Η αποθεραπεία ενός σκίνχεντ

Ο Arno Michaels υπήρξε για χρόνια ένας ιδιαιτέρως σκληρός σκίνχεντ της Αμερικής, με μίσος και άγρια βία εναντίον οποιουδήποτε είχε διαφορετικό χρώμα δέρματος. Από τα εφηβικά του χρόνια στο Μιλγουώκυ των ΗΠΑ ριζοσπαστικοποιείτο ταχύτατα, και σύντομα βρέθηκε για τα καλά στην white power σκηνή.

Σήμερα έχει αλλάξει απολύτως ο προσανατολισμός της ζωής του. Έχει γράψει το βιβλίο “Η Ζωή μου μετά το Μίσος”, δραστηριοποιείται στον οργανισμό που ίδρυσε με άλλους (“Ζωή μετά το Μίσος“) και πραγματοποιεί προγράμμματα ευαισθητοποίησης των νέων ανθρώπων υπό την ονομασία “Καλωσύνη, όχι Αδυναμία”. Εκεί παρουσιάζεται το μοντέλο του “μαχητή” ως αυτού που μπορεί να απαντήσει στην αγριότητα με συμπόνοια.

Η βία σε αυτές τις περιοχές, και στην κάποτε ζωή του Michaels και στην καθημερινότητα των παιδιών με τα οποία συνομιλεί, δεν είναι αστείο πράγμα. Ο ίδιος έχει χτυπήσει συνανθρώπους του ή χαρεί με την καταστροφή των ζωών αφροαμερικάνων άπειρες φορές, κάτι που σήμερα τον στοιχειώνει. Στα “άγρια” χρόνια του, στις αρχές του ’90, υπήρξε τραγουδιστής του σημαντικού white power συγκροτήματος Centurion (το οποίο ίσως σήμερα ακούνε οι “πραγματικοί” χρυσαυγίτες με μανία και εμπνέονται, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο επικεφαλής του έγινε… αρνάκι). Ενεπλάκη σε δύο από τις πιό εμβληματικές ρατσιστικές “ομάδες μίσους” της Αμερικής, και συνοψίζει την τότε ζωή του στις λέξεις Μίσος, Βία και Αλκοόλ.

Αυτό που τον άλλαξε ήταν η γέννηση της κόρης του, το 1992. «Διαπίστωσα ότι ο κόσμος μου είχε καταλήξει πολύ στενός, όλο και πιο στενός. Οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους είχα πλέον φιλικές επαφές ήταν άλλοι ριζοσπαστικά ρατσιστές λευκοί». Του ήταν αδιανόητο να μεγαλώσει η κόρη του σε αυτό το περιβάλλον, και άρχιζε να κατανοεί τον παραλογισμό του. «Είχα αρχίσει να εξαντλούμαι: το να αρνούμαι την ανθρώπινη ιδιότητα των συνανθρώπων μου που έπρεπε να μισώ ήταν όλο και πιο δύσκολο για μένα». (Η άρνηση της ανθρώπινης ιδιότητας των άλλων είναι βασικό στοιχείο ηθικής δικαιολόγησης του μίσους). H προσπάθειά του να αλλάξει ζωή ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και το 2009 ήταν πλέον “νηφάλιος” (είναι η φράση που χρησιμοποιεί το CSMonitor).

Σήμερα ο Michaels μιλά σε νεανικά ακροατήρια των χιλίων και πλέον ανθρώπων, με σκοπό να τους αποτρέψει από το να γίνουν οι ίδιοι το μίσος που ίσως είναι παρόν στις ζωές του. Προτάσσει την συμπόνοια αντί για την επιβολή της δύναμης (όπως στον στίχο του Ρίτσου: “δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση“).

Ταυτόχρονα, η ζωή του βρίσκεται ανά πάσα στιγμή σε κίνδυνο από τους άλλοτε συντρόφους του, από την εκδίκησή τους. Γιατί, παρά το γεγονός ότι δεν άλλαξε το λευκό χρώμα του δέρματός του ή την ετεροφυλοφιλία του, γι΄αυτούς ο Michaels ανήκει πλέον στους “άλλους” – που στερούνται της ανθρώπινης ιδιότητας.

Αστυάναξ Καυσοκαλυβίτης