Οι Αγγελόπουλοι ύψωσαν το μεσαίο δάχτυλο

Η επιτυχία τους είναι και η αποτυχία τους. Το γεγονός ότι ύψωσαν το μεσαίο δάχτυλο, για να το πούμε πιο αμερικάνικα, στο σύστημα αποτελεί την τεράστια επιτυχία τους και, άσχετα με τα αποτελέσματα, όλοι οι φίλαθλοι τους επικρότησαν. Η αποτυχία τους ήταν ότι δεν έδρασαν. Ο Τάσος Μαγουλάςγράφει για την αποχώρηση των αδερφών Αγγελόπουλων.
Έδωσαν, δεν έδρασαν Καταρχάς δεν δέχεται κανένα κτύπημα το ελληνικό μπάσκετ με την αποχώρηση των αδερφών Αγγελόπουλων, πολύ απλά διότι δεν υφίσταται ελληνικό μπάσκετ, με την έννοια της Α1.
Δύο ομάδες Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός οι οποίες μάλιστα πρόσφατα κατέστησαν σαφές ότι θα...
έφευγαν ακόμα και για να παίξουν στην σκιά των πυραμίδων ή στις λάσπες του Νείλου. Δεν μπορείς να κτυπήσεις κάτι που δεν υπάρχει. Και το ότι δεν υπάρχει αποτελεί ένα από τα ζητήματα που αναφέρουν οι Αγγελόπουλοι, έχουν απόλυτο δίκιο, δεν έκαναν όμως τίποτα γι αυτό.
Δεν μπορούμε να μπούμε στην ουσία των πραγμάτων διότι δεν έχουμε λεπτομέρειες ιδιαίτερα για την επόμενη ημέρα. Ίσως να ανακαλέσουν την απόφασή τους, ίσως όχι.
Τί τους οδήγησε στην ξαφνική αποχώρηση; Το αναφέρουν.
Από όσα γνωρίζουμε από συναφέλφους του οικονομικού ρεπορτάζ, δεν τίθεται κανένα ζήτημα δυσπραγίας, το αντίθετο μάλιστα, οπότε οδηγούμαστε στην λήψη της απόφασης με γνώμονα το θυμικό αφενός, την πραγματικότητα αφετέρου.
Οι Αγγελόπουλοι μπήκαν στο μπάσκετ με δύο τρομερά συν: ήταν οι πρώτοι παράγοντες που αγαπούσαν το άθλημα, έπαιζαν, τους ενδιέφερε, ήταν κομμάτι της ζωής τους πριν ασχοληθούν. Κοινώς γνώριζαν. Το δεύτερο σκέλος αφορά στο γεγονός ότι είναι μία από τις πιο ισχυρές οικογένειες που εισήλθαν στον χώρο του αθλητισμού.
Ήρθαν με πλάνο. Νέοι Έλληνες παίκτες, Αμερικανοί και ξένοι υψηλοτάτου επιπέδου, θεαματικό μπάσκετ, ατμόσφαιρα απολύτως πολιτισμένη. Πολύ σύντομα η πίεση του κόσμου αλλά και άλλων παραγόντων τους υποχρέωσαν να αλλάξουν διαδρομή αναφορικά με το αγωνιστικό τους πλάνο. Βγήκαν από αυτό που γνώριζαν, ήθελαν τους άρεσε και μπήκαν στον μακρύ και...απανδόχευτο δρόμο του Έλληνα παράγοντα.
Από τα μέσα της κυριαρχίας του Άρη, την δεκαετία του 80, δημιούργηθηκε ένα σύστημα το οποίο πήγαινε πάντα με τον δυνατό. Ακολουθούσε τα χρήματα όπως οι βδέλες το αίμα. Ως καλός χαμαιλέοντας έπαιρνε χρώματα. Κίτρινο, κόκκινο, πράσινο, με σειρά. Πάντα όμως είχε μία ιδιαιτερότητα: αναζητούσε τον... επόμενο και το έκανε με πολύ επιθετικό τρόπο. Με επίδειξη δύναμης εντός κι εκτός γηπέδου. Ουσιαστικά ένας μικρός κύκλος, πολύ γνωστός σε όλους, ο οποίος σε αδικούσε με σκοπό να σου δείξει τί μπορεί να σου προσφέρει.
