Ολοσέλιδο αφιέρωμα στον Έλληνα πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, «φιλοξενεί» σήμερα η εφημερίδα «Λε Μοντ», υπό τον τίτλο «Ο άνθρωπος που προκαλεί τριγμούς στο ευρώ
[EUR=X] 
».
«Ο κόσμος τον κοιτάζει» -γράφει η απεσταλμένη στην Αθήνα, Μαριόν Βαν Ρεντεργκέμ (Marion Van Renterghem)- «η τύχη του ευρώ κρέμεται απ΄τον ίδιο. Εκλεγμένος πριν από τέσσερις ακριβώς μήνες, ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι στο στόχαστρο των ηγετών και των αγορών του πλανήτη, ενώ πιέζεται από φλέγοντα ζητήματα για μια κατάσταση, που κληρονόμησε. Μια χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, απαξιωμένη από τις αγορές, εκτεθειμένη στην κερδοσκοπία, πνιγμένη από κολοσσιαία χρέη και ελλείματα, ένα κράτος δυσλειτουργικό και ένα γενικευμένο σύστημα διαφθοράς».
Για την υπογράφουσα, «οι εκλεπτυσμένοι τρόποι και η ευγένεια, είναι το βασικό όπλο» της πολιτικής προσωπικότητας του Έλληνα πρωθυπουργού. Αναφέρεται στις σπουδές του, τη φινέτσα του και περιγράφοντας την εξωτερική του εμφάνιση, γράφει για «κορμοστασιά απαλλαγμένη από κάθε περιττό βάρος» για να καταλήξει: «Τόσο λίγο Βαλκάνιος, τόσο διαφορετικός».
Το να είναι διαφορετικός είναι το πλεονέκτημά του. «Ο ξένος», μία «ιδιόμορφη ζέμπρα», «μίγμα φιλελεύθερου με αμερικάνικο στύλ και σουηδού σοσιαλδημοκράτη, υποστηρικτής των ατομικών ελευθεριών, του κράτους πρόνοιας, του περιβάλλοντος και της τεχνολογικής προόδου».
Σε μία σύντομη αναδρομή, γίνεται αναφορά στην πολιτική ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου, την εξορία, καθώς και το περιστατικό της σύλληψης του Ανδρέα Παπανδρέου στις 21 Απριλίου του 1967, που βίωσε ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός.
«Όταν σπούδαζε κοινωνιολογία στην Αμερική, ουδείς φανταζόταν ότι προοριζόταν για την πολιτική, «το όνομά του, όμως, τον παγίδευσε σε αυτήν», λέει η συντάκτρια και συνεχίζει: «Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας ανακαλύπτει μια χώρα όπου όλα έπρεπε να ξαναγίνουν απ΄την αρχή και μια πολιτική ελίτ, που είχε υποχρεωθεί να ξενιτευθεί -όπως και ο ίδιος- που επέστρεψε με νέες ιδέες, ικανή να κάνει συγκρίσεις και να βγάλει συμπεράσματα από τις αντιθέσεις».
Η δημοσιογράφος αναφέρει, στη συνέχεια, τη «διαφορετικότητα» του Γιώργου Παπανδρέου και με τους άλλους εκπροσώπους «της δυναστείας Παπανδρέου».
«Μετά τον κεντρώο αντικομμουνιστή «Γέρο» Παπανδρέου και τον θυελλώδη σοσιαλιστή ρήτορα με εθνικιστικές χροιές, Ανδρέα, ο «Γιωργάκης», πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από το 2006, κατακτά τους Έλληνες μ΄ένα ασυνήθιστο προοδευτικό πρόγραμμα. Απορρίπτει την πολιτική «αλα Μπλαιρ», πιστεύει στην υπερίσχυση της πολιτικής επί της αγοράς, πρεσβεύει μια ανοιχτή και πολυπολιτισμική κοινωνία και μια οικονομία εστιασμένη στην προστιθέμενη αξία και στην πράσινη ανάπτυξη. Εχει δηλώσει: "Είμαι περήφανος για το όνομα, που φέρω, αλλά θα κυβερνήσω με τον τρόπο μου. Θα μπορούσα να πω, όπως ο Σινάτρα: I did it my way (Θα το κάνω με τον τρόπο μου)"».
