Η Ελλάδα, η Τουρκία και το «κυνήγι της αλεπούς»

          Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στο χθεσινό άρθρο υπογραμμίσαμε ότι για να πετύχει – και να μην οδηγήσει σε καταστροφή – μια στρατηγική πρωτοβουλία, όπως αίφνης ανακήρυξη ΑΟΖ, πρέπει να συντρέχει σειρά προϋποθέσεων(timing, εθνική στρατηγική, εποπτεία πεδίου).

 Αν βλέπεις το δέντρο, αλλά όχι το δάσος, δεν κινδυνεύεις απλά να την πατήσεις, κινδυνεύεις να παίξεις άλλο παιχνίδι από αυτό που νομίζεις και για λογαριασμό τρίτων, να γίνεις θήραμα από κυνηγός. Στην αργκό των μυστικών υπηρεσιών, λέει στρατιωτικός με σχετική προϋπηρεσία, το λένε «κυνήγι της αλεπούς».

Το ζώο οδηγείται έντεχνα σε διάφορους αδιέξοδους δρόμους, ώσπου να έρθει πια, σχεδόν μόνο του και εξ ανάγκης, εκεί που το περιμένει ο διώκτης. Αυτό έπαθε π.χ. ο Οτσαλάν που τον κατηύθυναν επιδέξια σε πέντε διαφορετικές χώρες, έως ότου προδομένος κι αποκαμωμένος μπει χωρίς αντίσταση στο αυτοκίνητο που θα τον οδηγούσε στο αεροπλάνο για την Τουρκία.

Σε ανάλογη παγίδα έπεσε η κυβέρνηση Παπανδρέου με τις αγορές, τα μνημόνια και τις δανειακές. Κάτι πολύ χειρότερο κινδυνεύει να πάθει η σημερινή κυβέρνηση, αν δεν μελετήσει πολύ προσεκτικά τα δεδομένα της υπόθεσης ΑΟΖ.

Πριν τη στρατηγική, ας δούμε το τελείως στοιχειώδες: την κατάσταση του υποκειμένου που θα εφαρμόσει και θα στηρίξει την υπόψιν στρατηγική πρωτοβουλία, του ελληνικού κράτους.

‘Όταν, το 2006-07, η Λευκωσία πρότεινε στην Αθήνα την οριοθέτηση ΑΟΖ, Ελλάδα και Κύπρος ήταν δύο σχετικά κανονικά κράτη, δεν υπήρχε οικονομική κρίση, η ΕΕ φάνταζε παντοδύναμη δομή και ο κόσμος πολύ σταθερότερος από σήμερα.

Τώρα, η ελληνική οικονομία υπέστη πρωτοφανή συρρίκνωση, αν όχι καταστροφή.

Η κρατική μας κυριαρχία ημικατελύθη και το κυπριακό κράτος ακολουθεί.

Η τρόικα, συλλογικός εκφραστής των Πιστωτών, υποχρεώνει την κυβέρνηση να νομοθετεί με το πιστόλι στον κρόταφο.

Στον λόφο των Μουσών, γνωστότερο ως Φιλοπάππου, δίπλα στην Ακρόπολη, κατεστραμμένοι μικροαστοί ζουν σε σπηλιές.

Ο αρχηγός του Ναυτικού εκπέμπει SOS για τα προβλήματα του όπλου του και οι εφημερίδες είναι γεμάτες δημοσιεύματα για τα προβλήματα των ενόπλων δυνάμεων. Η τρόικα κάνει ελέγχους στο Υπουργείο ‘Αμυνας. Ουδείς γνωρίζει αν θα υπάρχει ΕΕ και εμείς εντός αυτής σε τρία χρόνια. Ανατολικά, απειλείται Αρμαγεδδών χωρίς προηγούμενο.

 Αντιλαμβανόμαστε τη δυσφορία και απογοήτευση πολλών καλόπιστων και ειλικρινών πατριωτών για την κατάσταση, την επιθυμία τους να μην ήταν έτσι, την προσπάθειά τους να βρουν διέξοδο στα προβλήματα αυτά. Συμμεριζόμαστε επίσης την αγανάκτησή τους για τη διαχρονική, αδικαιολόγητη υποχωρητικότητα ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στην ‘Αγκυρα, που συχνά καυτηριάσαμε.

