Φέτα και ελαιόλαδο, τα αντίδοτα στην κρίση.

Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας ένα άρθρο των New York Times το οποίο αναφέρεται στην ελληνική οικονομία. Όχι, δεν πρόκειται για ένα ακόμη άρθρο που περιγράφει με μελανά χρώματα την εικόνα της χώρας μας. Αντιθέτως, μιλάει για μια διαχρονική ανεκμετάλλευτη ευκαιρία, η οποία, αν κάποια στιγμή λάβει σάρκα και οστά, μπορεί να προσδώσει σημαντική ώθηση στην ελληνική οικονομία.

Σύμφωνα λοιπόν με το εν λόγω άρθρο, αν οι Έλληνες επενδύσουν σε πράγματα που ήδη γνωρίζουν να κάνουν, μπορεί να σημειωθεί αξιοσημείωτη βελτίωση στην αγορά εργασίας και στην αύξηση των φορολογικών εσόδων. Συγκεκριμένα μιλάει για τη φέτα και το ελαιόλαδο, δύο παραδοσιακά προϊόντα τα οποία δυστυχώς δεν έχουμε εκμεταλλευτεί όσο πρέπει.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια εποχή που η δημοτικότητα της φέτας, ελληνικού προϊόντος με βούλα,  αυξάνεται κατακόρυφα, η χώρα μας κατέχει μόλις το 28% της παγκόσμιας πίτας. Αντιστοίχως, στο ελαιόλαδο, όπου η Ελλάδα παράγει μία από τις καλύτερες ποιότητες, υστερούμε έναντι της Ιταλίας και της Ισπανίας, καλύπτοντας μόλις το 4% της παγκόσμιας αγοράς.

Η χώρα μας, συνεχίζει το άρθρο, μπορεί να αυξήσει σημαντικά την κερδοφορία στους τομείς αυτούς, καθώς και στον τουριστικό κλάδο (για χρόνια προσηλωμένο στα μεσαία εισοδήματα – άλλον ένα κλάδο που εθελοτυφλεί, αδιαφορώντας να προσελκύσει τον ποιοτικό τουρίστα), καθότι τα προϊόντα αυτά είναι οι καλύτεροι «πρεσβευτές» της χώρας μας.

Για να επιτευχθεί, όμως, αυτό θα πρέπει, επιτέλους, οι Έλληνες παραγωγοί να πάψουν να επιδεικνύουν προχειρότητα στην προώθηση των προϊόντων τους και να εγκαταλείψουν τη «λογική της αρπαχτής». Χρειαζόμαστε μια νέα γενιά παραγωγών, απαλλαγμένης από τις συντεχνιακές επιδοτήσεις, με όραμα και πλάνο, η οποία, με τη συμβολή του κράτους, θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί αυτά τα δύο προϊόντα που η φύση μάς μοίρασε απλόχερα.

http://protopapadakis.blogspot.be