Ακολούθως γίνεται αναφορά στα χρόνια, που είχε υπηρετήσει, ως υπουργός.
«Ως υπουργός Παιδείας το 1988, έρχεται αντιμέτωπος με τον διάχυτο συντηρητισμό και την ισχύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Υπουργός Εξωτερικών ιδιαίτερου κύρους, το 1999, τάσσεται υπέρ της Ευρώπης και μετριάζει τον αντιαμερικανισμό, εθνικό σπορ στην Ελλάδα. Αποκαθιστά συνθήκες διαλόγου με την άσπονδη φίλη Τουρκία, υποστηρίζει την υποψηφιότητα της τελευταίας στην ΕΕ και συμβάλλει στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ».
Ως πρωθυπουργός, εδώ και τέσσερις μήνες, «ξεκίνησε έναν πόλεμο κατά ενός πληθωρικού κράτους, κατά της διαφθοράς και της παραοικονομίας. Η δεξιά τον κατηγορεί ήδη για αδράνεια, ενώ προετοιμάζονται κοινωνικές διαμαρτυρίες κατά των εξαγγελθέντων μέτρων λιτότητας.
«Ορισμένοι τον θεωρούν πιο οραματιστή παρά πραγματιστή, πιο θεωρητικό παρά πολιτικό. Η Ελλάδα, όμως, δεν έχει άλλη επιλογή, ούτε κι η Ευρωζώνη. Ο "Γιωργάκης" είναι, ίσως, η τελευταία ευκαιρία. Ο ίδιος καθιέρωσε ένα σλόγκαν: "Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε"», καταλήγει η Μοντ.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Επιπλέον, οι πελάτες θα ενθαρρύνονται να φωτογραφηθούν με τις σερβιτόρες που φορούν μαύρες και κόκκινες στολές νίντζα. Το πρωτότυπο αυτό εστιατόριο άνοιξε τον περασμένο μήνα στην πρωτεύουσα της Ταϊβάν και - ευλόγως- ονομάζεται "νίντζα".
Πριν από περίπου 68 εκατομμύρια χρόνια, χιλιάδες δεινόσαυροι πέρασαν από το Cal Orko (που ήταν παράλια λίμνης εκείνη την εποχή), σε αναζήτηση τροφής και νερού.
Αυτό εξηγεί τα περισσότερα από 5.000 ίχνη δεινοσαύρων σε περίπου 350 μονοπάτια που διατρέχουν όλο το προς κατάρρευση τείχος. Το πιο εκπληκτικό είναι ότι έχουν αποτυπωθεί χνάρια από 330 είδη δεινοσαύρων, από την Κρητιδική περίοδο, μέχρι λίγο πριν την εξαφάνισή τους.
Η περιοχή ανακαλύφθηκε από εργάτες το 1994 και εκτείνεται 1,5 χιλιόμετρα σε μήκος και περίπου 150 μέτρα σε ύψος. Σε σύγκριση με άλλες περιοχές που διαθέτουν ίχνη από δεινόσαυρους σε οποιαδήποτε άλλη ήπειρο, το Cal Orko είναι μακράν η μεγαλύτερη και η σημαντικότερη.
Δυστυχώς, η περιοχή είναι σε συνεχή κίνδυνο για κατάρρευση και οι αρχές της χώρας δαπανούν περίπου 30 εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για να το αποτρέψουν. Παρόλα αυτά μέρος του τείχους κατέρρευσε στις αρχές του Φεβρουαρίου, με αποτέλεσμα να χαθούν περίπου 300 ίχνη.