Πατριωτισμός όμως δεν σημαίνει να παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα, ούτε να γινόμαστε έρμαια δημαγωγών και επιτήδειων τρίτων. Σημαίνει να αντιμετωπίζουμε με ευθύνη τα προβλήματα της χώρας, ενεργώντας κατόπιν, όχι προ σκέψεως.

Αυτό ισχύει και για τους εισηγητές της «σκληρής στάσης» για την ΑΟΖ εντός της κυβέρνησης.

Δεν κάνουμε δίκη προθέσεων.

‘Ολοι κάνουμε λάθη, ο Μεγάλος Πέτρος μάλιστα τα ονόμασε τον μεγαλύτερο δάσκαλό του – γι’ αυτό τον ονομάζουμε Μεγάλο.

Σημασία έχει να τα συνειδητοποιούμε εγκαίρως και να τα διορθώνουμε.

Δυστυχώς, κάθε μορφή εξουσίας φέρει μαζί της την οίηση, βασιλική οδό προς την καταστροφή και μια κατάσταση τόσο δύσκολη όσο η σημερινή δημιουργεί τον πειρασμό αναζήτησης λύσεων εκεί που δεν υπάρχουν.

Η χώρα όμως είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση για να αντέξει και μια μεγάλη ζημιά στην εξωτερική πολιτική.

Στις σημερινές συνθήκες δεν χρειάζεται να είσαι Ναπολέων ή να έχεις το υψηλότερο IQ του κόσμου, για να καταλάβεις ότι δεν πρέπει να ανοίγεις καινούρια μέτωπα, ειδικά αν δεν έχεις σπουδαίο λόγο να το κάνεις, κι ότι πρέπει, αντίθετα, να επικεντρωθείς στη σωτηρία της χώρας και του λαού σου, στην ανόρθωση του κράτους, στην αντιμετώπιση του οικονομικού πολέμου που δέχονται.

Είναι φανερό, σε οποιονδήποτε έχει λίγο μυαλό και το χρησιμοποιεί ότι, αν επρόκειτο να επιλέξουμε μια στιγμή στα διακόσια χρόνια του νεοελληνικού κράτους για να ανοίξουμε τα όποια θέματά μας με την Τουρκία, η παρούσα θα ήταν η αναμφισβήτητα χειρότερη.

Η προσθήκη μιας κρίσης με την Τουρκία στα σημερινά προβλήματα της Ελλάδας και στον οικονομικό πόλεμο που δέχεται,είναι ο συντομότερος τρόπος για να ολοκληρώσουμε την καταστροφή μας!

Αν νομίζετε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα λάθος κάνετε, είναι ο ειδικός τρόπος του ελληνικού κρατικού υποκειμένου να καταστρέφεται, εξηγήσιμος με την ποιότητα και εξάρτησή του και ιστορικούς λόγους. Φανταζόμαστε ότι όσοι, με αγνά κίνητρα, έφεραν τον Οτσαλάν στην Ελλάδα για να τον σώσουν, μάλλον θα μετάνοιωσαν.

Στην πλειοψηφία τους οι «ενωτικοί» ήταν επίσης αγνοί πατριώτες, χωρίς όμως πολύ μυαλό στο κεφάλι τους, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, προφανώς δεν υπολόγισαν ότι θα φέρουν με τη δράση τους τα τουρκικά τανκς στη Λευκωσία.

Και η συγκέντρωση όλου του Στόλου στα ‘Ιμια, χωρίς κυβέρνηση με plan B, επέτρεψε τη φόρμουλα Χόλμπρουκ, το ανακοινωθέν της Μαδρίτης και πλείστα άλλα, που δεν ήταν στις προθέσεις όσων την αποφάσισαν. Κι αν το ψάξουμε, όλο και θα βρούμε κάποιον επιτήδειο τρίτο πίσω από τις φαεινές ιδέες. Κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε από την ιστορία μας.

Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να«κατεβάσουμε τα βρακιά» απέναντι στην ‘Αγκυρα;

Το αντίθετο, πρέπει να ενισχύσουμε την αποτροπή μας.

Μπορούμε να το κάνουμε, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες.

Πρέπει να το κάνουμε, ιδίως στις σημερινές συνθήκες.

‘Άλλο αυτό κι άλλο όμως να πηγαίνουμε μόνοι μας να προκαλούμε κρίσεις αυτή τη στιγμή και άνευ αποχρώντος ή εθνικά ωφέλιμου λόγου.

Αύριο: οι ελληνοτουρκικές σχέσεις στους καιρούς του Μνημονίου

«Η Ελλάδα αύριο», 22.1.2013