[Physique] Chap 1: Lois générales de l'électricité en courant continu

          Chapitre 1 Lois générales de lectricit en Courant Continu by     Beatrice Florin      

Les Miserables By Victor Hugo

Μαθηματικά Θετικής και Τεχνολογικής Κατεύθυνσης ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ

 1^ο Διαγώνισμα - Θέματα (Κεφάλαιο 1, 2)
 1^ο Διαγώνισμα - Ενδεικτικές απαντήσεις (Κεφάλαιο 1, 2) 
 2^ο Διαγώνισμα - Θέματα (Κεφάλαιο 1, 2, 3) 
 2^ο Διαγώνισμα - Ενδεικτικές απαντήσεις (Κεφάλαιο 1, 2, 3)
 3^ο Διαγώνισμα - Θέματα (Κεφάλαιο 1, 2, 3)

Κύπρος Νικολαΐδης-Καθηγητής Μικροχειρουργικής του Εμβρύου

King's College Hospital, Λονδίνο

Ο γιατρός που ανακάλυψε την Αυχενική Διαφάνεια -(τον υπερηχογραφικό έλεγχο για το σύνδρομο Down που πραγματοποιείται κατά την 11η-14η εβδομάδα κύησης), μια εξέταση-σταθμό στην ιστορία της προγεννητικής διάγνωσης- θεωρείται παγκοσμίως ένας από τους «Πατέρες της Ιατρικής του Εμβρύου». Oι πρωτοποριακές επεμβάσεις του στη Μικροχειρουργική του Εμβρύου και το πλούσιο ερευνητικό του έργο τον καθιστούν μια διεθνή προσωπικότητα της Ιατρικής Επιστήμης.

Ιδρυτής του Fetal Medicine Centre στο King's College Hospital στο Λονδίνο όπου πραγματοποιεί τις πρωτοποριακές επεμβάσεις του στη Μικροχειρουργική του Εμβρύου,ταυτόχρονα διδάσκει εκπαιδευόμενους γιατρούς από όλο τον κόσμο που έρχονται για να αποκτήσουν κοντά του την ειδικότητα του. Ο ίδιος ίδρυσε επίσης την Κλινική και το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα, Fetal Medicine and Foundation στη Harley Street, τον ιστορικό δρόμο των γιατρών του Λονδίνου, που περπατήσαμε μαζί του, ακολουθώντας τον με τον φακό της εκπομπής «Ωραίοι ως Έλληνες» στη βρετανική πρωτεύουσα.

Καταιγιστική και άκρα γοητευτική προσωπικότητα, ο Κύπρος Νικολαΐδης παρουσιάζει για πρώτη φορά το έργο του στην ελληνική τηλεόραση ,οδηγώντας μας στο συναρπαστικό ταξίδι της γέννησης, αλλά και εξηγώντας το πως η Ιατρική τον δίδαξε να βλέπει πίσω από τα συμπτώματα- τον ίδιο τον άνθρωπο.

Μια διαδρομή καθημερινότητας με έναν πρωτοπόρο της ιατρικής επιστήμης αντιστοιχεί σε εμπειρία εντυπωσιακών διαπιστώσεων, από τη μία για την απλότητα του βίου του και από την άλλη για την απόλυτη αγάπη του στη ζωή που τόσο θαυμαστά υπερασπίζεται στις πιο αδύναμες εκφάνσεις της, διασφαλίζοντας τις περισσότερες φορές τη συνέχεια της με τη σπάνια μικροχειρουργική δεξιοτεχνία του.

AΝΤΕΧΕΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;;; Αυτό είναι το πραγματικό τέλος του Αθανάσιου Διάκου!!!

Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β' τάξης της...

Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους...
πατεράδες τους, για ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου.

Ταξι­νομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζού­σαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας και μά­λιστα ένας παππούς ήταν απ' τη Ροδίτσα. Διασταυρώνοντας τες αργότερα, με όσα διάβαζα άλλα, καταλάβαινα ότι αυ­τές που είχα ήταν ασφαλώς οι σωστές.

Το κύριο σημείο τους και κοινό, ήταν ότι τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν το Διάκο και τον έφεραν στη Λαμία, τον έκλεισαν σ' ένα πα­λιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδο­μηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα - Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω - δυ­τικά - στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη τη νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι, τα οποία και αναφέρω στη συνέχεια.

