|
Τίτλος: Γκέμμα
Συγγραφέας: Δημήτρης Λιαντίνης
Εκδόσεις: Βιβλιογονία 1997
Είδος: Φιλοσοφία
Σελίδες: 286
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
Υπάρχουν Έλληνες;
Οι εβραίοι εκαλλιέργησαν τη γη της πίστης. Οι έλληνες εκαλλιέργησαν τη γη της γνώσης. Οι εβραίοι ήσαν δήμιοι, οι έλληνες ήταν οι δικαστές. Οι εβραίοι ήσαν αδίσταχτοι, οι έλληνες ήσαν ευγενικοί.
Για αυτό και νίκησαν οι εβραίοι τους έλληνες.
Εχρησιμοποίησαν σαν όπλο τους βέβαια το χριστιανισμό, ένα νόθο και μυσαρό παρασάρκωμα του σώματος τους, από τους ίδιους απόβλητο, και αφάνισαν την ωραία Ελλάδα. Ότι δεν εκατάφερε η ανδρεία, το κατάφερε ο δόλος. Η κλασική περίπτωση του έλληνα Διγενή.
Ζηλεύγει ο Χάρος, με χωσιά μακρά τονε βιγλίζει,
και λάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του επήρε.
………………………………….
Μ’ ένα λόγο, ο μέγας και ο βαθύς εβραίικος πολιτισμός –δεν ειρωνεύομαι, κυριολεκτώ- μέσα από τη χριστιανική του μετάλλαξη, κι αυτή πια δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε βαθιά, πέρασε ως το μυελό των οστών και στη διπλή σπείρα του DNA όλων των νεοελλήνων.
Ένα μόνον δεν γνωρίζουν. Ότι ο σπουδαίος αυτός πολιτισμός είναι εντελώς αντίθετος με τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδας. Το αρνί και ο λύκος. Ο πάμφωτος ναός της Αφαίας στην Αίγινα, και το μονύδριο της αγίας Ελεούσας στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων, με την αγράμματη καλόγρια που κυνηγά τις έγκυες και τις λεχώνες, γιατί `ναι μαγαρισμένες, λεέι.
Αλλά δεν είναι εδώ ο καιρός και ο τόπος για τέτιες εξηγήσεις. Το θηρίο το καταπάλαιψα σε άλλες εκστρατείες. Ήμουν και εγώ στον πόλεμο τοξότης που ξαστόχησε, λέει ο ποιητής.
Τέτοια λογής αποτέλεσμα θα μας δώσει η στατιστική έρευνα στον πληθυσμό της χώρας αναφορικά με την απόδραση του Ελληνικού, και την επίδραση του Εβραίικου. Στην επιφάνεια και στον τύπο και στο όνομα είμαστε έλληνες. Στο βυθό όμως και στην ουσία και στην ύλη είμαστε εβραίοι.
Και μην μας παραπλανά το απλοϊκό δικηγοριλίκι, που κανοναρχούν ιεροκήρυκες και ιερολόγοι, ότι τάχατες άλλο εβραίοι κι άλλο χριστιανοί. Άλλο ορθόδοξοι κι άλλο ρωμαιοκαθολικοί. Ο ισχυρισμός αυτός είναι δόλιο σόφισμα, και αφέλεια ξεχειλωμένη.
Όσοι λένε τούτη την παλαβομάρα, είναι σα να λένε: Άλλο εταίρα κι άλλο πουτάνα. Μα σε σεμνεία δουλεύουνε και οι δύο. Άλλο δρομέας κι άλλο δισκοβόλος. Μα αθλητές είναι και οι δύο. Άλλο λέμφωμα, άλλο λευχαιμία, κι άλλο νεοπλασία του λάρυγγα. Μα καρκίνοι είναι όλοι τους. Και κακά σπυριά, που σκοτώσανε Καβάφη και Φρόυντ.
Οι νεοέλληνες εκρατήσαμε το σχήμα από τους έλληνες . Η μάζα όμως, το m που λένε οι φυσικοί, είναι καθαρά εβραίικη. Και ο χώρος, το spatium ή s που λένε οι φυσικοί, μέσα στον οποίο συντελέστηκε η αφελλήνιση των ελλήνων είναι τό χριστιανικό βυζάντιο. Και ο χρόνος ο tempus ή το t που λένε οι φυσικοί, που στη διάρκειά του συντελέστηκε ο εξεβραϊσμός των ελλήνων είναι από τον καιρό του Θεοδόσιου μέχρι σήμερα.
…………………………………
Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.
Τό 'δειξε ο Θοδωράκης και ο Σολωμός. Τό 'δειξε το Δώδεκα δεκατρία και ο Τρικούπης. Τό 'δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης, και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι.
…………………………………
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι καί οίκτιρον.
Σταμάτα, και δάκρυσε, γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήμαα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.
Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τό `ριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη...
