Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Το αλφαβητάρι του Γέρου του Μωριά

Το Γένος ποτέ δεν υποτάχτηκε στον Σουλτάνο.
Είχε πάντα το βασιλιά του,το στρατό του, τα κάστρα του.

Βασιλιάς του, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, 
στρατός του οι Aρματολοί και οι Κλέφτες,
κάστρα του η Μάνη και το Σούλι...

(λόγοι Θ.κολοκοτρώνη)

Α – Άνδρας. Συμπεριφέρθηκε αντρίκια σε όλη τη ζωή του. Με ανιδιοτέλεια και μεγαλοψυχία προς τους εχθρούς του.

Β – Βουνό. Μία ζωή στα βουνά την έζησε. Εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε και ανδρώθηκε. Κλεφτόπουλο στην αρχή, Αρματολός στη συνέχεια, κυνηγημένος μετά, τρομερός Στρατηγός της Ελληνικής Επανάστασης στο τέλος, πάντοτε στο βουνό …

Γ – Γέρος. Από νέος που ήταν, ο λόγος του είχε βαρύτητα και ήταν μεστός νοημάτων, όπως ενός σοφού γέροντα. Γι’ αυτό και τον ονόμασαν “Γέρο του Μωριά”.

Δ – Δερβενάκια. Καλοκαίρι του 1822. Η Επανάσταση κινδυνεύει να καταπνιγεί από την στρατιά των 30.000 ανδρών του Δράμαλη πασά. Ο Κολοκοτρώνης μετατρέπει τους πανικόβλητους χωρικούς σε τρομερούς τουρκομάχους, που υπό την αρχηγία του συντρίβουν τον τουρκικό στρατό στα Δερβενάκια της Κορινθίας και εδραιώνουν την Επανάσταση στο Μωριά.

Ε – Ελλάδα. Ελευθερία. Λέξεις και έννοιες που ταύτισε μεταξύ τους και πολέμησε και έχυσε το αίμα του γι’ αυτές.

Ζ – Ζηλοφθονία. Η μεγάλη φήμη του ονόματος του, οι επιτυχίες του στον πόλεμο, στερούν επίζηλους τίτλους δόξας από τους επαγγελματίες πολιτικούς που ήθελαν να καρπωθούν τα αποτελέσματα του Αγώνα και το αίμα των Πολεμιστών και του Κολοκοτρώνη. Η διχόνοια, σαν εθνικό ελάττωμα, ακολουθεί τους έλληνες. Τον πρόδωσαν οι κοτζαμπάσηδες στους Τούρκους, τον κυνήγησαν οι πολιτικοί, σκότωσαν τον γυιό του και φυλάκισαν τον ίδιο, τον κατεδίκασαν σε θάνατο.

Η – Ήθος. Μεγαλοψυχία. Συγχώρησε τους εχθρούς του όλους. Δεν τιμώρησε –παρά το ότι το είχε ορκισθεί- εκείνους που ευθύνονταν για τον θάνατο των συγγενών του και αργότερα του γυιού του.

Θ – Θεός. “Έλληνες, ο Θεός υπέγραψε για την ελευθερία της πατρίδος και δεν την παίρνει πίσω την υπογραφή του !”, συνήθιζε να λέει και να εμψυχώνει τους Έλληνες.

Ι – Ικανότητα. Μοναδική ήταν η ικανότητά του να παραπλανά τον αντίπαλο, να εφευρίσκει και να τελειοποιεί μεθόδους στρατιωτικής τακτικής, να εμψυχώνει τα παλληκάρια του.

Κ – Καπετάνιος. Ο τίτλος σύμφωνα με τον οποίο τον προσφωνούσαν τα παλληκάρια του. Καπετάνιος λεγόταν ο αρχηγός μιάς κλέφτικης ομάδας, ο οπλαρχηγός.

Λ – Λάμψη. “Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά, κι ο ήλιος στα λαγκάδια, έτσι λάμπει κι η Κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι…” λέει ένα δημοτικό τραγούδι που εξυμνεί την παλληκαριά και την δόξα της οικογένειας των Κολοκοτρωναίων, την οικογένεια που ταύτισαν με τα κατορθώματα και την ανυπακοή των Κλεφτών.

Μ – Μαγιώρος. Ο Κολοκοτρώνης, προεπαναστατικά, είχε υπηρετήσει στο Ελληνικό Σύνταγμα του Αγγλικού στρατού στα Επτάνησα, ως Ταγματάρχης (Μαγιώρος). Στη διάρκεια της θητείας του αυτής έμαθε πολλά για την στρατιωτική τέχνη και τα εφάρμοσε αργότερα στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας.