Μετά τη σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία ποινών και τραυματισμένο στη Λαμία, οδηγώντας από τη νότια της είσοδο που περνούσε δίπλα από το Γολγοθά (όπως έλεγαν το ξε­κομμένο Λόφο όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφα­νοτροφείου Αρρένων) και από την οδό Σατωβριάνδου (σήμερα) και συνέχεια τον έφτασαν και τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμερα - πάλι καλά! - έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο.

Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σκοινιά σ' ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρί­ου του.
Εκτός από δύο - τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι - όχι όλοι - έμειναν απ' έξω, ανατολικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια, ίσως, να ιδούν τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν κι έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πο­νάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος κι από την ταλαιπωρία.

Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δύο άντρες, που από τις φορεσιές τους έδειχναν ότι ήταν μπέηδες. Τον έναν, τον ήξερε από πριν. Ήταν ο Ομέρ Βρυώνης. Τον άλλον όχι. Απ' ότι όμως εί­χαν ακούσει, υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε κι άρχισε να κάνει έλεγ­χο αν είχαν δέσει καλά το Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι, κι ακόμα δεμένον, τον φοβόταν.

Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται.
Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε - το είδαν κα­θαρά αυτό - ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο το Διάκο.
Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλησιάζει το Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακούνε όμως. Απ' ότι βλέπουν όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν το Διάκο να κουνάει αρ­νητικά το κεφάλι του.
Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγ­μή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί. Ατάραχος ο Διάκος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν το Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στο δήμιό του.
Απ' τις αναλαμπές των δαυλών, ξεχωρίζουν την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς - έτσι τουλάχιστον δεί­χνει - και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, κι εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και με μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στο Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει, δείχνοντας ικανοποι­ημένος.

Ο Διάκος - και οι άλλοι τρεις απ' έξω - μέσα στο μι­σοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδηροστιά κι ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπει μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ' ένα γκιούμι.
Στη συνέχεια, μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν το Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένο καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει πάνω σ' ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.
Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που παρακολουθούν, χωρίς να τολ­μήσουν και να ρωτήσουν. Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν το Διά­κο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επί­μονα κι αρνητικά το κεφάλι του. Τι του λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτε­ρά καρφιά και να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στη συνέχεια στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο.
Η μυρωδιά του Λαδιού που καίγεται μέσα στο κακάβι, φτάνει έντονα στη μύτη και των τριών απ' έξω και υποπτεύονται τα χειρότερα.

Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ' το κακάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στα πόδια του!... Τι­νάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες και θα κό­ψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του.
Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πό­δια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την που­καμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό Λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και στην πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μι­λάει, τόσο αγριεύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι, που αν ήταν τρόπος να τον θανατώσουν. Φαίνεται όμως πως έχουν εντολή μόνο να τον βασανίσουν χωρίς και να πεθάνει. Γι' αυτό συ­νεχίζουν!...

Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνε­ται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντος τις αρνήσεις και εξοργί­ζοντας περισσότερο τους Βασανιστές του.
Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέ­ους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν, δεί­χνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακολουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέ­πουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν και έσπαζαν τις φούσκες που δημι­ουργούνταν στο δέρμα απ' το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.
Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι Βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη τη νύχτα, βλέπουν ότι δεν πε­τυχαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε, μιας και έφτασε πια και το ξημέρωμα, σταματούν.
Το Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο.

Τότε και οι τρεις παρατηρητές, απ' έξω, για να μη γί­νουν αντιληπτοί, έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνό­μενοι προς το βορεινό μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχονται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.
Κι όταν πια ο ήλιος έχει ανέβη ψηλά, λύνουν το Διά­κο και σέρνοντας τον τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δείχνει ότι καταλαβαίνει.
Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντας τον, δεν τον ανα­γνωρίζουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι το κακοποιημένα ρούχα του.
Σέρνοντας τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο καταμεσίς και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στη Δημοτι­κή Αγορά, από εκεί στο κατάστημα Πολιτικού και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.
Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανα­τολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικό­τερα ετοίμαζαν το στήσιμο της... ψησταριάς!
Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω εκεί με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν στο Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο, πράγμα που πέτυχε. Κανένας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!
Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, ξε­χωρίζει μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μόνα του Διάκου, που είχε μάθει τη σύλληψη του γιου της και ολονυχτίς πεζοπορώντας είχε φτάσει στη Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάγχνο της έτσι!

Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φτάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί. Και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γί­νει!
Αυτός, τρέμει από το φόβο του, γιατί έχει αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σου­βλίζει.
Και αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο.Δένοντας το Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος να χώ­νει την πολύ καλό λεπτισμένη άκρη του σουβλιού, ξε­κινώντας απ' τη βουβωνική χώρα και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω οπό το δέρ­μα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ' το δεξιό του το αυτί.
Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος, δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός.
Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σκοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μη σπάσει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με το Διάκο σ' ένα δέντρο.
Στη συνέχεια, σπεύδουν να συγυρίσουν τη φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες.
Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο στέκε­ται μπροστά στο σουβλισμένο, βγάζει τη διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και τη στρέφει στο Διάκο. Δύο κουμπουριές ακούγονται που βρίσκουν κατάστηθα το Διάκο. Κι ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνε­ται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.
Ο Χαλήλ Μπέης, βλέπει συτό και αφρίζει απ' το θυμό του. Και δίνει εντολή, να βάλουν το Διάκο έτσι, πάνω στη φωτιά, και να τον γυρίσουν λίγο!

Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτή την κτηνωδία μέ­νει άφωνος. Στη συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποί­ητος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί το νε­κρό το Διάκο και πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στά­βλους, τους οποίους διατηρούσαν από τη βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο γυμνάσιο. Τη διαβεβαίωση αυτή είχα απ' όλα σχεδόν τα γερόντια που ρώτησα το 1947, τότε που φαίνονταν ακόμα οι κρίκοι στο βόρειο τοίχο της θερινής «ΤΙΤΑΝΙΑΣ».
Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκάλας που κα­τεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν το νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχε­δόν τρείς ημέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώ­ρησαν την τρίτη ημέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι χριστιανοί οι οποίοι περίμεναν και είχαν προετοιμάσει έναν λάκκο εκεί ακριβώς που σή­μερα είναι ο τάφος του, πήγαν, του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο.

Αργότερα, περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στη Λαμία και είχε πληροφορηθεί πού περίπου είχαν θά­ψει το Διάκο έκανε έρευνες να τον βρει.
Ο παππούς μου που είχε στήσει την παράγκα - πρώ­το μαγαζί του πριν λίγο καιρό, απέναντι δυτικά, όπου μετά χτίστηκε η αποθήκη των αδελφών Κονταξή, είδε στρατιώτες να ανοίγουν μικρούς λάκκους ανατολικά του, ψάχνοντας. Όταν ρώτησε τι ζητάνε, του είπαν ότι ψά­χνουν τον τάφο του Διάκου. Την πληροφορία αυτή είχα από τον πατέρα μου, όπως την είχε ακούσει από τον παπ­πού μου. Σε ένα σημείο, βρήκαν ένα σωρό - σκελετό ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Το συγκέντρω­σαν, το καθάρισαν και τα έβαλαν σε ένα κουτί ξύλινο και τα έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και έναν σταυρό με το όνομα του.

Τέλος, στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε το Διά­κο όπως έπρεπε. Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυ­πτήρια επίσημα, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α' και της βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρα­τιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903.

pistepseto

Το Άρθρο : Έκφραση-Έκθεση Γ΄Λυκείου

Το άρθρο : Ορισμός(1)
Το άρθρο είναι δημοσιευμένο κείμενο σε εφημερίδα ή περιοδικό που αναφέρεται σε ειδικό θέμα και έχει ειδησεογραφικό χαρακτήρα. Eίναι ενταγμένο σε ένα επικοινωνιακό γλωσσικό περιβάλλον και έχει ως βασικό σκοπό την πειθώ. Πραγματεύεται θέματα της πρώτης γραμμής της επικαιρότητας, αλλά και ζητήματα ευρύτερου επιστημονικού, εγκυκλοπαιδικού καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, που σε κάποια στιγμή αποτέλεσαν θέμα επικαιρότητας και εξακολουθούν να απασχολούν την κοινή γνώμη. Ο αρθρογράφος προσεγγίζει το θέμα του τεκμηριωμένα, χρησιμοποιεί πολλές φορές ειδικό λεξιλόγιο και υιοθετεί το δικό του ύφος. (σοβαρό, ουδέτερο, αυστηρό).

