Είμαστε υποκριτές

Photo: Π. Τζάμαρος @fosphotos.com

Ο Φύσσας επιβάλλεται να γίνει ο καθρέφτης σου. Πότε, αλήθεια, θύμωσες πραγματικά με τη Χ.Α.; Όταν μπήκε στο Κοινοβούλιο; Όταν πρόσφερε τα συσσίτια σε Έλληνες μόνο; Όταν μιλούσε για «πατρίδα, ιδανικά και ελληνισμό-εθνικισμό»; Όταν μεθερμήνευε τον τραμπουκισμό σε μαγκιά και ανδρεία; Όταν ξυλοκοπούσε τους Πακιστανούς; Όταν μοίραζε μπουνιές στους λωποδύτες; Όταν απειλούσε τους λοιπούς βουλευτές ότι θα τους πλακώσει στο ξύλο γιατί οδήγησαν τους Έλληνες στην εξαθλίωση;

Πότε πραγματικά θύμωσες με τον εαυτό σου, επειδή άφησες να σου ξεφύγει η κατάσταση; Ή μήπως ποτέ δεν την έλεγχες; Όταν οι χρυσαυγίτες έκαναν συγκεντρώσεις στην Ομόνοια, η Αστυνομία τους προστάτευε ως νόμιμο πολιτικό κόμμα. Πριν ακόμα μπουν στο κοινοβούλιο με 400.000 ψήφους. Πέρασα πριν από 1,5 χρόνο από το κέντρο της πλατείας και τους είδα να διαδηλώνουν και τους αστυνομικούς να κρατούν τα μπόσικα. Και αναρωτήθηκα: πού φτάσαμε… κάποτε τους χαρακτήριζαν συμμορία απομακρύνοντάς τους από τις πορείες και τα συλλαλητήρια, τώρα η Αστυνομία είναι παρούσα και τους προστατεύει.

Πού ήσουν, λοιπόν, τότε να εξοργιστείς; Δεν πέρασε από το μυαλό σου πως αυτούς τους έκτισες εσύ, εγώ, ο φίλος μου, η μάνα, ο αδελφός και ο κουμπάρος μου, όταν με δουλοπρέπεια γλείφαμε κατουρημένες ποδιές για μια θεσούλα σε κάποια δημόσια δομή;

Τους οποίους ίδιους απατεώνες φρόντισες να ευχαριστήσεις ξαναβάζοντάς τους στη Βουλή. Ή μήπως ένιωθες εκλεκτός, που είχες τη σύνεση να μην ψηφίσεις Χ.Α., όταν κάποιοι ένιωσαν την ασφάλειά της. Ας μην ξεχνάς ότι στη Χ.Α. βρήκαν καταφύγιο: η απαίδευτη πιτσιρικαρία, οι ανενημέρωτοι και οι απενταγμένοι από το σύνολο. Σαν το κουτσοί - στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Τώρα που η μάσκα του «πατριώτη» έπεσε, όλοι αναμετριόμαστε με τους εαυτούς μας... αλήθεια, το κάνουμε;

Περισσότερο σοβαρό, όμως, είναι πως τούτος ο λαός ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά την υπόστασή του. Όταν άκουγες, μετά τη δικτατορία, να λέγεται συνειδητά ή ασυνείδητα από πολίτες «μωρέ, μια χούντα μας χρειάζεται», αντιλαμβάνεσαι πως η αντίληψη των πολιτών ήταν θολή, τόσο για τη δημοκρατία, όσο και για τη δικτατορία. Το προσπερνούσες. Και συ κι εγώ. Σφάλμα μέγα. Όταν ένας λαός πιστεύει ακόμα σε μεσσίες, θρησκευτικούς ή πολιτικούς, αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς είναι η πρόοδος. Κάτι σπουδαίες ρήσεις του τύπου «γνώθι σαυτόν, μηδέν άγαν και το μέτρον άριστον» χρησιμοποιούνται ως ψωμοτύρι για να εντυπωσιάσουν. Και όταν αυτός ο λαός εύκολα ξεπουλιέται χωρίς να αναλογίζεται τις συνέπειες, κατανοείς γιατί οι χρυσαυγίτες με τα μαχαίρια είναι οι τζάμπα μάγκες του Κοινοβουλίου. Γιατί υπάρχουν και οι άλλοι ψευτόμαγκες και ψευτοκλαψιάρηδες. Οι κοστουμάτοι που ξεπούλησαν την ψυχή τους για να έχουν εξουσία.

Όπως είχε πει κι ένας σοφός, «σε όποιον επιτρέψεις να σου ανοίξει τον δρόμο που πρέπει εσύ να διαβείς και εσύ να ξεχορτιαριάσεις, θα ζητήσει για αντάλλαγμα την ίδια σου τη ζωή». Ξεπουληθήκαμε. Εν γνώσει μας - και ας κάνουμε τα στραβά μάτια. Αυτό που βλέπω είναι πως ο Φύσσας απέδειξε πως το φυσάμε και δεν κρυώνει.

Όμως, κάθε κείμενο που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να προτείνει και λύση. Ό,τι είμαστε και δεν είμαστε είναι αποτέλεσμα ωριμότητας. Τούτο, λοιπόν, έχω να πω: χθες, όχι σήμερα, αλλά χθες πρέπει να αλλάξει η δομή του σχολείου. Από το νηπιαγωγείο ξεκινώντας. Σοβαρό σχολείο δεν υπήρξε ποτέ σε τούτη την κουρασμένη χώρα. Μόνο κάτι εραστές της γνώσης και της αγάπης για ελεύθερη ζωή, οι εξαιρέσεις. Όντες γραφικοί και ονειροπόλοι.

Ας βρει, λοιπόν, ένα μάγκας- δεν πιστεύω να τους πάτησε όλους το τρένο - και ας δημιουργήσει θέσεις πληρώνοντας γενναιόδωρα με μισθούς μερικών χιλιάδων ευρώ, αυτούς τους 50, 100, 150, 200 ανθρώπους που θα ελέγχουν την αποτελεσματικότητα των εκπαιδευτικών στα σχολειά. Να τίθεται ο στόχος στην αρχή του σχολικού έτους και να αξιολογείται κατά τη διάρκεια ή το τέλος του. Ο παλιός, καλός επιθεωρητής, δηλαδή, ακριβοπληρωμένος όμως (για να προφτάσει τη δωροδοκία) και με ετήσια θητεία. Και αν κάπου στραβώσει η ιστορία, να επεμβαίνει η Δικαιοσύνη που θα του κόβει τον κώλο. Να τον στέλνει παραδειγματικά στην ανεργία. Μόνο τότε, σε βάθος δεκαπέντε, είκοσι χρόνων, διαβλέπω αλλαγή της ελληνικής, φαιδρής πραγματικότητας. Γιατί ποιος είπε ότι ο επικίνδυνος δεν είναι και φαιδρός; (χαζοχαρούμενος, ανόητος, χαχαχούχας, κομπλεξικός, αστείος, βλάκας, μπουμπούνας, καζάνας, μπουζουκοκέφαλος, σαχλαμπούχλας, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.).

Υ.Γ.: η καρδιά ενός μουσικού χτυπά πάντα με νότες. Αυτό και αυτό για τον Παύλο με μια ηχηρή συγγνώμη για ό,τι θα μπορούσα(με) να προφτάσουμε και δεν προφτάσα(με).

via