Γιατί οι Αμερικανοί επιμένουν να επιτεθούν στη Συρία - Μια ανάλυση που εξηγεί τους λόγους

Αξιωματικός που γνωρίζει πολύ καλά τον αμερικανικό τρόπο σκέψης και τις απόψεις αξιωματούχων διαφόρων κέντρων εξουσίας στις ΗΠΑ, αναλύει με άρθρο του στο Onalert τους λόγους για τους οποίους η Ουάσινγκτον επιμένει στην επίθεση στη Συρία. Τα όσα υποστηρίζει ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Διαβάστε την ανάλυση:


Τον Μάρτιο του 2003, λίγες μόνο μέρες πριν την εισβολή των Αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, ένα άρθρο που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Esquire κυκλοφόρησε στα στρατιωτικά επιτελεία όλων των χωρών μελών του ΝΑΤΟ. Το άρθρο έφερε την υπογραφή του καθηγητή και στρατηγικού αναλυτή Thomas P. Barnett και είχε τον τίτλο «The Pentagon’s new Map». Ο Barnett εκείνη την εποχή έδινε διαλέξεις σε ακαδημίες πολέμου των ΗΠΑ, αλλά και σε υψηλόβαθμους αξιωματούχους του Αμερικανικού Πενταγώνου. Μέσα στις λίγες σελίδες του άρθρου ξεδιπλωνόταν και ερμηνευόταν η κυρίαρχη εξωτερική στρατηγική των ΗΠΑ, για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. 


Σύμφωνα με το άρθρο, η εισβολή στο Ιράκ δεν θα ήταν απλά ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ούτε θα ήταν μόνο η τιμωρία του Σαντάμ για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής. Η εισβολή ξεπερνούσε κατά πολύ το παιχνίδι για τα ενεργειακά αποθέματα. Θα ήταν η απαρχή για να αναλάβουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο της στρατηγικής ασφάλειας του πλανήτη στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα ο σύγχρονος κόσμος χωρίζεται σε δύο κυρίαρχα μέρη. Το ένα είναι το “Functioning Core”, ο λειτουργικός πυρήνας δηλαδή των πολιτισμένων χωρών στον οποίο ανήκουν τα κράτη της δύσης, καθώς και η Ρωσία, η Κίνα, η Ωκεανία, η Ιαπωνία και η μισή Λατινική Αμερική. Το άλλο είναι το «Non-integrated Gap” η απλώς «Gap» (χάσμα, κενό) και είναι όλες εκείνες οι «ατίθασες» χώρες με αυτόνομα αυταρχικά καθεστώτα, αποκομμένα από τις διεθνείς νόρμες και κανόνες που διέπουν τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, κανόνες όπως η δημοκρατία, η διαφάνεια το ελεύθερο εμπόριο κ.α. 

Κατά τον συγγραφέα η αποκοπή και η μη σύνδεση με τον πολιτισμένο πυρήνα συνιστά τον μεγάλο κίνδυνο για τον σύγχρονο παγκόσμιο πολιτισμό. Η μη συμμόρφωση κάποιων χωρών με τους πολιτικούς και οικονομικούς (κυρίως) κανόνες τις παγκοσμιοποίησης, αποτελεί την σοβαρότερη αιτία για στρατιωτικές επεμβάσεις προκειμένου οι χώρες αυτές να ενσωματωθούν σταδιακά στον πυρήνα των πολιτισμένων κρατών.


Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν ανήκουν στο Gap, καθώς προ πολλού έχουν ενσωματωθεί και ακολουθούν πιστά τις αρχές της παγκοσμιοποίησης. Στο Gap όμως ανήκει το Ιράκ (πριν την εισβολή), το Ιράν, η Β. Κορέα, η Λιβύη, η Συρία και άλλες χώρες, μερικές εκ των οποίων ήταν (και είναι) καταφύγια της διεθνούς τρομοκρατίας. Όλες αυτές οι χώρες είτε θα προσαρμοσθούν από μόνες τους (λ.χ. μέσω εξεγέρσεων τύπου Αραβικής Άνοιξης) είτε θα συμμορφωθούν βίαια με επέμβαση όπως έγινε στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη. Όσο για την Ελλάδα, η χώρα μας μαζί με άλλες χώρες που συνορεύουν με το Gap κατατάσσονται στα «Seam states», κράτη «ραφές» μέσα από τα οποία μπορούν να διεισδύσουν μέλη της διεθνούς τρομοκρατίας.


Η όλη ανάλυση του συγκεκριμένου άρθρου, φαντάζει –και είναι- απλοϊκή και δεν λαμβάνει υπ’ όψη του τις πολιτισμικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες των χωρών και των ανθρώπων.Άλλωστε σαν κυρίαρχα παραδείγματα ο συγγραφέας προβάλει την Γερμανία και την Ιαπωνία οι οποίες μετά την Αμερικανική κατοχή, ανήκουν τώρα στις ευημερούσες χώρες. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι απ’ ότι φαίνεται οι εν λόγω ιδέες εξακολουθούν να κυριαρχούν σε μεγάλο μέρος της Αμερικανικής πολιτικής ελίτ. Ο Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να μην είναι πια ο αμφιβόλου νοημοσύνης George Bush Jr. 

Αν όμως πρόσεξε κανείς τα λόγια του Obama στην τελευταία του συνέντευξη, θα παρατήρησε ότι ο τωρινός κάτοικος του Λ. Οίκου, χρησιμοποίησε την ίδια περίπου ρητορική με τον προκάτοχό του, καθώς χαρακτήρισε τη Συρία (λόγω του καθεστώτος του Άσαντ) ως μία χώρα που δεν σέβεται και δεν ακολουθεί τις διεθνείς νόρμες.


Η εισβολή στο Ιράκ ακολούθησε λίγες ημέρες μετά την δημοσίευση εκείνου του άρθρου. Σήμερα η χώρα αυτή απέχει μακράν από την ευημερία που ευαγγελίζονταν κάποιοι. Στη Λιβύη μετά την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, αμήχανοι οι Δυτικοί παρατηρούσαν την αντικαθεστωτική Κυβέρνηση να επιβάλει τη «σαρία» ως πρώτο μέτρο αναμόρφωσης της χώρας. Στην Αίγυπτο η Μουσουλμανική Αδελφότητα ήρθε να επιβάλει ένα αυταρχικό Ισλάμ και ανατράπηκε γρήγορα από το στρατό. Στη Συρία όλοι οι Δυτικοί και μαζί με αυτούς οι Αμερικανοί, έχουν μάλλον καταλάβει ότι αυτό που θα ακολουθήσει στην μετά Άσαντ εποχή, δεν θα είναι ακριβώς μια ονειρεμένη ευημερούσα χώρα προσαρμοσμένη στους κανόνες της παγκοσμιοποίησης. 

Σήμερα το άρθρο του Barnett είναι ξανά επίκαιρο, καθώς είμαστε στα πρόθυρα μιας ακόμη στρατιωτικής επέμβασης. Ασφαλώς ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι έντονα προβληματισμένος για το τι πρέπει να πράξει. Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι οι Αμερικανοί έχουν εγκλωβιστεί στις στερεότυπες πεποιθήσεις τους και ακολουθούν αδιέξοδους μονόδρομους, παρασύροντας μαζί τους την υπόλοιπη διεθνή κοινότητα. Το μέλλον του πλανήτη προμηνύεται δυσοίωνο. 
http://www.onalert.gr