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε:
Τρεις αντρειωμένοι εβούλλησαν να βγούν από τον Άδη
Ένας τον Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη
Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
Κόρη, βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
Και το χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος
Έρωτας και θάνατος
Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Δημητρη Λιαντίνη «ΓΚΕΜΜΑ», εκδόσεις Βιβλιογονία. Αθήνα 1997
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Δημήτρης Λιαντίνης υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής του τομέα Παιδαγωγικής, του ΦΠΨ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδασκε Φιλοσοφία της Αγωγής και Διδακτική Αρχαίων και Νέων Ελληνικών. Γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1942 στην Λιαντίνα της Κοινότητας Πολοβίτσας του νομού Λακωνίας, το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Νικολακάκος [«...εμέ τον ταπεινό Δημήτριο Λιαντίνη -γιατί το πέταξα πια το πρώτο μου όνομα-...» (από επιστολή στον δίδυμο αδελφό του, 24/4/78)], και είχε άλλα δύο αδέλφια, τον δίδυμο Στέφανο, και τον μεγαλύτερό τους Γιώργο. Τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο της Σπάρτης το 1960. Σπούδασε στο τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία έλαβε το πτυχίο του το 1966. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε στη μέση εκπαίδευση. Από το 1970 έως το 1972 σπούδασε στο Μόναχο. Το 1973 παντρεύτηκε την Νικολίτσα Γεωργοπούλου. Από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη, τη Διοτίμα.
Το 1977 εξέδωσε τη διδακτορική του διατριβή πάνω στον Γερμανό ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε, με τον τίτλο Έξυπνον Ενύπνιον.Την ίδια χρονιά ο Λιαντίνης θα γράψει μια εργασία, με θέμα τον Διονύσιο Σολωμό, για να συμμετάσχει στη διεκδίκηση του βραβείου της Ακαδημίας Αθηνών. Την έγραψε λοιπόν την έβαλε σε κλειστό ανώνυμο φάκελο, όπως προβλεπόταν, την έστειλε και πήρε το βραβείο. Όμως δεν πήγε να το παραλάβει, όπως επίσης και το χρηματικό βραβείο εκατό χιλιάδων δραχμών. Το βιβλίο, που από πολλούς θεωρείται ως η καλύτερη προσέγγιση στον Σολωμό που γράφτηκε ποτέ, έχει τίτλο Χάσμα Σεισμού – Ο φιλοσοφικός Σολωμός.
Το 1979 θα μπει στα βαθιά, καθώς θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία η μετάφρασή του στο Ίδε ο Άνθρωπος του Νίτσε. Στο εξώφυλλο του βιβλίου ο Λιαντίνης θα δώσει ένα μικρό δείγμα από το στίγμα της μετάφρασης του «δύσκολου» Νίτσε. Θα επιλέξει αντί των συνηθισμένων «Μετάφρασε», «Απέδωσε», το άγνωστο «Ελλήνισε».
Τα επόμενα χρόνια θα ασχοληθεί με τη μελέτη των έργων του Γιώργου Σεφέρη, καρπός της οποίας είναι Ο Νηφομανής που θα εκδοθεί το 1982.
Το 1984 θα γράψει το αμιγώς φιλοσοφικό βιβλίο: το Homo Educandus – Φιλοσοφία της Αγωγής. Το 1987 θα γράψει το Πολυχρόνιο –Στοά στη Ρώμη, μια μελέτη πάνω στην «επίδραση της στωικής φιλοσοφίας στην πολιτική παιδαγωγική της Ρώμης».
Το 1992 θα γράψει τα Ελληνικά. Είναι η εποχή που διδάσκει στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, όπου μετεκπαιδεύονται δάσκαλοι. Ο ίδιος επιθυμεί το βιβλίο του να έχει συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό.
Και ερχόμαστε στην Γκέμμα, το κύκνειο άσμα του. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε σε δύο καλοκαίρια: του 1993 και του 1994, στο εξοχικό της οικογένειας στις Κεχριές. Στο τυπογραφείο πήγε το 1996, αν και μέσα αναφέρει ως έτος έκδοσης το 1997. Στα βιβλιοπωλεία κυκλοφόρησε γύρω στα τέλη της άνοιξης του 1998.Τα τελευταία πέντε βιβλία του τυπώθηκαν από έναν μικρό εκδοτικό οίκο, τη «Βιβλιογονία». Κανείς άλλος εκδοτικός οίκος δεν δεχόταν να τα τυπώσει.
Υπάρχει, τέλος και ένα άλλο έργο του Δημήτρη Λιαντίνη. Στις 7 Μαρτίου του 1998 το εμπιστεύτηκε –σε μορφή χειρογράφου- στον φοιτητή του Ηλία Αναγνώστου και το επισήμανε στην τελευταία του επιστολή: «Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου τα κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου». Είναι μια ανάλυση στο έργο του Κ. Π. Καβάφη. Έχει τον τίτλο «Requiem» και ελπίζουμε να κυκλοφορήσει σύντομα.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης εξαφανίστηκε αυτοθέλητα την 1η Ιουνίου του 1998, σε ηλικία 56 ετών, αφήνοντας γράμμα προς την κόρη του στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθεί αυτοθέλητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε, και ότι είχε προετοιμάσει αυτή τη στιγμή βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή.