Βασικά χαρακτηριστικά του άρθρου
• έχει επίκαιρο χαρακτήρα
• δημοσιεύεται σε εφημερίδα, σε περιοδικό, στο διαδίκτυο, κ.α
• καταπιάνεται με θέματα ποικίλου ή και συγκεκριμένου περιεχομένου
• συνήθως δεν έχει προσωπικό οικείο τόνο
• είναι περιορισμένης έκτασης
• διαφοροποιείται από τη λογοτεχνία

Δομή(2)
Η τυπική δομή άρθρου έχει ως εξής:
1 Πρόλογος ► Εκτίθεται το θέμα ή η προβληματική του.
2 Κύριο μέρος ► Παράθεση επαρκούς αποδεικτικού υλικού για:
• διασαφήνιση της κυρίαρχης ιδέας
• τεκμηρίωση της θέση-ισχυρισμού που διατυπώθηκε στην εισαγωγική παράγραφο
• ανασκευή θέσης
Επίλογος ► Συμπυκνωμένη θεώρηση των θέσεων του κύριου θέματος

Σημειώσεις

1 Βλέπε, Έκφραση Έκθεση, Γ ΄ Λυκείου, σελ. 166.
2 Δ.Ν. Φαρμάκης, Η Διδακτική της Έκφρασης Έκθεσης, Τεχνικές Παραγωγής Λόγου, εκδόσεις Ζήτη Θεσσαλονίκη 2001, σελ . 30

Ενδεικτικό άρθρο/ βασικά χαρακτηριστικά
Πρόλογος :Πνευματικός άνθρωπος, που πιστεύει πως είναι «επαρκής καθ’ εαυτόν», είναι στείρος εγωιστής και άγονος ομφαλοσκόπος. Ο αληθινός πνευματικός άνθρωπος όχι μόνο στοχάζεται για τον εαυτό του και τους άλλους, μα και κάτι περισσότερο: δρα για τους άλλους. Όσο σοφός, όσο «ευλογημένος» κι αν είναι, άμα παραμένει αδρανής, καταντά άχρηστος.3

Κύριο μέρος :Και το χρέος αυτό του πνευματικού ανθρώπου γίνεται πολλαπλάσιο σε ώρες κρίσης – κρίσης ιδεών, αρχών, θεσμών, δικαιωμάτων.4 Τότε, προπάντων, έχει καθήκον ο πνευματικός άνθρωπος να δράσει, να μιλήσει, ν’ αγωνιστεί, για να υπερασπίσει τα «παλλάδια» τα δικά του και της κοινωνίας, για να φωτίσει τους αφώτιστους να νικήσει τους νωθρούς, να γαλβανίσει τους ενθουσιώδεις, να ξεσκεπάσει τους καπήλους, να καταγγείλει τους επιτήδειους.5 Τότε, όταν απειλείται η ελεύθερη σκέψη, ο ελεύθερος λόγος, δηλαδή, η ίδια η υπόσταση του πνευματικού και κάθε ανθρώπου, θα δείξει ο πνευματικός άνθρωπος αν «τηρεί» πραγματικά την «πίστη» που επαγγέλλεται. Σωπαίνοντας από αυταρέσκεια, δειλία ή καιροσκοπία, όχι μόνο προδίνεται αλλά και προδίνει. «Αδικεί πολλάκις ου μόνον ο ποιών τι, αλλά και ο μη ποιών», λέει ο Μάρκος Αυρήλιος.6 Και ο πνευματικός άνθρωπος που σωπαίνει στις κρίσιμες ώρες αδικεί όχι μόνο τους άλλους μα, σε τελευταία ανάλυση, και τον ίδιον τον εαυτό του. Γιατί, κλείνοντας τα μάτια του στο εξανδραποδισμό των γύρω του, θα τ’ ανοίξει μια μέρα και θα δει πως έχει γίνει ανδράποδο και ο ίδιος.7