Οι Αγγελόπουλοι, με όσες ενδείξεις έχουμε, αρνήθηκαν την συνεργασία και το σύστημα συνέχισε να επιτίθεται διότι, για να το δικαιολογήσουμε, πίστευε πως προσεταιριζόμενο τους νεαρούς ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού επένδυε στο μέλλον του.Δύο νέοι άνθρωποι μεγαλωμένοι μπασκετικά στον παράδεισο (ΝΒΑ, αμερικάνικο μπάσκετ) έπρεπε να φέρουν στην κόλαση μία ανάσα δροσιάς. Το έκαναν. Είδαμε μία ομάδα που κτιζόταν από την αρχή, με προπονητές καλούς, σε ένα περιβάλλον υγιές. Είδαμε πάλι μεγάλους παίκτες, δαπάνες εκτός λογικής. Ξέχασαν όμως να τακτοποιήσουν τις... παραφυάδες του οίκου τους. Ξέχασαν; Λάθος. Δεν ήθελαν να ασχοληθούν πιστεύοντας ότι η παρουσία τους, οι δαπάνες τους, η στάση τους, θα υποχρέωνε ακόμα κι ένα μικρό ακραίο κομμάτι της κερκίδας να ακολουθήσει την λογική της πολιτισμένης ατμόσφαιρας. Δεν ήξεραν; Μάλλον. Δεν ρώτησαν; Σίγουρα. Ουσιαστικά όλη η στάση τους στο μπάσκετ ήταν συγκεκριμένη: Πληρώνουμε, χάνουμε χρήματα, αγαπάμε το μπάσκετ, περιμένουμε ότι όλα θα φτιάξουν. Από μόνα τους.
Η επιτυχία τους είναι και η αποτυχία τους. Το γεγονός ότι ύψωσαν το μεσαίο δάχτυλο, για να το πούμε πιο αμερικάνικα, στο σύστημα αποτελεί την τεράστια επιτυχία τους και άσχετα με τα αποτελέσματα, όλοι οι φίλαθλοι τους επικρότησαν γι αυτό. Η αποτυχία τους ήταν ότι δεν έδρασαν. Δύο τόσο ισχυροί οικονομικοί παράγοντες δεν γίνεται να μην επιβάλλουν αλλαγές.
Μπήκαν σε ένα μπάσκετ μισοδιαλυμένο και δεν ίσιωσαν ούτε... κορνίζα. Έβλεπαν δίπλα τους μάνατζερ που διαχειρίζονταν ομάδες και δεν αντιδρούσαν. Έβλεπαν πρόεδρο ένωσης που έκανε επίθεση σε προπονητή άλλης ομάδας την ώρα του ή λειτουργούσε ως φιλιππινέζα και δεν τον έστειλαν σπίτι του. Έβλεπαν πρόεδρο-παράγοντα που κάθε μήνα άλλαζε σύλλογο και δεν ασχολήθηκαν. Έβλεπαν πρόεδρο ομοσπονδίας να επιδιώκει την διάλυση της Α1 και του έτειναν χείρα φιλίας.
Γιατί όφειλαν να τα κάνουν αυτά; Όχι για την αγάπη τους στο μπάσκετ, ούτε για το γεγονός ότι δύο νέα καθαρά μυαλά μπορούσαν να αλλάξουν τα πάντα: όφειλαν να προασπίσουν τα εκατομμύρια ευρώ που ξόδευαν. Όχι να τα προασπίσουν όπως στο ποδόσφαιρο, αλλά να δημιουργήσουν πάλι ένα υγιές περιβάλλον.
Είναι τόσο πίσω το μπάσκετ που δεν χρειάζεται κοριό, και με ψύλλο κάνεις την δουλειά σου για να ξεκαθαρίσεις την βρώμα και την δυσωδία. Μαρτυράνε χωρίς ξύλο. Η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για το μπάσκετ διότι δεν έχει πια την λαϊκή απήχηση ούτε το χρήμα. Από την στιγμή που δεν ασχολούνται οι εμπλεκόμενοι, χαίρεται.
Οι Αγγελόπουλοι δεν απέτυχαν αγωνιστικά. Σε πέντε χρόνια, ανέστησαν τον Ολυμπιακό, πήραν κύπελλα, έπαιξαν σε τελικό Ευρωλίγκα. Θα μπορούσαν να έχουν ένα πρωτάθλημα ή και δύο αλλά για μια φορά στην Ελλάδα μην κρίνουμε μόνο από τα τρόπαια. Η ομάδα τους νομοτελειακά θα επέστρεφε στην κορυφή και με την επιβεβαίωση τίτλων. Απέτυχαν όμως στην υπομονή. Πρώτα άλλαξαν σχέδιο, μετά πήγαν σε άλλη λογική και στο τέλος αποχώρησαν. Δεν έδειξαν την απαραίτητη υπομονή και αυτό αποτελεί έκπληξη διότι τόνιζαν σε κάθε ευκαιρία ότι ήρθαν για να μείνουν πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό.
