1. Πλαστελίνη.
Μια μυρωδιά που οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται από τα παιδικά τους χρόνια είναι αυτή της πλαστελίνης. Η ανακάλυψη της έγινε τυχαία το 1955 από τους Joseph και Noah McVicker καθώς προσπαθούσαν να φτιάξουν ένα καθαριστικό για ταπετσαρίες. Βγήκε στην αγορά ένα ... χρόνο αργότερα από την κατασκευάστρια εταιρία παιχνιδιών Rainbow Crafts. Μέχρι σήμερα, έχουν πουληθεί πάνω από 320.000 τόνοι πλαστελίνης αλλά η συνταγή παραμένει μυστική.
2. Πυροτεχνήματα.
Προερχόμενα από την Κίνα, 2.000 χρόνια πριν, λέγεται ότι ανακαλύφθηκαν τυχαία από έναν μάγειρα ο οποίος ανακάτεψε χαλκό, θειάφι και νιτρικό κάλιο. Το μείγμα θερμάνθηκε και όταν τοποθετήθηκε σε έναν σωλήνα από μπαμπού, αυτός ανατινάχθηκε.
Δεν είναι γνωστό αν αυτή ήταν και η τελευταία μέρα του εν λόγω μάγειρα στην δουλειά...
Δεν είναι γνωστό αν αυτή ήταν και η τελευταία μέρα του εν λόγω μάγειρα στην δουλειά...
3. Πατατάκια.
Αν δεν μπορείτε να απαρνηθείτε την λιχουδιά αυτή, ρίξτε το φταίξιμο στον σεφ George Crum. Όπως φημολογείται, δημιούργησε το αλμυρό αυτό σνακ το 1853 στο Moon's Lake House κοντά στο Saratoga Springs της Νέας Υόρκης.
Αγανακτισμένος με έναν πελάτη που επανειλημμένα έστελνε τις τηγανητές πατάτες πίσω παραπονούμενος ότι ήταν άψητες και όχι αρκετά τραγανές, ο Crum τεμάχισε τις πατάτες όσο λεπτότερες μπορούσε, τις τηγάνισε σε καυτό λίπος και τις περιέλουσε με αλάτι. Ο πελάτης όμως τις λάτρεψε και οι "Saratoga Chips" γίνανε γρήγορα διάσημες.
Τελικά τα τσιπς άρχισαν να παράγονται μαζικά για οικιακή χρήση αλλά επειδή αποθηκεύονταν σε βαρέλια ή κονσέρβες, δεν διατηρούσαν την ποιότητα τους για πολύ. Όμως την δεκαετία του '20, η Laura Scudder εφηύρε την αεροστεγή σακούλα σιδερώνοντας μαζί δυο κομμάτια λαδόχαρτου, διατηρώντας έτσι τα πατατάκια φρέσκα για μεγαλύτερο διάστημα.
Αγανακτισμένος με έναν πελάτη που επανειλημμένα έστελνε τις τηγανητές πατάτες πίσω παραπονούμενος ότι ήταν άψητες και όχι αρκετά τραγανές, ο Crum τεμάχισε τις πατάτες όσο λεπτότερες μπορούσε, τις τηγάνισε σε καυτό λίπος και τις περιέλουσε με αλάτι. Ο πελάτης όμως τις λάτρεψε και οι "Saratoga Chips" γίνανε γρήγορα διάσημες.
Τελικά τα τσιπς άρχισαν να παράγονται μαζικά για οικιακή χρήση αλλά επειδή αποθηκεύονταν σε βαρέλια ή κονσέρβες, δεν διατηρούσαν την ποιότητα τους για πολύ. Όμως την δεκαετία του '20, η Laura Scudder εφηύρε την αεροστεγή σακούλα σιδερώνοντας μαζί δυο κομμάτια λαδόχαρτου, διατηρώντας έτσι τα πατατάκια φρέσκα για μεγαλύτερο διάστημα.
4. Slinky.
Το 1943, ο μηχανικός πλοίων Richard James προσπαθούσε να αναπτύξει ένα ελατήριο που θα υποστήριζε και θα σταθεροποιούσε τον ευαίσθητο εξοπλισμό στα πλοία. Όταν ένα από τα ελατήρια έπεσε κατά λάθος από το ράφι, συνέχισε να κινείται και στον James ήρθε η ιδέα για ένα παιχνίδι. Η γυναίκα του Betty το ονόμασε Slinky και κάνοντας το ντεμπούτο του το 1945 πούλησε 400 από τα παιχνίδια που αναπηδούσαν μέσα σε 90 λεπτά. Σήμερα πάνω από 250 εκατομμύρια Slinkys έχουν πουληθεί παγκοσμίως.
