆς ὕλης λέγοντας πὼς "τίποτα δὲ γεννιέται ἀπὸ τὸ τίποτα καὶ τίποτα δὲν μεταβάλλεται σὲ τίποτα". Ὑποστηρίζει τὴ θεωρία τοῦ δασκάλου του γιὰ τὸ "ἄτομον"

 

ΣΟΦΙΣΤΕΣ 

 

ΠΡΩΤΑΓΟΑΡΑΣ ... συμπατριώτης τοῦ Δημοκρίτου ἀπὸ τὰ Ἄβδηρα τῆς Θράκης. Στήριζε τὶς θεωρίες του στὸν Παρμενίδη καὶ τὸν Ζήνων. Πίστευε πὼς τὸ μόνο πραγματικὸ εἶναι τὸ Ἀνώτερο Ὂν καὶ πὼς ὅλα τα ἄλλα εἶναι πλάσματα τῆς φαντασίας μας.

ΓΟΡΓΙΑΣ ... μαθητὴς τοῦ Ἐμπεδοκλέους ποὺ ὑποστήριξε τὶς ἀπόψεις τοῦ δασκάλου του

ΠΡΟΔΙΚΟΣ ... ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἠθικὴ καὶ ἔγραψε τὸ μύθο τοῦ Ἡρακλῆ ποὺ διαλέγει τὸ δρόμο. Οἱ σοφιστὲς ὑποστήριζαν πὼς ἔπρεπε κατ' ἀρχᾶς νὰ γνωρίσουμε τὴ διάνοιά μας καὶ τὸ μηχανισμό της.

ΛΥΚΟΦΡΩΝ καὶ ΑΛΤΑΔΗΜΑΣ ... ἀνήκουν στοὺς νεώτερους σοφιστὲς ποὺ ἀπέρριπταν τὴν ἀναγκαιότητα τῶν κοινωνικῶν τάξεων, θεωρώντας πὼς ἡ φύση δὲν ἔπλασε κανέναν σκλάβο καὶ πὼς οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται ἐλεύθεροι. 22 αἰῶνες πρὶν τοὺς Εὐρωπαίους Διαφωτιστές...

ΘΡΑΣΥΜΑΧΟΣ ... μίλησε γιὰ τὴ σχτικότητα τῶν κοινωνικῶν καὶ ἠθικῶν κανόνων καὶ θεωροῦσε πὼς τὸ δίκαιο ἐκφράζει τὸ συμφέρον τοῦ δυνατότερου. πίστευε πὼς οἱ νόμοι εἶναι ἀντίστοιχοί του πολιτεύματος ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐκπορεύονται.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ... πολέμιος τῶν σοφιστῶν. Ἰδεαλιστής, πολέμιος τοῦ ὑλισμοῦ. Κατέβασε τὴ φιλοσοφία ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ, μελετώντας ὄχι μεταφυσικὰ πράγματα ἀλλὰ τὸν ἄνθρωπο. Πίστευε στὴν ἀναγκαιότητα πειθαρχίας πρὸς τοὺς νόμους καὶ τὴ συνεχῆ αὐτοβελτίωση. Σὲ μία ρωμαιοκαθολικὴ προσευχὴ ὑπάρχουν οἱ ἑξῆς στίχοι : Ἅγιε Σωκράτη, πρέσβευε ὑπὲρ ἠμῶν (San Socrates ora pro nobis).

ΠΛΑΤΩΝ ... πιστεύει πὼς γιὰ κάθε τί ποὺ ὑπάρχει στὴ γῆ ὑπάρχει στὸ οὐρανὸ τὸ ἰδανικὸ πρότυπό του, τὸ "καλούπι" τοῦ. Πίσω ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν αἰσθήσεων ὑπάρχει ἕνας ἰδεατὸς ἄλλος κόσμος ὁ ὁποῖος εἶναι Τέλειος. Πιστεύει πὼς ἡ ἀθάνατη ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ζεῖ ἀνάμεσα στὰ "τέλεια" πρότυπα, ἐνῶ τὰ φθαρτὰ σώματά μας ἀνάμεσα σὲ ἀτελεῖς "σκιές" τῶν προτύπων. Διατύπωσε τὴν πρώτη ὁλοκληρωμένη ἄποψη γιὰ μία κοινωνία ποὺ σήμερα θὰ τὴ χαρακτηρίζαμε ὡς "σοσιαλιστική".

