Το ξυπνητήρι χτύπησε

Photo: Alexandros Katsis / Fosphotos.com

Παγωμάρα. Πανικός. Σιωπή.
Ένα αυτοκίνητο πηγαίνει αντίθετα στο ρεύμα. Φρενάρει. Το μαχαίρι στοχεύει στην καρδιά. Τέλος. Πόσα «γιατί» να εξηγήσεις; Πόση απόσταση, πια, να πάρεις; Κι άλλη απόσταση; Οι φασίστες μπήκαν στο σπίτι μας. Μην κάνεις ότι δεν τους βλέπεις. Φοβίζουν, τρομοκρατούν, σκοτώνουν. Και μετά, φυσικά, δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Γιατί αυτοί δεν ξέρουν τίποτα. Για τίποτα και για κανέναν. Κι όσο δε μιλάς, τόσο πιο κοντά σου θα έρχονται. Τόσο πιο βαθιά μέσα στην οικογένειά σου θα μπαίνουν. Δεν ωφελεί να γελάς άλλο με τους «γραφικούς» νεοφασίστες. Εσύ έχεις γίνει γραφικότερος. Δε βλέπεις, δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις ότι το μαύρο έχει αρχίσει να καταπίνει όλα τα χρώματα στο διάβα του.

Έχεις περάσει ποτέ από σημείο που γίνεται διαδήλωση/διαμαρτυρία/πορεία της Χρυσής Αυγής; Μου έτυχε μια φορά και εύχομαι να μη μου ξανασυμβεί. Φοβήθηκα. Κατέβασα το βλέμμα μου στο πεζοδρόμιο για να μη συναντάει το δικό τους. Τρόμαξα, σου λέω. Και είναι 2013, όχι 1948 ή 1963 ή ακόμα και Δικτατορία. Ασυναίσθητα έπιασα το κινητό μου. Κάποιος από αυτούς μου φώναξε «...μην τολμήσεις να βγάλεις φωτογραφία γιατί θα στο σπάσω».

Έκανα μεταβολή κι έφυγα. Όμως δεν ξέχασα, δεν μπορώ να ξεχάσω τον φόβο που ένιωσα μέσα στην ίδια μου την πόλη. Την ελεύθερη, τη δημοκρατική. Αυτή την πόλη που δε με προστατεύει. Αυτούς τους νόμους που δε με κάνουν να νιώθω ασφαλής.

Ο (υπέρ)αστικός μύθος λέει ότι η δύναμη της Χρυσής Αυγής έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Τα ποσοστά της ανά την Ελλάδα ίπτανται κανονικά. Παίρνουν φαλάγγι τα δημοκρατικά κόμματα όπως οι οπαδοί της τους ψηφοφόρους αριστερών τε και αριστερότερων. Γιατί κάνουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα; Γιατί ανεχόμαστε τους τραμπουκισμούς, τον ρατσισμό, τις απειλές, τις ειρωνείες κι αυτή την αίσθηση του τρόμου που μοιράζουν αβέρτα βουλευτές και μέλη αυτού του κόμματος; Γιατί οι μάτσο φασιστογόητες έχουν μπει στο life style, στα περιοδικά και στις τηλεοπτικές εκπομπές κουτσομπολιού; Εμείς φταίμε. Μόνο εμείς. Που δεν πήραμε πρέφα ότι το τέρας γιγαντωνόταν, αγκάλιαζε τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου, πήγαινε στις πλατείες των χωριών και έκανε κήρυγμα για «...τους αλήτες τους μετανάστες που κλέβουν το μεροκάματο των Ελλήνων», απάλλασσε- μετά από τηλεφώνημα- τους ντόπιους νοικοκύρηδες από την παρουσία «σιχαμερών» ξένων νοικάρηδων, «καθάριζε» γειτονιές ολόκληρες.

Όλοι ξέρουμε κάποιον που ψηφίζει Χρυσή Αυγή. Όλοι, μην κοροϊδευόμαστε. Εκτός αν ζούμε σε άλλο πλανήτη. Όλοι έχουμε δει ανθρώπους να επωφελούνται από τις υπηρεσίες της αντί να προσφεύγουν σε δικαστήρια ή αστυνομικά τμήματα για να βρουν το δίκιο τους. Προς τι η υποκρισία; Το θεριό μεγάλωσε και θέλει να μας φάει. Απλό. Εμείς, τι κάνουμε εμείς, μου λες;

Υ.Γ.: Αυτό το κείμενο απευθύνεται στην Κατερίνα που μένει στο κέντρο και τους ψηφίζει, στον Κωστή που έβγαλε φωτογραφία δίπλα στον νεοφασίστα μουστακαλή βουλευτή και μου την έστειλε «για να γελάσουμε, μωρέ», στον Πάνο που είδε την ανιψιά του σε ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής και δεν αντέδρασε. Δεν τους κακίζω. Τους ζητώ να ξυπνήσουν. Τώρα.
Υ.Γ.2: Πολλοί φίλοι μου μού ζήτησαν να μη γράψω τούτο το κομμάτι. Να μην προκαλέσω. Σόρι, παιδιά. Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...

protagon.gr

Μαργαρίτα Μυτιληναίου

ένα άρθρο των πρωταγωνιστώvf