Στις 4 Ιουλίου του 2005 ο συγγενής του Παναγιώτης Νικολάκακος οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μία σπηλιά του Ταϋγέτουόπου της αποκαλύφτηκε ο σκελετός του. Όλα είχαν σχεδιαστεί από τον ίδιο όπως εξηγούσε σ' αυτό το τελευταίο γράμμα στην κόρη του. Μετά την ανεύρεση του σκελετού, έγιναν ιατροδικαστικές εξετάσεις που κατέληξαν με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο νεκρός ήταν ο Λιαντίνης. Όμως άφησαν αναπάντητο το πώς πέθανε, δεδομένου ότι δεν ανευρέθη στις τοξικολογικές εξετάσεις κάποια ουσία που να επιφέρει τον θάνατο. Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία του θανάτου, η οποία ωστόσο δύναται να προσδιοριστεί μεταξύ 1ης και 5ης Ιουνίου 1998. Παρότι η επιθυμία του ίδιου ήταν αν βρεθούν τα οστά του να καούν, οι δικοί του αγνοώντας την επιθυμία του, τα ενταφίασαν στις 20 Αυγούστου 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών Κορινθίας.
Το 2006 εκδόθηκε το ποιητικό του έργο Οι ώρες των άστρων.
Όποιος επιθυμεί να συνάψει ειλικρινείς σχέσεις με το φαινόμενο Λιαντίνη οφείλει να μελετήσει το έργο του γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να κατανοήσει και να δεχτεί ή να απορρίψει τον μεγάλο στοχαστή της Λακωνίας, τον σπουδαίο Έλληνα ποιητή, παιδαγωγό και φιλόσοφο. Στο βιβλίο του Γκέμμα και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο με τίτλο "Εδώ Μεσολόγγι" βρίσκουμε το στοχαστή Λιαντίνη να προαναφέρει τα όσα θα ακολουθήσουν τόσο καλά σχεδιασμένα από τον ίδιο:
«Θα πεθάνω, θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη όταν εγώ αποφασίσω, όχι ταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, τι ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν».
Γιατί όπως αναφέρει ο ίδιος στο Χάσμα Σεισμού, «Το αληθινότερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του».
Πηγές
- "Λιαντίνης. Έζησα έρημος και ισχυρός" του Δημήτρη Αλικάκου, Λιβάνης- Νέα Σύνορα. Αθήνα, 2006
- "Χάσμα σεισμού", Βιβλιογονία. Αθήνα, 2007
- "Γκέμμα", Βιβλιογονία. Αθήνα, 1997
- Το site, http://liantinis.org/
- Tο επίσημο site του Λιαντίνη, http://liantinis.gr/
- Βικιπαίδεια
- Ελευθεροτυπία της 7/7/2005
- Ελευθεροτυπία της 4/6/1998
- Ελευθεροτυπία της 26/8/2005
Σύνδεσμοι (link):
Περισσότερα για την ανεύρεση της σορού του Λιαντίνη, Ελευθεροτυπία 7/7/2005 : Κλικ εδώ
Το τελευταίο γράμμα στην κόρη του, Ελευθεροτυπία 4/6/1998: Κλικ εδώ
Γράμμα του Λιαντίνη προς την κόρη του: Κλικ εδώ
Η ταφή του Λιαντίνη, Ελευθεροτυπία 26/8/2005:Κλικ εδώ
Βιβλία του Δημήτρη Λιαντίνη:
Βιβλία για τον Δημήτρη Λιαντίνη:
Βίντεο με τον Δημήτρη Λιαντίνη:
Δημήτρης Λιαντίνης - Η ετυμολογία της λέξης "άνθρωπος" : Κλικ εδώ
Δημήτρης Λιαντίνης - "Πείτε οτι εγώ πεθαίνω...": Κλικ εδώ
Δημήτρης Λιαντίνης - Παιδιά και θάνατος: Κλικ εδώ
Δημήτρης Λιαντίνης - "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε": Κλικ εδώ
Λιαντίνης - Το απάνθρωπο του "ου μοιχεύσεις": Κλικ εδώ
Λιαντίνης - Ζούμε σε βάρος των μελλοντικών γενεών: Κλικ εδώ
Λιαντίνης - Τα συμπτώματα της παρακμής και της κρίσης: Κλικ εδώ
Ο Λιαντίνης στο Μουσείο της Ακρόπολης: Κλικ εδώ
Για το βιβλίο του "Γκέμμα" (από την τελευταία ομιλία του Λιαντίνη): Κλικ εδώ
Η τελευταία ομιλία του Λιαντίνη : Κλικ εδώ
«Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη».
Δημήτρης Λιαντίνης
|
;
Αναρτήσεις