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ... θεμελιώνει τὴ Λογικὴ καὶ βάζει σὲ τάξη τὶς ἀνθρώπινες ἰδέες. Μελετᾶ τὴ φύση σὲ ὅλες της τὶς ἐκφάνεις καὶ συγγράφει 170 ἔργα ἀπὸ τὰ ὁποῖα διασώθηκαν μόνο τὰ 47. Εἶναι ὁ τελευταῖος μεγάλος Ἕλληνας φιλόσοφος καὶ ὁ πρῶτος Εὐρωπαῖος. Οἱ ἀπόψεις τοῦ διαποτίζουν ἀπόλυτα τὴν εὐρωπαϊκὴ σκέψη ὡς καὶ τὸν 18ο αἵ. Εἶναι ἀδύνατο μέσα σὲ 5 γραμμὲς νὰ δώσουμε μία συνοπτικὴ ἔστω παρουσίαση τοῦ πολυσχιδοῦς ἀριστοτελικοῦ ἔργου...

 

Ομηρικά έπη

Η τεχνική χρησιμοποιούμενου λόγου του Ομήρου στα έπη του

H οποιαδήποτε "μετάφραση" του πρωτοτύπου της Ιλιάδος στην κυριολεξία σκοτώνει το μέτρο, την ομοιοκαταληξία και το περιεχόμενό της, επομένως τα στοιχεία που μεγιστοποιούν την αξία της.Η Ιλιάδα δεν είναι μία απλή καταγραφή αιματηρών μαχών. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί με τέτοια δεξιοτεχνία τη γλώσσα, ώστε διαβάζοντας το κείμενο στο πρωτότυπο έχουμε την αίσθηση πως ακούμε τους ήχους από τα όσα περιγράφει.
Εκμεταλλευόμενος τη διαφορετική προφορά μιάς βραχείας από μία μακρά συλλαβή, της δασείας από την ψιλή, της βαρείας από την οξεία και την περισπωμένη, διασκορπώντας μέσα στο στίχο με κατάλληλο τρόπο τα σύμφωνα, ο Όμηρος συνθέτει μία εκπληκτική ηχητική εντύπωση : όταν απαγγέλονται στίχοι που αναφέρονται, λόγου χάρη, στη θάλασσα και στα ιστία των πλοίων, "ακούγεται" ο άνεμος. Στην περιγραφή των μαχών, "ακούγεται" η κλαγγή των όπλων. "Ακούγεται" ο γδούπος της πτώσης του νεκρού πολεμιστή στο έδαφος. Στους στίχους που ο Αγαμέμνων αντιδικεί με τον μάντη των Αργείων και τον βρίζει, η διασπορά των συμφώνων "π" και "τ" είναι τέτοια που σχεδόν "ακούμε" τον Αργείτη Βασιληά να φτύνει τον Κάλχα, χωρίς όμως να υπάρχει πουθενά γραμμένο το ρήμα "ΠΤύω" ! Όντως, καμία μετάφραση στα νέα ελληνικά δεν μπορεί να αποδώσει τις θαυμαστές αυτές "λεπτομέρειες". Συνεπώς, αντί να χρησιμοποιούν τα σχολεία μία μετάφραση που εξαρθρώνει τη δομή και τη λογική του κειμένου και αχρηστεύει το νόημα των λέξεων του πρωτοτύπου, ας πάψει η στερβλή διδασκαλία των Επών, αν δε γίνεται να διδαχθούν στο πρωτότυπο. "Ο άνθρωπος είναι προϊόν πολιτισμού και κληρονομιάς. Μπορεί να αναλάβει το βάρος ή να το εγκαταλείψει, αλλά όχι να το αλλάξει" . 

Στην ελληνική κορυφή !

Το αυθεντικό Ολυμπιακό ιδεώδες (Διαγόρας ο Ρόδιος)

::: " Κάτθανε Διαγόρα !"

