“Το τερμάτισαν” με τους Ολυμπιακούς οι Ελληναράδες

Μέσα σε διάστημα μόλις 4 ημερών, μεταξύ 25 και 28 Ιουλίου,  “επαγγελματίες” και “ερασιτέχνες” πατριώτες, βγήκαν κάμποσες φορές “στο κλαρί”, με αφορμές περιστατικά  που σχετίζονταν με τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, να καταγγείλουν τις απανταχού συνομωσίες ανθελληνικών κέντρων, εντός και εκτός Ελλάδος, αλλά και να διατρανώσουν την ανωτερότητα του γονιδίου της φυλής μας όπως είχε διακηρύξει και η (ντοπαρισμένη όπως έδειξαν τα πράγματα) Ολυμπιονίκης του 2004 Φανή Χαλκιά.
Social media, blogs, ειδησεογραφικά sites, ΜΜΕ, ακόμη και ανακοινώσεις κοινοβουλευτικών κομμάτων (!) μετέφεραν στην Κοινή Γνώμη ένα κλίμα “πατριωτικής” αγανάκτησης, οργής και πίκρας που όμως βασίζονταν αποκλειστικά στην συνειδητή ή αθέλητη διαστρέβλωση της αλήθειας: Σε σχόλια – ρυπαρογραφήματα που μαγάρισαν την σελίδα στο facebook της Γερμανίδας αθλήτριας Natascha Keller με τα “πουτ@να”, τα “κ@ριόλα” και όλα αυτά τα υψιπετούς στοχασμού κοσμητικά επίθετα που επιστρατεύονται συνήθως από τον εσμό των Ελληναράδων προκειμένου να διαφημίσουν και εκτός συνόρων το καφριλίκι (την “ανωτερότητα” όπως πιστεύουν της “ελληνικής überφυλής”)… Στην δήθεν “περιφρονητική κριτική” του υφυπουργού Αθλητισμού Γιάννη Ιωαννίδη απέναντι στην τελετή έναρξης (αυτό που έδειξε να κατάλαβε με τις δηλώσεις του από το Λονδίνο στην ΝΕΤ, ήταν πως οι Άγγλοι… κάτι έδειξαν ‘κει πέρα… κάτι χωράφια… κάτι τσιμινιέρες… ενώ, εμείς…) και των ελληνοκεντρικών δηλώσεων  της βουλευτού Ντόρας Μπακογιάννη (“…η δική μας τελετή πιστεύω ότι άφησε εποχή…”)… Ιδεολογικά, τουλάχιστον, βρίσκονται αμφότεροι εντός γραμμής: Το National Health System (το βρετανικό ΕΣΥ) ο Συνδικαλισμός, οι Σουφραζέτες, είναι έννοιες και κινήματα  που ειδικά αυτήν την εποχή δεν βρίσκονται και στις προτεραιότητες μιας κυβέρνησης που στο όνομα της μνημονιακής  λιτότητας αποδομεί το κοινωνικό κράτος… Στην κομπλεξική αντίδραση πολλών στην ομιλία του Jacques Rogge. Απομονώνοντας την φράση “the Olympic Games are coming home tonight” είτε από κουτοπονηριά είτε από άγνοια της αγγλικής, διότι ούτε το ότι στην συνέχεια της πρότασης εξήγησε με ποια έννοια χρησιμοποίησε την λέξη “home”, της γενέτειρας πολλών σύγχρονων αθλημάτων, με κορυφαίο το πιο δημοφιλές σπορ στον κόσμο, το ποδόσφαιρο (“… This great, sports-loving country is widely recognized as the birthplace of MODERN sport…”) του fair play και κανονισμών (“…It was here that the concepts of sportsmanship and fair play were first codified into clear rules and regulations…”) τους απασχόλησε, αλλά ούτε αναρωτήθηκαν τί μπορεί να σημαίνει αυτό το “In a sense…” στην αρχή της πρότασης (προφανώς αυτά είναι εξεζητημένα αγγλικά για αγγλομαθείς των οποίων η γλωσσομάθεια εξαντλείται στο “wow” και στο “like”…).
Αλλά ας πάρουμε καλύτερα το χρονικό από την αρχή:
Η πρώτη αφορμή ήταν η τριπλουνίστρια Παρασκευή Παπαχρήστου. Μία σειρά από μισαλλόδοξα τουήτς, όπως για παράδειγμα εκείνο που στις 19 Ιουλίου έδινε σύνδεσμο προς το  site Hellenic Pride που είχε άρθρο με τίτλο «Η Χρυσή Αυγή σβήνει φωτιές την ώρα που οι “νεολέρες” των κομμάτων κάνουν κάμπινγκ με τα λεφτά του Λαού», το βίντεο με τον τίτλο «γ@μα τον κωλότουρκο» και τελευταίο, ως αφορμή το τουήτ “Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα, τα κουνούπια του Νείλου θα τρώνε… σπιτικό φαγητό” στάθηκαν αιτία να την αποκλείσει η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή από την αποστολή.
Κάμποσοι βγήκαν αρχικά στο κλαρί για την Παπαχρήστου, χωρίς και να δείχνουν να έχουν μπει στον κόπο να κάνουν το αυτονόητο: να μπουν στο site της IOC και να διαβάσουν τις οδηγίες της για τα social media, να δουν ότι καταδικάζονται οι ρατσιστικές αναρτήσεις, οι υβριστικές αναφορές, ακόμη και τα κακόγουστα αστεία που αναπαράγουν προσβλητικά στερεότυπα.
Θα ήταν ίσως καλύτερα γι αυτούς όλους να γινόταν πράξη η ιδέα της αντιρατσιστικής διαμαρτυρίας των Αφρικανικής προέλευσης αθλητών με πανώ και πικέτες στο Λονδίνο την ημέρα που θα διεξαγόταν το τριπλούν γυναικών και να παίζονταν στα διεθνή ΜΜΕ αφιερώματα για την ξενοφοβική και ρατσιστική Ελλάδα, κάτι που ασφαλώς όχι μόνο δεν θα τους ενδιέφερε (“έλα, μωρέ… ‘νταξ’ ! Χαμούρες Ευρωπαίοι και διεθνιστές”")  αλλά επιπλέον θα πλούτιζε την φαρέτρα της μισαλλοδοξίας τους με πρόσθετα επιχειρήματα για τους… “ανθελληνικούς κύκλους”.