Επίλογος : Σε τέτοιες ώρες κρίσης δείχνει ο πνευματικός άνθρωπος αν είναι οδηγός ή οδηγούμενος, «όρθιος ή ορθούμενος», αν στέκεται όρθιος μόνος του ή τον στήνουν όρθιο οι άλλοι. Αλλά πνευματικός
άνθρωπος που δέχεται το ρόλο του ουραγού της αγέλης, που παραδέχεται να «πειθαρχεί» σε κατάσταση ανδρείκελου, που απαρνιέται το σπουδαιότερο κι ευγενικότερο μέρος της αποστολής του, παύει να είναι πνευματικός ηγέτης [...].8Μ. Πλωρίτης

Σημειώσεις 
3 Χαρακτηριστικό προλογικό σημείωμα όπου επιχειρείται ο ορισμός και η διασαφήνιση του θέματος. O
αρθρογράφος ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής για ποιο πράγμα θα μιλήσει.
4 Μικρές και σύντομες περίοδοι, οι οποίες διασφαλίζουν νοηματική συνοχή και γραμματοσυντακτική «πειθαρχία».
5 Η χρήση ρηματικών τύπων συμπυκνώνει το νόημα, ενισχύει το διδακτικό ύφος του γράφοντος και προκαλεί το ενδιαφέρον για τα περαιτέρω.
6 Επίκληση στην αυθεντία με απώτερο σκοπό να μας πείσει για το ρόλο που καλείται να επιτελέσει ο πνευματικός άνθρωπος.
7 Πρόταση κατακλείδα με επίκληση στο συναίσθημα του δέκτη (αναγνώστη). Η χρήση του «γιατί», ενισχύει τη θέση του αρθρογράφου αφού αποδεικνύει τον ισχυρισμό του.
8 Συμπύκνωση του νοήματος στο τέλος με απώτερο σκοπό την ενίσχυση της θέσης του αρθρογράφου. Ο αρθρογράφος χρησιμοποιεί επιστημονική γλώσσα με κύρια χαρακτηριστικά τη σαφήνεια, την απλότητα και την ουσία της σκέψης χωρίς βερμπαλισμούς. Αποφεύγει τη λογοτεχνίζουσα γλώσσα. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να αφυπνίσει τους πνευματικούς ανθρώπους και γι’ αυτό χρησιμοποιεί εύστοχα τις παθητικές μετοχές, αφού θέλει τον πνευματικό άνθρωπο όχι παθητικό αλλά ενεργό και δραστήριο πολίτη.

Έννοιες και θέματα Έκθεσης Γ' Λυκείου

 Εκπαιδευτικό υλικό για το μάθημα Έκφραση - Έκθεση Γ' Λυκείου. Έννοιες και θέματα. Διαγωνίσματα!

Συνημμένα:

Αρχείο	Περιγραφή	Εκδότης	Ειδικότητα	Μέγεθος αρχείου
ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΑ A'		ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ	ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ	1293 Kb
ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΑ Β'		ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ	ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ	1717 Kb

6 Ridiculous Myths About the Middle Ages Everyone Believes

When you think of the Middle Ages, chances are you picture gallant knights sitting astride brilliant destriers galloping through a sea of plagues, ignorance, and filth. And you can hardly be blamed for that, when everything from the movies you watch to your high school history teacher (who was mainly the football coach) has told you that ...

#6. Scientific Progress Was Dead

Getty

The Myth:

They call it the Dark Ages for a reason. Any scientist who dared to actually study the universe would be shut down by the Catholic church, which thought all that bullshit was immoral and that the Bible was all the learnin' anybody could possibly need. They even thought the Earth was flat, for crying out loud.

Getty
"No, we can't cross the ocean there, don't you see that sea monster in the way?"

The Reality:

Aside from the fact that, as we've already explained, most people in the Middle Ages did not think the Earth was flat, the church wasn't responsible for killing science -- to the contrary, it was largely responsible for saving it.