5. Ζαχαρίνη.
Η ζαχαρίνη, το παλαιότερο τεχνητό γλυκαντικό, ανακαλύφθηκε τυχαία το 1879 από τον ερευνητή Constantine Fahlberg που εργαζόταν στο πανεπιστήμιο John Hopkins στο εργαστήριο του καθηγητή Ira Remsen.
Η ανακάλυψη του Fahlberg έγινε όταν ξέχασε να πλύνει τα χέρια του πριν το γεύμα. Είχε ρίξει ένα χημικό στα χέρια του και αυτό έκανε το ψωμί που έτρωγε ασυνήθιστα γλυκό.
Το 1880, οι δυο επιστήμονες δημοσίευσαν από κοινού την ανακάλυψη αλλά το 1884, ο Fahlberg, κατοχύρωσε την πατέντα και ξεκίνησε την μαζική παραγωγή της ζαχαρίνης χωρίς τον Remsen. Η χρήση της δεν έγινε ευρέως διαδεδομένη αμέσως αλλά μόνο εξαιτίας της έλλειψης ζάχαρης κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η δημοτικότητα της αυξήθηκε κατά την διάρκεια των δεκαετιών του '60 και '70 με την δημιουργία διαιτητικών αναψυκτικών.
Η ανακάλυψη του Fahlberg έγινε όταν ξέχασε να πλύνει τα χέρια του πριν το γεύμα. Είχε ρίξει ένα χημικό στα χέρια του και αυτό έκανε το ψωμί που έτρωγε ασυνήθιστα γλυκό.
Το 1880, οι δυο επιστήμονες δημοσίευσαν από κοινού την ανακάλυψη αλλά το 1884, ο Fahlberg, κατοχύρωσε την πατέντα και ξεκίνησε την μαζική παραγωγή της ζαχαρίνης χωρίς τον Remsen. Η χρήση της δεν έγινε ευρέως διαδεδομένη αμέσως αλλά μόνο εξαιτίας της έλλειψης ζάχαρης κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η δημοτικότητα της αυξήθηκε κατά την διάρκεια των δεκαετιών του '60 και '70 με την δημιουργία διαιτητικών αναψυκτικών.
6. Αυτοκόλλητα σημειώσεων (post-it).
Είναι τα γνωστά μικρά κομμάτια χαρτιού που διαθέτουν ένα τμήμα της επιφάνειας τους επικαλυμμένο με κολλώδες υλικό που μας επιτρέπει να τα κολλάμε προσωρινά σε διάφορες επιφάνειες.
Η ιδέα για τα post-it ανήκει στον Arthur Fry και χρονολογείται το 1974. Αυτός τα χρησιμοποίησε ως σελιδοδείκτες για το βιβλίο των ύμνων που έψελνε με την εκκλησιαστική χορωδία. Ο Fry ήταν γνώστης μιας κολλώδους ουσίας που είχε επίσης ανακαλυφθεί τυχαία το 1968 από τον Spencer Silver, εργαζόμενο της 3Μ και για την οποία δεν είχε βρεθεί κάποια εφαρμογή τον καιρό εκείνο λόγω της ασθενούς κολλητικής της δράσης. Η 3Μ ήταν αρχικά σκεπτική για την κερδοφορία του προϊόντος αλλά το 1980 το προώθησε στο εξωτερικό. Σήμερα τα post-it πωλούνται σε πάνω από 100 χώρες.
Η ιδέα για τα post-it ανήκει στον Arthur Fry και χρονολογείται το 1974. Αυτός τα χρησιμοποίησε ως σελιδοδείκτες για το βιβλίο των ύμνων που έψελνε με την εκκλησιαστική χορωδία. Ο Fry ήταν γνώστης μιας κολλώδους ουσίας που είχε επίσης ανακαλυφθεί τυχαία το 1968 από τον Spencer Silver, εργαζόμενο της 3Μ και για την οποία δεν είχε βρεθεί κάποια εφαρμογή τον καιρό εκείνο λόγω της ασθενούς κολλητικής της δράσης. Η 3Μ ήταν αρχικά σκεπτική για την κερδοφορία του προϊόντος αλλά το 1980 το προώθησε στο εξωτερικό. Σήμερα τα post-it πωλούνται σε πάνω από 100 χώρες.