Ν – Ναύπλιο. Στην πρώτη πρωτεύουσα του ελεύθερου ελληνικού κράτους, το Ναύπλιο, και στο μεσαιωνικό του κάστρο, το Παλαμήδι, παρέμεινε φυλακισμένος ο μεγάλος Στρατηγός. Συκοφαντημένος από τους εχθρούς του, που δεν σεβάστηκαν την ηλικία του (ήταν τότε 63 ετών) και την προσφορά του στον Αγώνα, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τον Μάιο του 1835, όταν ο βασιλιάς Όθων ενηλικιώθηκε και ανέλαβε τα καθήκοντά του, αμέσως υπέγραψε για την αποφυλάκιση του ήρωα.

Ξ – Ξένοι. Ο Κολοκοτρώνης πάντα πίστευε πως οι Έλληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν μόνοι τους για την Ανεξαρτησία τους χωρίς τη βοήθεια ξένων. Πίστευε πως οι ξένοι απλώς εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους χρησιμοποιώντας φθηνό (γι’ αυτούς) ελληνικό αίμα. Έβλεπε με δυσπιστία την ανάμειξή τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδος.

Ο – Ομόνοια. Για την ομόνοια μεταξύ των ελλήνων πάλευε ο Κολοκοτρώνης. Στις προδοσίες και τις ραδιουργίες των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικών που είχαν στόχο εκείνον, ποτέ δεν αντέδρασε ωθούμενος από προσωπικά κίνητρα. Δεν ήθελε να χύνεται ελληνικό αίμα από ελληνικά χέρια. Σαν καλός πατριώτης έπαιρνε τις αποφάσεις εκείνες που ήταν οι αρμόζουσες για το γενικό καλό και την Επανάσταση.

Π – Παλληκάρια. Έτσι ονομάζονταν από τους αρχηγούς τους τα νεώτερα σε ηλικία μέλη των κλέφτικων ομάδων. Συχνά διοργάνωναν μεταξύ τους αγωνίσματα για την ανάδειξη του καλύτερου σκοπευτή, του πιο γρήγορου στο τρέξιμο, του πιο δυνατού στην πάλη, στο λιθάρι κ.ο.κ.

Ρ – Ραμοβούνι Μεσσηνίας. Κάτω από μια βελανιδιά του βουνού αυτού, η καπετάνισσα μάνα του τον έφερε στον κόσμο, τον Φεβρουάριο του 1770.

Σ – Συνείδηση. Στην εθνική συνείδηση των ελλήνων έχει ριζώσει η εικόνα της Επανάστασης ταυτισμένη με αυτήν του θρυλικού Γέρου του Μωριά.

Τ – Τριπολιτσά. Η Τρίπολη ήταν τότε η πρωτεύουσα της Πελοποννήσου. Ο Κολοκοτρώνης διαπίστωσε πως ήταν ανάγκη να καταληφθεί η πόλη από τους Επαναστάτες για να αποδυναμωθεί η παρουσία των τούρκων στο Μωριά. Το καλοκαίρι του 1821, οι Έλληνες υπό την καθοδήγηση του αλώνουν την πόλη και παίρνουν εκδίκηση για τις τουρκικές αγριότητες 400 χρόνων.

Υ – Ο Κολοκοτρώνης δεν επεδίωξε προσωπικά οφέλη και ανταλλάγματα από την συμμετοχής του στον Εθνικό Αγώνα. Πέθανε φτωχός από υλικά αγαθά, πλούσιος όμως από την αγάπη του απλού λαού, ευτυχής που είδε μέρος της Πατρίδας του, για την οποία αγωνίσθηκε σκληρά, ελεύθερο.

Φ – Φωτιά. “Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους ! ” Και πού να ήξερε ο Γέρος πόσο επίκαιρα θα ήταν τα λόγια του 180 χρόνια μετά την εισβολή του Ιμπραήμ στο Μωριά !!!

Χ – Χαστούκι. Όταν ήταν μικρός κουβαλούσε ξύλα στο σπίτι με το γαϊδουράκι του. Είχε βρέξει και το φορτωμένο ζωντανό γλίστρισε και έπεσε μέσα σε μία λούμπα με λασπόνερα, λερώνοντας κάποιον τούρκο που περνούσε τυχαία από εκεί Ο τούρκος χαστούκισε τον μικρό Θοδωρή με περιφρόνηση. Κοκκινίζοντας από την ντροπή και την αγανάκτηση, ο μικρός Κολοκοτρώνης ορκίσθηκε να γυρίσει διπλά και τρίδιπλα εκείνα τα χαστούκια στην Τουρκιά. Το’πε και το ‘κανε !

Ψ – Ψυχή και παλληκαριά…

Ω – Ωραίος. Ο Κολοκοτρώνης ήταν “ωραίος ως Έλλην”. Συγκέντρωνε όλα τα θετικά χαρακτηριστικά της φυλής μας. Ανιδιοτέλεια, μεγαλοψυχία, ήθος, πατριωτισμό, αγωνιστικότητα, πίστη.