After the barbarians invaded Europe and Rome went the way of the dinosaurs, the Catholic church was the last remaining aspect of Roman culture in Western Europe. The church went about setting up monasteries across Europe, and along with the monks came the monks' massive libraries. Monks were just about the only educated people in the early Middle Ages, and pretty much everything we know about this entire time period was written by them.

Getty
"Look, the monks' scroll clearly says that all monks had 12-inch dongs, so it must be true."

As time went on, the church stepped it up a notch and started establishing universities to foster the preservation of knowledge. You may have heard of a few of them: Oxford, Cambridge, and the University of Paris (not to mention pretty much every other top school in Europe). At these universities, students studied more than most college kids do today, with an average bachelor's degree taking up to seven years to earn, and a master's or doctorate taking several more. The universities were also big on translation, having successfully translated into Latin guys like Aristotle and Plato, which effectively made the Renaissance possible. All of this despite the fact that beer bong technology was still in its infancy.

Around the same time as universities were popping up all over Europe, the Crusades were bringing Europeans into contact with advanced Muslim ideas of science and technology. Ideas like the compass and the astrolabe came to the West via Muslim Spain and came in handy during the later Age of Exploration. Italian merchants came back from trading in North Africa and gave us another innovation: Arabic numerals.

Sju
Pfft, like people are going to want to learn a whole other set of characters.

Medicine also made massive advances thanks to the university system. Contrary to popular belief, dissection of corpses was actually fine and dandy with the church, and medieval universities often did it in the basement (OK, so maybe it wasn't totally fine and dandy). By the 14th century, there were functional hospitals, and doctors had learned how to use antiseptic when lopping off people's body parts.

And that's a good thing, because everybody was encrusted in filth back then, right? Well, about that ...

#5. Everyone Smelled Like Complete Shit

Getty

The Myth:

Even if we know nothing else about the Middle Ages, we know that everyone was absolutely filthy. Medieval peasants looked like something straight out of Monty Python and the Holy Grail ...

Getty
But not nearly as whimsical.

... and the upper classes were hardly any cleaner. People back then took baths with about the same frequency as we go to the dentist -- a couple of times a year for the obsessive ones. Just getting to a person's genitals required a stiff wire brush and a chisel.

The Reality:

They were way into bathing for much of the Middle Ages. Maybe too into it -- they continued the Roman practice where a bunch of strangers got naked together for communal bathing, and most towns and even villages in medieval Germany had a communal bath where craftsmen would hang out and bathe together after a hard day's work. Just sitting there, probably washing each other's dongs while having loud conversations about how incredibly not gay they were.

Getty
"You see my new pickup wagon with a bunch of tools in the back?"

Meanwhile, not only was it common for medieval folk to wash their hands before and after eating, it was also customary to offer to bathe with guests when they entered your home, something The Man has repeatedly reminded us is no longer acceptable in modern society. Medieval demand for soap (usually made from animal fats, with a variety of oils and salts added) was so great that by the 13th century, soap was being made on an almost industrial scale in Britain, Italy, Spain, and France.

So why do we picture everyone as wallowing in their own filth back then? Well, things changed all at once. If only an act of God could change Europe's epic bathing culture, they got one -- in the mid-14th century, the Black Death strolled up and kicked Europe right in the teeth with its pestilence boot. Suddenly, smart people were telling the previously washed masses that bathing was a surefire way to open your body's pores and invite in all the bad spirits or gremlins or whatever (they weren't too savvy on what caused illness back then).

Getty
"The academy is divided down the middle, between Jews and forest pixies."

As a result, by the early modern period of history, bathing had become obsolete. So it's entirely possible that George Washington rated higher than Richard the Lionheart on the smell-like-shit-o-meter.

#4. Knights Were Honorable, Chivalrous Warriors

Getty

The Myth:

Knights were gallant and brave warriors, charging into battle to slay the dragon and rescue the fair maiden.

The Reality:

Knights often had less in common with this:

Wikimedia Commons
"We shall die for the glory of our randomly assigned piece of land!"

And more in common with this:

Johan Ordonez/NBC News
Wessex side.