7. Silly Putty.
Χοροπηδάει, τεντώνεται και σπάει - είναι η Silly Putty, ο σιλικονούχος πλαστικός πηλός που προωθείται από την εταιρία παιδικών παιχνιδιών Binney & Smith.
Κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, καθώς προσπαθούσε να φτιάξει ένα συνθετικό υποκατάστατο του καουτσούκ, ο James Wright έριξε βορικό οξύ σε λάδι σιλικόνης. Το αποτέλεσμα ήταν μια πολυμερισμένη ουσία που χοροπηδούσε αλλά χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να βρεθεί μια χρήση για το προϊόν.
Τελικά, το 1950, ο ειδικός μάρκετινγκ Peter Hodgson είδε την δυναμική του προϊόντος για χρήση σε παιδικά παιχνίδια, το μετονόμασε σε Silly Putty και έτσι γεννήθηκε ένα άλλο κλασικό παιχνίδι. Αλλά η χρήση του δεν τελειώνει μόνο στα παιδικά παιχνίδια. Έχει και άλλες πρακτικές χρήσεις. Μαζεύει την σκόνη, το χνούδι και τις τρίχες των ζώων, μπορεί να σταθεροποιήσει τα ασταθή έπιπλα και είναι χρήσιμο για την μείωση του στρες, την φυσικοθεραπεία και σε ιατρικές και επιστημονικές προσομοιώσεις. Χρησιμοποιήθηκε ακόμη και από το πλήρωμα του Apollo 8 για να ασφαλίσουν εργαλεία σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας.
Κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, καθώς προσπαθούσε να φτιάξει ένα συνθετικό υποκατάστατο του καουτσούκ, ο James Wright έριξε βορικό οξύ σε λάδι σιλικόνης. Το αποτέλεσμα ήταν μια πολυμερισμένη ουσία που χοροπηδούσε αλλά χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να βρεθεί μια χρήση για το προϊόν.
Τελικά, το 1950, ο ειδικός μάρκετινγκ Peter Hodgson είδε την δυναμική του προϊόντος για χρήση σε παιδικά παιχνίδια, το μετονόμασε σε Silly Putty και έτσι γεννήθηκε ένα άλλο κλασικό παιχνίδι. Αλλά η χρήση του δεν τελειώνει μόνο στα παιδικά παιχνίδια. Έχει και άλλες πρακτικές χρήσεις. Μαζεύει την σκόνη, το χνούδι και τις τρίχες των ζώων, μπορεί να σταθεροποιήσει τα ασταθή έπιπλα και είναι χρήσιμο για την μείωση του στρες, την φυσικοθεραπεία και σε ιατρικές και επιστημονικές προσομοιώσεις. Χρησιμοποιήθηκε ακόμη και από το πλήρωμα του Apollo 8 για να ασφαλίσουν εργαλεία σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας.
8. Φούρνος μικροκυμάτων.
Σήμερα είναι μια διαδεδομένη οικοσυσκευή αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει από την δεκαετία του '40.
Το 1945, ο Percy Spencer πειραματιζόταν με έναν καινούργιο σωλήνα κενού αέρος επονομαζόμενου magnetron ενώ έκανε έρευνα για την εταιρία Raytheon. Την περιέργεια του παρακίνησε το γεγονός ότι η ράβδος σοκολάτας που είχε στην τσέπη του άρχισε να λιώνει και έτσι άρχισε να πειραματίζεται με ποπκόρν. Όταν είδε το καλαμπόκι να σκάει αμέσως, ο Spencer αμέσως κατάλαβε το δυναμικό αυτής της επαναστατικής ανακάλυψης.
Το 1947 η Raytheon κατασκεύασε τον πρώτο φούρνο μικροκυμάτων, τον Radarange, ο οποίος ζύγιζε 340 κιλά (!!!), είχε ύψος 1.67 μέτρα και κόστιζε περίπου 5.000 δολάρια. Όταν έγινε διαθέσιμος για οικιακή χρήση στις αρχές του 1950, το μέγεθος και η τιμή του το κάνανε απαγορευτικό για τους καταναλωτές. Ωστόσο το 1967, παρουσιάστηκε μια ποιο λογική έκδοση του φούρνου στα 100 βολτ, στην τιμή των 495 ευρώ.