Φεύγουν και φεύγουν ξαφνικά. Μόνο που δεν γίνεται να φύγουν... έτσι. Έχουν την αποστολή να οδηγήσουν την ομάδα τους ομαλά στην επόμενη ημέρα όποια κι αν είναι αυτή. Χρειάζεται να βρουν διάδοχη κατάσταση διότι όταν είσαι ηγέτης σε μία από τις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας εκτός από προνόμια, περιλαμβάνει και υποχρεώσεις.
Τα τελευταία δύο χρόνια, η παρουσία οικονομικού διευθυντή έφερε μία πιο σκληρή διαπραγμάτευση με τους παίκτες και τους ατζέντηδες αλλά φέτος, άφησε κάποια κενά στο ίδιο το ρόστερ. Ήταν λογικό και θεμιτό, μία ομάδα με έσοδα πέντε εκατομμύρια(πολύ... βαριά) να πρέπει να σταματήσει να πληρώνει 25 και 30 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Βεβαίως από την μείωση του προϋπολογισμού ως την αποχώρηση, η απόσταση είναι τεράστια. Ερωτήματα που ίσως να απαντηθούν κάποια στιγμή.
Εσείς φταίτε
Θα επιτρέψετε μία προσωπική αναφορά. Ο τίτλος αυτός είχε δωθεί σε ένα κείμενο που αφορούσε στην αδυναμία Αγγελόπουλων και Γιαννακόπουλων να απαιτήσουν μία σωστή διεξαγωγή τελικού κυπέλλου. Οι πρώτοι, ως πιο φρέσκοι, το πήραν λίγο πιο προσωπικά. Ορθώς, διότι αυτούς αφορούσε. Δεν αλλάζει σε τίποτε η απεριόριστη εκτίμηση προς δύο ανθρώπους οι οποίοι ήρθαν να προσφέρουν προσδοκώντας μόνο ηθική ικανοποίηση. Τελικά μέσα στην μπασκετική ανομβρία, ίσως να ζητήσαμε πιο πολλά από όσα θα ήθελαν ή μπορούσαν να ασχοληθούν αφού το μπάσκετ δεν αποτελούσε την μονδική τους ενασχόληση.
Οι περισσότεροι κερδίσαμε από την παρουσία τους αυτή την πενταετία. Κάθε καλοκαίρι αναζήτηση μεταγραφών, το μπάσκετ ξανά με δύο ισχυρότατους πόλους. Οι ίδιοι άνθρωποι άμεσοι, προσιτοί με έναν ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας, ιδιαίτερα ο Παναγιώτης, ΚΥΡΙΟΙ, ουδέποτε χρησιμοποίησαν στο ελάχιστο την επιρροή τους για να περάσουν μία άποψη. Δεν έλεγαν ευχαριστώ στην αποθέωση, δεν ζητούσαν να πέσουν κεφάλια στην αποδοκιμασία. Δεν προκάλεσαν ποτέ, δεν απείλησαν, δεν δημιούργησαν επεισόδια.
Στο τέλος όλοι χαμένοι βγαίνουμε. Ο Ολυμπιακός διότι στερείται δύο σημαντικών κεφαλαίων. Οι Αγγελόπουλοι διότι δεν θα ασχοληθούν με αυτό που αγαπάνε τόσο. Το ελληνικό μπάσκετ διότι τα τελευταία 10 χρόνια έχει καταφέρει να διώξει οικονομικούς κολοσσούς από τις ομάδες του. Οι δημοσιογράφοι διότι όσο καλύτερο είναι ένα πρωτάθλημα, τόσο ο κόσμος διαβάζει τις λογοκοπίες μας. Οι φίλαθλοι διότι δεν θα έχουν μία ομάδα που θα τους έκανε υπερήφανους.
Κρίμα.
Ας αλλάξουμε σελίδα στο Contra, διότι όλο και κάτι καινούργιο έχει να πει ο... αγαπούλας στον... Αχιλλεύς. Αυτά μας αξίζουν ως Έλληνες και ως αθλητισμός. Αυτά θα έχουμε.
http://contra.gr/Basketball/Hellas/A1Basket/Olympiacos/330590.html