Στα 26 του χρόνια ο Λευτέρης Παπανικολάου είναι ήδη ένας από τους ανερχόμενους σκηνοθέτες της νέας γενιάς, με σημαντική παρουσία στα εναλλακτικά θεατρικά δρώμενα, αλλά και το πρόσωπο που πρωταγωνιστεί σε πολλές τηλεοπτικές διαφημίσεις της εποχής. Το καλλιτεχνικό ταλέντο άλλωστε ήταν γραμμένο στο DNA του αφού ο νεαρός, που μεγάλωσε στο καμαρίνι του παππού του είναι ο εγγονός του... αείμνηστου κωμικού ηθοποιού Γιάννη Γκιωνάκη.
«Όσοι με ξέρουν λένε ότι έχω πάρει κάποια κωμικά στοιχεία στον τρόπο που παίζω, αν και δεν έχω ασχοληθεί ουσιαστικά με την υποκριτική, εκτός από μία παράσταση που σκηνοθέτησα και στην οποία είχα αναλάβει έναν μικρό ρόλο. Επίσης, πριν από λίγο καιρό έπαιξα σε ένα αφιέρωμα για τον παππού μου που οργάνωσε η μητέρα μου σε μουσική σκηνή της Αθήνας. Ουσιαστικά, όμως, δεν είμαι ηθοποιός και φυσικά δεν επιδιώκω να μοιάζω σε κανέναν» δηλώνει ο Λευτέρης Παπανικολάου και θυμάται τις στιγμές που έζησε με τον παππού του: «Από το ’93 μέναμε μαζί με τον παππού μου. Στο σπίτι ήταν όπως στις ταινίες του: Έντονη προσωπικότητα, εξωστρεφής, νευρικός κάποιες φορές, με χιούμορ, αλλά και φωνακλάς. Όχι όμως χαζούλης.... Μια έκρυθμη προσωπικότητα που κυριαρχούσε στον χώρο. Η φωνή του ακόμη ηχεί στ' αφτιά μου. «Λάρι, άσε τον υπολογιστή ή τα βιβλία, έλα να μιλήσουμε», μου έλεγε συνέχεια, προσπαθώντας να με πείσει να γίνω ηθοποιός και όχι σκηνοθέτης. Επιθυμία του ήταν να ακολουθήσω τον δρόμο του, όπως και η μητέρα μου. Πίστευε πως μου πήγαινε η καριέρα του ηθοποιού και ότι παράλληλα θα μπορούσα να ακολουθήσω και τη σκηνοθεσία. Καταλάβαινε όμως και συμμεριζόταν τα δικά μου «θέλω». Η φράση που χρησιμοποιούσε και συμβουλή του δικού του πατέρα ήταν «κάνε ό,τι δουλειά θέλεις, αρκεί να γίνεις ο καλύτερος». Δεν θα ξεχάσω με τίποτα την ημέρα του θανάτου του. Μέσα σε τρία λεπτά είχε πολιορκηθεί το σπίτι μας από τηλεοπτικά κανάλια, το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα από γνωστούς, αλλά και απλό κόσμο που ήθελε να μάθει τι έχει συμβεί. Τότε πραγματικά κατάλαβα όσο πολύ αγαπητός ήταν στους Έλληνες». Πηγή: Πρώτο Θέμα
«Όσοι με ξέρουν λένε ότι έχω πάρει κάποια κωμικά στοιχεία στον τρόπο που παίζω, αν και δεν έχω ασχοληθεί ουσιαστικά με την υποκριτική, εκτός από μία παράσταση που σκηνοθέτησα και στην οποία είχα αναλάβει έναν μικρό ρόλο. Επίσης, πριν από λίγο καιρό έπαιξα σε ένα αφιέρωμα για τον παππού μου που οργάνωσε η μητέρα μου σε μουσική σκηνή της Αθήνας. Ουσιαστικά, όμως, δεν είμαι ηθοποιός και φυσικά δεν επιδιώκω να μοιάζω σε κανέναν» δηλώνει ο Λευτέρης Παπανικολάου και θυμάται τις στιγμές που έζησε με τον παππού του: «Από το ’93 μέναμε μαζί με τον παππού μου. Στο σπίτι ήταν όπως στις ταινίες του: Έντονη προσωπικότητα, εξωστρεφής, νευρικός κάποιες φορές, με χιούμορ, αλλά και φωνακλάς. Όχι όμως χαζούλης.... Μια έκρυθμη προσωπικότητα που κυριαρχούσε στον χώρο. Η φωνή του ακόμη ηχεί στ' αφτιά μου. «Λάρι, άσε τον υπολογιστή ή τα βιβλία, έλα να μιλήσουμε», μου έλεγε συνέχεια, προσπαθώντας να με πείσει να γίνω ηθοποιός και όχι σκηνοθέτης. Επιθυμία του ήταν να ακολουθήσω τον δρόμο του, όπως και η μητέρα μου. Πίστευε πως μου πήγαινε η καριέρα του ηθοποιού και ότι παράλληλα θα μπορούσα να ακολουθήσω και τη σκηνοθεσία. Καταλάβαινε όμως και συμμεριζόταν τα δικά μου «θέλω». Η φράση που χρησιμοποιούσε και συμβουλή του δικού του πατέρα ήταν «κάνε ό,τι δουλειά θέλεις, αρκεί να γίνεις ο καλύτερος». Δεν θα ξεχάσω με τίποτα την ημέρα του θανάτου του. Μέσα σε τρία λεπτά είχε πολιορκηθεί το σπίτι μας από τηλεοπτικά κανάλια, το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα από γνωστούς, αλλά και απλό κόσμο που ήθελε να μάθει τι έχει συμβεί. Τότε πραγματικά κατάλαβα όσο πολύ αγαπητός ήταν στους Έλληνες». Πηγή: Πρώτο Θέμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εκφραστείτε ελεύθερα, πείτε ότι θέλετε αλλα μην βρίζετε χυδαία για να μην μπαίνουμε σε διαδικασία να σβήνουμε σχόλια, κάτι που δεν το θέλουμε!
Ευχαριστούμε...