Και το φεγγάρι ματώνει...‏

Το φεγγάρι απόψε είναι μόνο του στον ουρανό...
Ούτε ένα άστρο δεν είναι δίπλα του για να του χαρίσει το φως και την συντροφιά του...
Το μυαλό μου περιπλανιέται στα σκοτεινά σοκάκια της νύχτας καθώς αναρωτιέμαι το  γιατί...
Γιατί το φεγγάρι να εξακολουθεί να θέλει τον ουρανό...
Γιατί να εξακολουθεί να αφηνει να το αγκαλιάζει αυτός που το προδίδει κάθε χάραμα...
Να ξέρεις οτι το φεγγάρι πονάει...
Εκείνες τις νύχτες που σου χαρίζει το τέλειο ερωτικό φόντο κόβεται στην μέση και κρύβει επιμελώς τα σημάδια του...
Και όταν ο ήλιος ανατείλει καίει την σάρκα του και το στέλνει να κρυφτεί τραυματισμένο...
Εκεί,μέσα στο μικρο σκοτεινό του καταφύγιο γλύφει τις πληγές του να επουλωθούν για να είναι έτοιμο για το επόμενο μακελειό...

Το φεγγάρι απόψε είναι μόνο του στον ουρανό...
Και η μοναξιά του γεμίζει τον αγέρα φόβο και δάκρυα...
Φόβο για τις μοναχικές ψυχές...
Φόβο για την αιωνιότητα...
Κάθε νύχτα το φεγγάρι γέρνει από τις  προσευχές που κρέμονται επάνω του...
Και εκείνο δεν ξέρει αν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να εισακούσει την δικιά του...
Και εγώ εδώ κάτω μικρός αδύναμος θνητός...
Ανίκανος να κάνω τον πόνο του να απαλύνει...
Εσύ όμως που με ακούς και είσαι νεράιδα,αερικό,μάγισσα..
Σε παρακαλώ βοήθησε το...
Δωστου μια αγάπη χωρίς αμφιβολίες ...
Δωστου ένα λόγο,μια αιτία να μπορεί να υπομένει τον πόνο...
Κανε ένα αστέρι να θέλει να μοιραστούν το ίδιο κομμάτι ουρανού...
Καν το να λάμπει ολόγιομο από την χαρά του...

Ξέρω ότι η παράκληση μου αυτή παράλογη μοιαζει...
Ποιος είμαι εγώ που θέλω να σε πείσω να σώσεις το φεγγάρι...
Ένας ανόητος ονειροπλοος είμαι...
Που απλά ξέρω ότι κάποιες νύχτες και το φεγγάρι ματώνει...
Εκείνες τις νύχτες πονάω και εγώ γιατί είναι διάφανο...
Και όταν το κοιτώ, μέσα του βλέπω την ψυχή μου...
http://ianos-sonai.blogspot.be/