![[endolar.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1mKmgD27tIHZNSk3-Hc54rLC8xYzAgGmORBveVSo38PbDJR0kiFezRQ5XSQWk-JYSPty6ZgvXYR4OTgT3YqGdNZqHoacDFYofN6lTQ7NNA5Ks_3rlMIFQggoTlhyV-05_ttEFRk8b1ImK/s1600/endolar.jpg)
Η ανάγνωση του γονιδιώματος (σε ποσοστό περίπου 80%), προσέφερε μια σειρά από πληροφορίες για τον άνδρα, όπως ότι είχε μπροστινά δόντια σαν φτυάρια, σκούρο δέρμα, καστανά μάτια και σκούρα μαλλιά, τα οποία όμως του έπεφταν και κινδύνευε από φαλάκρα. Φαίνεται πως ήταν ευάλωτος στις μολύνσεις του αυτιού και πως πέθανε νέος.
Η διάταξη που αφορά στα παιδιά, στάθηκε αφορμή για έντονη αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης και της αριστεράς, η οποία μίλησε για τέχνασμα, δεδομένου ότι οι νομάρχες είχαν ήδη τη δυνατότητα αυτή.
Σύμφωνα με όσα υποστήριξε στην εφημερίδα Sun έχει σπαταλήσει εκατοντάδες χιλιάδες λίρες στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές ορμές του. Αφού δεν άφησε ούτε θηλυκή γάτα στο παραθαλάσσια θέρετρο της "Αγ. Άννης" στο Λάνκαστερ αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να μετακομίσει προς εξεύρεση νέων σεξουαλικών εμπειριών.
Η γλυπτική με βούτυρο, λέγεται ότι είναι μια αρχαία παράδοση των βουδιστών του Θιβέτ. Χρησιμοποιούσαν βούτυρο και διάφορες βαφές, προκειμένου να δημιουργήσουν διάφορα γλυπτά με μικρή διάρκεια ζωής, με αφορμή το Νέο Έτος αλλά και άλλων θρησκευτικών κυρίως γιορτασμών. Ακόμα και ο Βρετανός μουσικός θρύλος David Bowie έκανε μια αναφορά για την γλυπτική με βούτυρο του Θιβέτ στο τραγούδι του "Silly Boy Blue" το 1967.
Σήμερα, η γλυπτική με βούτυρο χρησιμοποιείται κυρίως για διακοσμητικούς σκοπούς και αποτελεί μια καλή ευκαιρία για τους απανταχού καλλιτέχνες, αλλά κυρίως chef, να δείξουν το ταλέντο τους σε διάφορες εκθέσεις και διαγωνισμούς που διεξάγονται, γαστρονομικού ενδιαφέροντος.
Φυσικά, δεν είναι ολόκληρη η κατασκευή από βούτυρο, αλλά μόνο η επικάλυψη. Η βάση του γλυπτού είναι συνήθως από φελιζόλ, το οποίο είναι κομμένο στο σχήμα του γλυπτού και στην συνέχεια γίνεται η επικάλυψη του με βούτυρο και δημιουργούνται οι λεπτομέρειες του έργου. Άλλα υλικά που χρησιμοποιούνται εκτός του φελιζόλ είναι, μεταλλικά πλέγματα, σκοινιά, ξύλα κ.α.
Ο καθηγητής Τσάντρα Γουικραμασίνγκε, διευθυντής του Κέντρου Αστροβιολογίας του πανεπιστημίου του Κάρντιφ, σε άρθρο του στο «International Journal of Astrobiology» (Διεθνές Περιοδικό Αστροβιολογίας) του πανεπιστημίου Κέιμπριτζ, σύμφωνα με το BBC και τη βρετανική «Τέλεγκραφ», τονίζει ότι η γήινη ζωή έχει κοσμική προέλευση, αλλά ένα «πολιτισμικό φράγμα» εμποδίζει τους ανθρώπους του πλανήτη να παραδεχθούν τη διαστημική τους καταγωγή.
Αναρτήσεις