Πάλι οι Ελληναράδες, έβρισαν χυδαία στα social media την Γερμανίδα σημαιοφόρο Κέλλερ για ένα ανύπαρκτο τουήτ που υποτίθεται μιλούσε για “ξυπόλητους Έλληνες” που πήγαιναν για τράκα. Ουδείς αναρωτήθηκε το στοιχειώδες: “πού είναι το πρωτότυπο τουήτ;”. Σαν να ανέβηκε ένα τέτοιο τουήτ και κανείς να μην φρόντισε να το “σώσει” με ένα “ρητουήτ”, ένα “screenshot” έστω. Ακόμη και γνωστοί δημοσιογράφοι, παρά την κάποια ηλικία τους, βιολογική και επαγγελματική, “ξέχασαν” το “άλφα” στο “αλφαβητάρι” της προς δημοσίευση είδησης: την επιβεβλημένη “διασταύρωση” και την “αξιολόγηση της πηγής”.

Αξίωμα: Ελληναράδικος πατριωτισμός χωρίς αντισημητισμό και κακούς Εβραίους δεν νοείται. Έτσι λοιπόν, “ανακάλυψαν” (όπως και ξένοι ακροδεξιοί επίσης)  “σιωνιστικά σύμβολα” (!) στο logo των Ολυμπιακών Αγώνων 2012. Μεταξύ αυτών και Αθηναϊκή εφημερίδα με πρωτοσέλιδό της (Ελεύθερη Ώρα).

Άλλοι Ελληναράδες πάλι, εντόπισαν σατανιστικά σύμβολα στην Τελετή Έναρξης… Μέσα στην ανασφάλειά τους, έκαναν συγκρίσεις σαν αυτήν:

Βλέποντας την προσωποποίηση του Θανάτου που πολεμούν ο άνθρωπος, οι γιατροί, η επιστήμη (η αλήθεια είναι πως με την τελευταία δεν τα πάνε και τόσο πολύ καλά αφού αρνείται να επιβεβαιώσει τις παράλογες ιδεοληψίες τους) στο σκετς με το αγγλικό ΕΣΥ, σκέφτηκαν πως είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να μιλήσουν για τον “Κόσμο του Φωτός” (αυτός, περιττό να αναφερθεί, παριστάνεται μονάχα από την Ελλαδάρα μας) και τον “Κόσμο του Σκότους” στο κατασκεύασμα “Athens 2004 VS London 2012″, ένα από τα πολλά που είδαμε τις ημέρες αυτές…
Άλλοι πάλι, με επαρχιώτικα σχόλια για την ηλικία του Πωλ Μακάρτνεϋ (προφανώς θεωρούν πως η “δροσιά” του Σάκις όταν στην Τελετή Λήξης του 2004 τραγουδούσε το “Καραπιπερίμ” και η φρεσκάδα της Άννας Βίσση ήταν πραγματική ΤΕΧΝΗ σε αντίθεση με κάτι χαζοχαρούμενα τραγουδάκια κάποιων Beatles ή κάποιου ονόματι David Bowie) θέλησαν να υποβαθμίσουν την τελετή για να συντηρήσουν τον μύθο των τελετών έναρξης και λήξης του 2004. Βέβαια, αν αυτοί είχαν πραγματοποιηθεί από κάποια άλλη χώρα,  θα φρόντιζαν να “θυμηθούν σκηνές σαν αυτές του “ντάτσουν” με τα καρπούζ(ι)α (δεν είναι άσχετα εν προκειμένω και  τα σχόλια -  “κατινιές” του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο facebook που έσταζαν χολή για την τελετή έναρξης του Λονδίνου που για τον ίδιο αυτό το λονδρέζικο “shit” όπως έλεγε το φωτομοντάζ με την βασίλισσα Ελισσάβετ στο ποστ που ανεβασε, δεν είχε καμία σχέση με τις “Ταναγραίες” του που επίσης ανέβασε στην σελίδα του):