Το 1945, ο Percy Spencer πειραματιζόταν με έναν καινούργιο σωλήνα κενού αέρος επονομαζόμενου magnetron ενώ έκανε έρευνα για την εταιρία Raytheon. Την περιέργεια του παρακίνησε το γεγονός ότι η ράβδος σοκολάτας που είχε στην τσέπη του άρχισε να λιώνει και έτσι άρχισε να πειραματίζεται με ποπκόρν. Όταν είδε το καλαμπόκι να σκάει αμέσως, ο Spencer αμέσως κατάλαβε το δυναμικό αυτής της επαναστατικής ανακάλυψης.
Το 1947 η Raytheon κατασκεύασε τον πρώτο φούρνο μικροκυμάτων, τον Radarange, ο οποίος ζύγιζε 340 κιλά (!!!), είχε ύψος 1.67 μέτρα και κόστιζε περίπου 5.000 δολάρια. Όταν έγινε διαθέσιμος για οικιακή χρήση στις αρχές του 1950, το μέγεθος και η τιμή του το κάνανε απαγορευτικό για τους καταναλωτές. Ωστόσο το 1967, παρουσιάστηκε μια ποιο λογική έκδοση του φούρνου στα 100 βολτ, στην τιμή των 495 ευρώ.
9. Corn Flakes.
To 1894, o καθηγητής John Harvey Kellogg ήταν διευθυντής στο σανατόριο Battle Creek στο Μίτσιγκαν. Αυτός και ο αδερφός του Will Keith Kellogg ήταν χιλιαστές και έψαχναν θρεπτικές τροφές για να ταΐσουν τους ασθενείς και οι οποίες θα συμβάδιζαν με την αυστηρή χορτοφαγική δίαιτα των χιλιαστών.
Όταν ο Will ξέχασε κατά λάθος μια ποσότητα βρασμένου σιτάλευρου, αυτό μπαγιάτεψε μέχρι την στιγμή που επέστρεψε και το αντιλήφθηκε. Αντί να το πετάξουν, τα αδέλφια το πέρασαν μέσα από κυλίνδρους με την ελπίδα να φτιάξουν μακριά φύλλα ζύμης αλλά ανταυτού φτιάξανε νιφάδες. Αυτές τις ψήσανε και αμέσως έγιναν δημοφιλείς στους ασθενείς. Τα αδέρφια το πατεντάρανε με την ονομασία Granose και στη συνέχεια πειραματίστηκαν με άλλα υλικά συμπεριλαμβανομένου του καλαμποκιού. Έτσι, το 1906, ο Will δημιούργησε την εταιρία Kellogg's η οποία πουλούσε νυφάδες καλαμποκιού.
Από άποψη αρχής, ο John αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εταιρία επειδή ο Will μείωσε τα πλεονεκτήματα για την υγεία των δημητριακών, προσθέτοντας ζάχαρη.
Όταν ο Will ξέχασε κατά λάθος μια ποσότητα βρασμένου σιτάλευρου, αυτό μπαγιάτεψε μέχρι την στιγμή που επέστρεψε και το αντιλήφθηκε. Αντί να το πετάξουν, τα αδέλφια το πέρασαν μέσα από κυλίνδρους με την ελπίδα να φτιάξουν μακριά φύλλα ζύμης αλλά ανταυτού φτιάξανε νιφάδες. Αυτές τις ψήσανε και αμέσως έγιναν δημοφιλείς στους ασθενείς. Τα αδέρφια το πατεντάρανε με την ονομασία Granose και στη συνέχεια πειραματίστηκαν με άλλα υλικά συμπεριλαμβανομένου του καλαμποκιού. Έτσι, το 1906, ο Will δημιούργησε την εταιρία Kellogg's η οποία πουλούσε νυφάδες καλαμποκιού.
Από άποψη αρχής, ο John αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εταιρία επειδή ο Will μείωσε τα πλεονεκτήματα για την υγεία των δημητριακών, προσθέτοντας ζάχαρη.
Πηγή: [link]
Αναρτήσεις