Remember, knights were professional warriors, and when there wasn't a war to fight, they had to find something to do with their war-boners. Most of these guys were relatively young and didn't have Call of Duty to satisfy their violent urges, so they tended to take it out on the local population. Toward the 11th century, many of the local lords started bickering over who would get a slice of the Holy Roman pie that Charlemagne baked, and the knights were at the forefront of these petty wars. These "wars" were less Braveheart-style epic battles and more knights rolling up into villages and slaughtering everybody.

The church tried to curb these conflicts, because frankly, they were nasty and threatened the stability of everything. First they tried to gather up all the knights and shake various body parts of dead saints at them, but when that didn't work, the Pope called the First Crusade and exported all these assholes to the Middle East, where they chivalrously ate babies and massacred the entire population of Jerusalem.

Wikimedia Commons
"Hey, the Pope said we wouldn't go to hell! No backsies!"

Later attempts were made to get these young 'uns under control, one being the chivalric code that was adopted around the 13th century. Examples like Sir Lancelot and Edward the Black Prince were raised to show knights how to behave in battle and in peace. Knights were encouraged to "defend the weak," but "the weak" was commonly interpreted as noble women and children, not peasants. So noble-on-noble violence may have decreased, but it was still totally cool for knights to kill and rape peasants, since, like those beers you had for breakfast, they didn't really count.

#3. Everyone Was a Prude

Getty

The Myth:

Casual sex, and even knowledge of how sex works, is a modern invention. During the heavily religious Dark Ages, sex was strictly forbidden outside of marriage, and every single person of consenting age (a term that was very loosely defined back then) led a life that was a never-ending squelch through a pool of their own sexual repression.

The Reality:

You know those really goofy-looking shoes that men wore back then? The extra pointy ones, like something an elf would wear?

Ziko
We'd still wear those over Heelys.

Well, those points are called poulaines, and apparently they were meant to directly represent the wearer's dong. And in a revelation that will come as absolutely no surprise to anyone even remotely familiar with the intricate relationship between a man and his wang, these points were sometimes so big that dudes couldn't walk up stairs. Good thing they were all wearing those elaborate codpieces to protect their actual dongs when their shoe-dongs tripped them up.

And the sexy didn't stop with their fashion. Prostitution was a big friggin' deal back then. Although technically against the teachings of the church, everyone collectively agreed that if there were no hookers around, men would be out raping, just, everyone, because some of what you've heard about the Middle Ages wasn't a myth. In most medieval cities, prostitution was completely legal yet confined to certain districts and licensed by a town's mayor. The church even got in on this deal and licensed some holy brothels of its very own.

Getty
"She'll tickle your schmeckel for only a shekel!"

But let's not leave out the married folk. Since most upper-class marriages were political arrangements and the people getting married didn't necessarily like each other all that much, extramarital affairs were where it was at. And man, did these people get down -- if you've ever watched a show like The Tudors and thought it was all sexed up for a modern audience, you were wrong.

One of the reasons that Eleanor of Aquitaine usurped her husband Henry II was because Henry II apparently had more mistresses than Tiger Woods. Seeing that getting in bed with the king was a good way to get ahead in life, daughters of lower nobility basically became escorts and tried to become the king's favorite mistress, which worked out pretty well for Anne Boleyn when she married Henry VIII and became Queen of England. Worked out pretty well, that is, until she was beheaded for allegedly banging too many people who weren't Henry VIII.

Getty
The Bible is very clear that you're only allowed three affairs at a time.

But the whole situation was still bad news for women, right? Because women were basically property back then? Well ...

#2. Women Were Treated as Cattle

Nino Mascardi/Getty Images

The Myth:

Europe during the Middle Ages is right up there with Taliban-ruled Afghanistan in the Top 5 Places It Would Suck to Have a Vagina. Women were horribly oppressed and were treated as second-class citizens -- their only responsibilities were to cook, clean, and squeeze out (male) babies on demand.

Getty
"Sweetie? You get that new male heir I asked for? It's been like an hour ..."

The Reality:

Up until about 200 years ago, Europe was a largely agricultural society. And the funny thing about back-breaking and often dehumanizing labor is that it has a weird way of equalizing people -- when literally every member of the family is out busting his or her ass every morning just to fend off the very real threat of starvation, gender roles and sexism suddenly don't seem all that important. Thus, when it came to household responsibilities, women and men were equals by default, since the women had to do all the same bullshit their husbands had to do. So should time travel ever become a thing, never tell a medieval peasant woman to go make her husband a sandwich, because she'll probably cackle her plague-breath all up in your face before snapping you in half like a twig.