Πολλοί επιτέθηκαν όπως προαναφέρθηκε στον Ζακ Ρογκ για την “πατρίδα” των Ολυμπιακών Αγώνων, χωρίς καν να έχουν μπει στο κόπο να διαβάσουν την ομιλία του (το θέμα βέβαια είναι αν ξέρουν καν αγγλικά, να την διαβάσουν)…
Τί είπε λοιπόν ο Ζακ Ρογκ και αγανάκτησαν οι Ελληναράδες; Ιδού το επίμαχο απόσπασμα:
“…In a sense, the Olympic Games are coming home tonight. This great, sports-loving country is widely recognized as the birthplace of modern sport. It was here that the concepts of sportsmanship and fair play were first codified into clear rules and regulations. It was here that sport was included as an educational tool in the school curriculum. The British approach to sport had a profound influence on Pierre de Coubertin, our founder, as he developed the framework for the modern Olympic Movement at the close of the 19th century…”.
Δεν είπε δηλαδή πώς είναι το σπίτι των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά των σύγχρονων αθλημάτων και του fair play. Αλλά δεν θα χρειαζόταν καν να εξηγήσει το γιατί. Αυτό οφείλει να το γνωρίζει όποιος γνωρίζει από αθλητισμό. Αλλωστε και γραμματικά, με αυτό το “In a sense” στην αρχή της πρότασης, λέει πως δεν το εννοεί επί λέξει, αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα για τους επαγγελματίες πατριώτες.
Αλλά ακόμη και στην περίπτωση του Χονδροκούκη που πιάστηκε ντοπέ, δεν το βουλώσανε! Όχι! Κατήγγειλαν πάλι τους ανθέλληνες για διακρίσεις, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούν γιατί -ειδικά- οι Έλληνες βρίσκονται στο στόχαστρο των διεθνών ομοσπονδιών. Διότι ακόμη και αν δεχθούμε γενικευμένα και ισοπεδωτικά πως “όλοι ντοπάρονται”, ουδόλως τους απασχόλησε πως ακόμη και στην ντόπα οι Έλληνες δεν έδειξαν αυτό το  “μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια” και πως επέμεναν να λειτουργούν αλαζονικά, νεόπλουτα και απροσχημάτιστα: Όπως π.χ. όταν στα “whereabouts” των Ελλήνων αθλητών, οι προπονητές και οι “παράγοντες”  δήλωναν την Ντόχα, το Κουβέιτ, άσραμ διαλογισμού γκουρού στην Ινδία, κοκ., ενώ αυτοί προπονούνταν στην Κόρινθο ! Ή όταν δήλωναν για προπονητές συζύγους, γονείς, κ.λπ. (σαν να ομολογούν κυνικά δηλαδή πως δεν βασίζονται σε επαγγελματίες προπονητές για να κάνουν πρωταθλητισμό παγκοσμίου επιπέδου και να κυνηγήσουν ολυμπιακά μετάλλια, αλλά σε κάτι άλλο και πάντως όχι τον επιχειρηματία πατέρα ή τον προπατζή αρραβωνιαστικό…).
Γενικότερα, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι επαγγελματίες πατριώτες, αυτοί που το πρωί με το φραπόγαλο και το τσιγάρο διαβάζουν Αισχύλο, το μεσημέρι στο μετρό διαβάζουν Δημόκριτο και το βράδυ μετά το κοκορέchι στη Χασ(ι)ά διαβάζουν Αριστοτέλη, καταδεικνύοντας το μέγεθος μιας αρρωστημένης εθνικής ανασφάλειας,  το τερμάτισαν”!