 

Ὁ Διαγόρας Ἦταν Ρόδιος ἀθλητὴς τοῦ 5ου αἵ. π.Χ. Ἄριστος πυγμάχος, νίκησε μία φορά στοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες, 4 στὰ Ἴσθμια, 2 στὴ Νεμέα, μία στὰ Πύθια. Ὄντας γέροντας καὶ δοξασμένος πολυνίκης, ἀξιώθηκε νὰ παρευρίσκεται στὶς Ὀλυμπιακὲς Νίκες τῶν τριῶν γυιῶν του. Νικητές, Ὀλυμπιονίκες οἱ γυιοὶ τοῦ Διαγόρα,ἀφαίρεσαν τοὺς κότινους ἀπὸ τὶς κεφαλές τους καὶ τὶς ἀπέθεσαν στὰ λευκὰ μαλλιὰ τοῦ πατέρα τους. Τὸν σήκωσαν στοὺς ὤμους τους μέσα στὸ Στάδιον τῆς Ὀλυμπίας, σά νὰ τοῦ ἀφιέρωναν τὶς νίκες τους. Οἱ θεατὲς ἐνθουσιασμένοι καὶ συγκινημένοι ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο, ζητωκραύγασαν τὸν Διαγόρα: "ΚΑΤΘΑΝΕ ΔΙΑΓΟΡΑ, ΟΥΚ ΕΣ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟΝ ΑΝΑΒΗΣΕΙ !" (Πέθανε Διαγόρα, εἶσαι θνητός, δὲν πρόκειται νὰ ἀνέβεις στὸν Ὄλυμπο γιὰ νὰ ζήσεις σπουδαιότερη στιγμὴ !)

 

 Ο Διαγόρας, ἀπὸ τὴν συγκίνηση, πέθανε στὰ χέρια τῶν γυιῶν του. 

Οι βάρβαροι

Πανελλήνιο αίσθημα και βάρβαροι

Δυὸ λέξεις ποὺ μαρτυροῦν τὴν ἀκλόνητη ἠθικὴ ἑνότητα τῆς Ἑλλάδος :

 

 

πανελλήνιος καὶ βάρβαρος.

 

" Ἡ πρώτη περικλείει μίαν ἐθνικὴ πραγματικότητα,πολὺ μεγαλύτερη καὶ βαθύτερη ἀπὸ τὴν πολιτική. Ἡ δεύτερη, εἶναι τὸ μοιραῖο ἀντίρροπό της πρώτης : πᾶς μὴ Ἕλλην, βάρβαρος. Βάρβαρος, γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς Θεσσαλίας, ὁ σύμμαχός τους Πέρσης. Ἕλληνας, γιὰ τοὺς Ἀθηναίους, ὁ ἐχθρός τους Λακεδαιμόνιος. Οἱ Ἕλληνες ἔχουν τὴ γνώση νὰ μὴν σπάζουν τὴν ἠθική τους ἑνότητα μὲ τὸ δηλητήριο τοῦ πολιτικοῦ τους διαχωρισμοῦ. Ἀλλὰ καὶ νὰ λησμονοῦν τὸν πολιτικό τους διαχωρισμὸ ὅταν ἡ ἠθικὴ ἑνότητα τοῦ ἔθνους ἀπειλεῖται. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος πού, ξεχνώντας τὶς πολιτικὲς τοὺς διαφορές, ἀντιμετώπισαν ἑνωμένοι τὸν κίδυνο τῆς βάρβαρης Ἀσίας. Οἱ Ἕλληνες τῆς Ἀθήνας, δοῦλοι τῶν Ἑλλήνων τῆς Σπάρτης; Τὸ πράγμα εἶναι συζητήσιμο. Μὰ οἱ Ἕλληνες τῆς Ἀθήνας δοῦλοι τῶν βάρβαρων τῆς Περσίας ; Αὐτὸ δὲ θὰ τὸ παραδέχονταν ποτὲ οὔτε οἱ Σπαρτιάτες, οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῶν Ἀθηναίων ! "

 

 

O Ἀριστοφάνης, στὴ "Λυσσιστράτη" λέει :

 

"Μία γενιὰ εἴμαστε ὅλοι καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιο ἁγιασματάρι
ὅλοι ραντίζουμε τοὺς βωμοὺς τῶν θεῶν στὴν Ὀλυμπία,
στὶς Θερμοπύλες, στοὺς Δελφοὺς καὶ σ' ἄλλα μέρη πολλά.
Κι ἐνῶ στρατὸς ἐχθρῶν βαρβάρων μάς ζώνει Ἕλληνες,
ἄντρες, πολιτεῖες ἑλληνικὲς χαλᾶτε καὶ τ' ἀδέρφια σας"