Του Κώστα Ράπτη
Δώδεκα χρόνια μετά, η σχέση των Αμερικανών με το “εθνικό τραύμα” των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου εμφανίζεται να έχει διαγράψει τον πλήρη κύκλο της διεργασίας του πένθους. Ο τόνος δεν είναι αυτός της αγανάκτησης ή της επιθυμίας να “αποδοθεί δικαιοσύνη”, όσο της τιμής προς όσους έχασαν τη ζωή τους σπεύδοντας να προσφέρουν βοήθεια κατά τις πρώτες χαοτικές στιγμές. Για πολλούς Αμερικανούς, η ημέρα αποτελεί ένα προσωπικό ορόσημο που σημαδεύεται από μία πράξη προσφοράς προς την κοινότητα. Ήδη από πέρσι, οι New York Times πήραν την πολυσυζητημένη απόφαση να “εξορίσουν” το θέμα της επετείου από την πρώτη σελίδα δηλώνοντας ότι αν και οι μνήμες παραμένουν ανεξίτηλες η δημοσιογραφία προχωρά. Με άλλα λόγια, η 11η Σεπτεμβρίου λειτουργεί περισσότερο ως αφορμή περισυλλογής και λιγότερο ως σημείο αναφοράς για μια πανεθνική συστράτευση.
Δώδεκα χρόνια μετά, η σχέση των Αμερικανών με το “εθνικό τραύμα” των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου εμφανίζεται να έχει διαγράψει τον πλήρη κύκλο της διεργασίας του πένθους. Ο τόνος δεν είναι αυτός της αγανάκτησης ή της επιθυμίας να “αποδοθεί δικαιοσύνη”, όσο της τιμής προς όσους έχασαν τη ζωή τους σπεύδοντας να προσφέρουν βοήθεια κατά τις πρώτες χαοτικές στιγμές. Για πολλούς Αμερικανούς, η ημέρα αποτελεί ένα προσωπικό ορόσημο που σημαδεύεται από μία πράξη προσφοράς προς την κοινότητα. Ήδη από πέρσι, οι New York Times πήραν την πολυσυζητημένη απόφαση να “εξορίσουν” το θέμα της επετείου από την πρώτη σελίδα δηλώνοντας ότι αν και οι μνήμες παραμένουν ανεξίτηλες η δημοσιογραφία προχωρά. Με άλλα λόγια, η 11η Σεπτεμβρίου λειτουργεί περισσότερο ως αφορμή περισυλλογής και λιγότερο ως σημείο αναφοράς για μια πανεθνική συστράτευση.