And the story wasn't much different in the cities. If dad owned a shop or a tavern, his daughters were the ones helping out. Sometimes a daughter would actually take over the family business and run it herself if her father became unable to, something that wouldn't really happen until much later in modern society. Women also generally ran the taverns in the Middle Ages -- in fact, women once ran England's entire beer industry. It's not quite clear when that changed, but we have to assume that at some point men realized they had allowed women to become all powerful by letting them be in charge of both beer and vaginas.

Getty
"Well, at least we still have sports ... Oh Christ!"

Women who weren't busy running taverns or growing crops to survive could join a convent, which may not sound all that impressive until you realize that this gave them access to education in a time when that was extremely rare -- nuns could read and write in an age when the most powerful kings couldn't. And if they stuck with it long enough to become the abbess of a convent, they were in a position of power very similar to a male lord -- only, you know, maybe even a little higher, seeing as how they technically reported directly to the King of Kings and all.

#1. Life Was Horrible and Everyone Died Young

Getty

The Myth:

Life in the Middle Ages has famously been described as "nasty, brutish, and short." The food sucked, the housing sucked, the work sucked, everything sucked. Luckily, people didn't have to endure all the perpetual suck for long, since they only lived to see 35, tops. Today, if you see a character older than 60 in a movie set in the Middle Ages, he's also a wizard.

Getty
"A wizard dies precisely when he means to. Or when the giant eagles show up late."

The Reality:

As for lives being short, while it may be true that the average life expectancy was 35 years, we tend to overlook one very important word there: average. Infant mortality was brutal, since vaccinations against childhood diseases didn't exist yet and medicine was still in its "Here, chew on this root and stick some leeches on your junk" stage. So that skews the average way down. But if a male living in 1500 managed to see his 21st birthday, he was expected to live around 50 more years from that point.

The typical perception of the medieval peasant is someone breaking his back doing nonstop labor for lords who gaveth not a single fuck as to his well-being, but your typical peasant actually worked around eight hours a day, with long breaks for meals and naps. And did you know that peasants got more time off than you do? Sunday was an automatic day off, and when you factor in long vacations at Christmas, Easter, and midsummer, plus all the saints' days (considering the fact that the Catholic church has even more saints than it does scandals), and medieval peasants were on holiday for a good one-third of the year. And since much of that time was accompanied by epic festivals, they spent it getting shitfaced on various varieties of medieval ale. So not only did they work less than you, they also partied harder.

Getty
"Hey, you guys coming to the after-orgy?"

And it turns out they weren't exactly living lives of "bare bones subsistence," either. By the late Middle Ages, your average English worker was making around $1,000 a year -- significantly better than people in some of today's poorer nations. And while no one will argue that that level of income would provide lifestyles that would inspire rap song lyrics, it did allow them to afford varied diets, the occasional luxury item, and plenty of ale to cover all the partying they were virtually required to do. Hell, you could get a rap song out of that, right? Quick, what rhymes with "dick shoes"?

Μήπως είσαστε ευφυΐα; Δοκιμάστε το τεστ της Mensa!

Για όσους δε γνωρίζουν, η Mensa είναι ένας διεθνής οργανισμός για να γίνει κανείς μέλος του οποίου θα πρέπει να έχει δείκτη νοημοσύνης που να τον κατατάσσει στο ανώτερο 2% του ανθρώπινου πληθυσμού.

Αν θέλεις να μάθεις αν ανήκεις κι εσύ στους εξυπνότερους ανθρώπους του κόσμου, δεν έχεις παρά να κάνεις το νέο Mensa τεστ που μόλις κυκλοφόρησε και θα είναι διαθέσιμο δωρεάν online για τον υπόλοιπο μήνα. Το τεστ διαρκεί 32 λεπτά και φυσικά δε σου παρέχει κάποια πιστοποίηση παρά μόνο την ευκαιρία να καυχιέσαι στους φίλους σου για το ότι είσαι ιδιοφυΐα!

Το Μensa Home Test θα βρείτε εδώ.